Πώς να εντοπίσεις και να αντιμετωπίσεις την τοξική περίπτωση εκείνου του αρσενικού που δεν τα 'χει βρει με τον εαυτό του.
Ας ξεκινήσουμε με τη διαπίστωση πως όλοι κι όλες μας έχουμε δικαίωμα στη χαμηλή αυτοεκτίμηση, αρκεί αυτή να είναι ελεγχόμενη. Το “ελεγχόμενη” κυμαίνεται από το “μπορώ να το κρύψω” μέχρι “αναγνωρίζω ότι έχω το θεματάκι μου και το δουλεύω όσο μπορώ”.
Από 'κει και πέρα η βάρκα (όπου "βάρκα" εν προκειμένω βλέπε "σχέση") αρχίζει να μπάζει νερά.
Φθινόπωρο και ποια εποχή είναι καλύτερη για να εξετάσουμε το φαινόμενο εκείνου του καραμπινάτου ανασφαλή τύπου, με τον οποίο κάποια στιγμή στη ζωή οι πιο πολλές από μας καλούμαστε να τα βγάλουμε πέρα. Ένα case study δύσκολο, "δύσβατο", εξοντωτικό που δεν αφήνει καμία σε χλωρό κλαρί.
Η μανιέρα αυτή έχει κάποια πολύ συγκεκριμένα, εξόφθαλμα χαρακτηριστικά που βγάζουν τη “δυσοσμία” ενός μεγάλου, ψυχοφθόρου, χρόνιου προβλήματος από το οποίο κάλο είναι να συνειδητοποιήσεις έγκαιρα πως πρέπει να πάρεις αποστάσεις. Εκτός αν έχεις αποφασίσει να αφιερώσεις την ύπαρξή σου στο δράμα. Επιλογή είναι κι αυτό.
Ο ανασφαλής άντρας εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Κυρίως με τους παρακάτω:
Είναι επικριτικός
Το προτεταμένο δάχτυλο, εκείνο το μόνιμα στραμμένο προς την άλλη ανήκει πάντα σε κάποιον που κατηγορεί, κατηγορεί, κατηγορεί γιατί έτσι πιστεύει πως θα προστατέψει τον εαυτό του από μία αντίστοιχη συμπεριφορά. Η ανασφάλειά του τον ωθεί στο να φοράει τη μάσκα του δικαστή και να κάνει “κόσκινο” τη σύντροφό του σε κάθε ευκαιρία, είτε με το γάντι, είτε χωρίς αυτό.
Διψάει για επιβεβαίωση
Έχει τρομερή ανάγκη να του λες πόσο φανταστικός είναι, σε όλους τους τομείς, όσο πιο συχνά γίνεται. Κι αν δεν τον επιβεβαιώσεις εσύ, δεν σκάει, θα το ψάξει αλλού. Το οποίο σε συνδυασμό με το ακριβώς από πάνω χαρακτηριστικό του (επίκριση) δημιουργούν μια περίπτωση ανθρώπου που δεν παλεύεται εύκολα.
Είναι δειλός
Ο ανασφαλής δεν φημίζεται ούτε για τη ντομπροσύνη του ούτε για τις πρωτοβουλίες του σε καταστάσεις κρίσης κυρίως γιατί σκιάζεται την απόρριψη.
Ζηλεύει αφόρητα
Στη σχέση με έναν ανασφαλή άντρα η ζήλια είναι το “αλατοπίπερο”, το οποίο στην αρχή ίσως δώσει μία έξτρα “νοστιμιά” στο ειδύλλιο αλλά σύντομα θα είναι για φτύσιμο. Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στον εαυτό του είναι εξαντλητικά κτητικός. Και δεν είναι να κολακεύεσαι από κάτι τόσο παθολογικό.
Όποιος κι αν φταίει για τα παραπάνω- μια πρώην, τα μυαλά που κουβαλάει, η μάνα ή ο πατέρας του, η κοινωνία που "τρώει" τα παιδιά της, δεν είναι δική σου χρέος σου να το φτιάξεις. Το να κάνεις ότι δεν το βλέπεις, επειδή “βολεύει”, δεν είναι η λύση. Αν θες να πάρεις το ρίσκο και να επιμείνεις μαζί του, να θυμάσαι πως κανείς δεν διορθώνεται επειδή το έχει ανάγκη κάποιος άλλος. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει απαραίτητα τη δική του θέληση.
0 σχόλια: