Ο χώρος, ο χρόνος κι άλλα 4 βασικά συστατικά για τη συνταγή της επιτυχίας.
Αν πριν από μία δεκαετία μού ανακοίνωνε ο κολλητός μου ότι θα συγκατοικήσει με την κοπέλα του, τότε θα του έλεγα «άντε και καλούς απογόνους». Κι αν ήμουν στη δική του θέση (φτου φτου), δεχόμενος πρόταση από την υποτιθέμενη κοπέλα μου να μείνουμε μαζί, τότε ίσως και να πήδαγα από κάνα μπαλκόνι.
Μέχρι τότε, η συγκατοίκηση θεωρείτο ένα μεγάλο βήμα. Τώρα τι βήμα, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Για άλλους ένα βήμα πιο κοντά στον γάμο, για άλλους ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο, στη φυλακή ή και στον χωρισμό.
Πλέον, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και λόγω εποχής και λόγω κρίσης. Η συγκατοίκηση δεν μοιάζει τόσο με βήμα, όσο με μία λύση για περισσότερο χρόνο και λιγότερα έξοδα. Πληρώνετε τα πάντα διά δύο, κι αν σας βγει σας βγήκε. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Απλά σε περίπτωση χωρισμού, φορτώνεστε και μία μετακόμιση. Σιγά τ’ αυγά.
Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια πράγματα που παρά την πάροδο του χρόνου παραμένουν αναλλοίωτα. Και που θα πρέπει να θέσεις ως αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση πριν δώσεις απλόχερα και απερίσκεπτα το «ok» στην πρότασή της να μείνετε μαζί.
Εκτός αν θες να καταντήσεις σαν εκείνο τον παλιό καλό φίλο που κάποτε είχατε!
Αυτόν που πλέον έχετε ξεχάσει πώς είναι και κάθε φορά που βγαίνετε οι υπόλοιποι βάζετε στη θέση του μια φωτογραφία του και όταν τσουγκρίζετε τα ποτήρια σας γυρνάτε και τον κοιτάτε λέγοντας με ένα στόμα «αιωνία η μνήμη».
Και αναρωτιέστε όλοι μαζί «α ρε δύσμοιρε, πώς κατάντησες» και «πού να ‘σαι τώρα;». Αλήθεια τι να κάνει εκείνη η ψυχή; Λογικά τώρα θα έχει το σφουγγαρόπανο στο ένα χέρι, το Azax στο άλλο και θα τρίβει πιο πολύ κι από εκείνους στο Βιλαμπάχο. Εντάξει, δεν είμαστε και φαλλοκράτες, δουλειές θα κάνεις, αλλά δεν νομίζω να θες να γίνεις και Μαρούσκα. Ούτε και να αποκτήσεις νέα ονόματα από τους παλιούς σου φίλους όπως ο «παντόφλας», ο «είλωτας» και άλλα τέτοια που σε ενοχλούν μεν, αλλά τι να κάνεις, εσύ το επέλεξες.
Αυτόν που πλέον έχετε ξεχάσει πώς είναι και κάθε φορά που βγαίνετε οι υπόλοιποι βάζετε στη θέση του μια φωτογραφία του και όταν τσουγκρίζετε τα ποτήρια σας γυρνάτε και τον κοιτάτε λέγοντας με ένα στόμα «αιωνία η μνήμη».
Και αναρωτιέστε όλοι μαζί «α ρε δύσμοιρε, πώς κατάντησες» και «πού να ‘σαι τώρα;». Αλήθεια τι να κάνει εκείνη η ψυχή; Λογικά τώρα θα έχει το σφουγγαρόπανο στο ένα χέρι, το Azax στο άλλο και θα τρίβει πιο πολύ κι από εκείνους στο Βιλαμπάχο. Εντάξει, δεν είμαστε και φαλλοκράτες, δουλειές θα κάνεις, αλλά δεν νομίζω να θες να γίνεις και Μαρούσκα. Ούτε και να αποκτήσεις νέα ονόματα από τους παλιούς σου φίλους όπως ο «παντόφλας», ο «είλωτας» και άλλα τέτοια που σε ενοχλούν μεν, αλλά τι να κάνεις, εσύ το επέλεξες.
Α, όχι; Δεν το επέλεξες; Όχι. Απλά… κατάντησες κακομοίρη μου. Δεν το ήθελες; Δεν το θες; Τότε θέσε κάποιους κανόνες πριν κάνεις το λάθ…, ε συγγνώμη, το βήμα ήθελα να πω.
1ος νόμος: Διεκδίκησε τον χώρο σου
Πριν από τη μετακόμιση, θα κληθείς να κηδέψεις όλα σου τα παιδικά υπάρχοντα.. Το Play Station, την κιθάρα σου, τα videogames, το Line Age, την Dota και όλα τα άλλα που έκαιγαν τον εγκέφαλό σου. Αυτά που σε μεγάλωσαν, που στιγμάτισαν τα εφηβικά σου χρόνια και σε οδήγησαν στην ενηλικίωσή σου, αυτά που συνόδευσαν και… υποδήλωναν τον αντρισμό σου, αυτά που σε συντρόφευσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και δεν σε πρόδωσαν ποτέ. Εσύ θα τα προδώσεις τώρα; Όχι φυσικά. Γιατί δεν μπορείς χωρίς αυτά. Ζήτησε, λοιπόν, έναν προσωπικό χώρο, όπου θα μπορείς να τα θυμάσαι πού και πού και να ξαναπιάνεις την τέχνη που άφησες. Για να μη σου πω να φτιάξεις ένα playroom και να βάλεις μέσα ό,τι γουστάρεις, για να περνάς εκεί μέσα ώρες ατελείωτες και να ξαναβρίσκεις τον χαμένο εαυτό σου.
2ος νόμος: Διεκδίκησε τον χρόνο σου
Δεν θες μόνο χώρο για τον εαυτό σου, αλλά και χρόνο. Χρόνο να μείνεις μόνος σου, να κάνεις αυτά που έκανες όσο ζούσες ως εργένης, τα ενδιαφέροντά σου, τα χόμπι σου, ή και το απόλυτο τίποτα! Να κοιτάς το ταβάνι και να σκέφτεσαι τα δικά σου. Να διαβάζεις τα βιβλία σου, να βλέπεις τη σειρά σου, να κάνεις πράγματα που θα σου δίνουν την απαραίτητη δόση της μοναχικότητας που σου λείπει. «Συγγνώμη αγάπη μου, αλλά θέλω να μείνω λίγο μόνος στο σπίτι. Σαν τον Μακόλεϊ Κάλκιν ένα πράγμα. Μπορώ να έχω ένα τετραγωνικό εκατοστό και μερικά λεπτά χωρίς τη μουρμούρα σου δίπλα μου;».
3ος νόμος: Αρχίζει το ματς, αδειάσαν οι… χώροι
Παίζει η ομάδα σου και θες να φωνάξεις τους φίλους σου να δείτε τη ματσάρα! Οπότε, «συγγνώμη μωρό μου, αλλά τον δρόμο τον ξέρεις. Η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα». Και βασικά, για να μην το κουράζουμε κάθε φορά, θα σου δώσω το «match program» του μήνα για να κανονίσεις κι εσύ το πρόγραμμά σου. Εντάξει, αν έχεις διάβασμα ή δουλειά θα τους πω να κάνουμε πιο ήσυχα. Και στο γκολ θα φωνάξουμε «Yes» σαν τους Άγγλους.
4ος νόμος και πιο σημαντικός: Ιερό πράγμα ο φίλος
Είσαι η ζωή μου όλη, είσαι πάνω απ’ όλους και όλα, μένουμε μαζί, με τρως στη μάπα 24/7, ε άσε με κι εμένα να βγω με τους φίλους μου όποτε γουστάρω. Μη με αιχμαλωτίζεις, γιατί στο λέω, μια μέρα θα σκάσω και θα με χάσεις! Κανένας άντρας δεν μπορεί να αποτάξει την εργένικη ζωή και τις ιερές στιγμές με την αντροπαρέα του. Χρειάζεται να ξαναγίνει παιδί, να νιώσει λίγο ελεύθερος, να περάσει χρόνο με τους κολλητούς του. Να κάνει τα καραγκιοζιλίκια του και τον χαβαλέ του, να πάρει κι εκεί τη δόση του. Οπότε άσε με να το χαρώ για τον Θεό…
5ος νόμος: Συγγνώμη, αλλά ροχαλίζω
Υπάρχουν κάποιες συνήθειες που δεν μπορείς να τις αλλάξεις. Και δεν θα μου τις αλλάξεις. Ειδικά αν είναι.. βιολογικό. Ναι, ροχαλίζω, ναι παραμιλάω, ναι κάνω διάφορους ήχους όταν κοιμάμαι, όχι δεν θέλω να βγάλω τα παπούτσια μου με το που μπω στο σπίτι, όχι δεν θα βουρτσίζω τα δόντια μου με τον τρόπο που θες εσύ, όχι δεν θα ξυπνάω τα χαράματα επειδή γουστάρεις να ταΐζεις τις κότες. Σου υπόσχομαι, όμως, να μην κατουράω απ’ έξω.
6ος νόμος: Δεν θα γίνουμε αδέρφια
Το ότι ζούμε μαζί δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε από αυτά τα ζευγάρια που δηλώνουν 30 ετών και συμπεριφέρονται λες και έχουν εγγόνια. Όχι δεν θα μοιραστούμε την οδοντόβουρτσα. Θα συνεχίσεις να είσαι γυναίκα μπροστά μου και όχι κυράτζα! Όπως θες κι από μένα να συμπεριφέρομαι σαν άντρας κι όχι σαν άξεστος συνταξιούχος που ρεύεται και κλάνει λες και ζει μόνος του. Μεγάλο στοίχημα να μη χαθεί ο ερωτισμός παιδιά σε μία συγκατοίκηση.
Λοιπόν, απαίτησε αυτά για αρχή κι αν σου δώσει έστω και ένα να πεις κι ευχαριστώ.
0 σχόλια: