Εκείνο το πρωινό μονάχα έφτασε. Για πρώτη φορά δεν χρειάστηκαν λόγια. Καμία λέξη.
Τα βλέμματα μας αρκούσαν. Εκείνη τη στιγμή νιώσαμε και οι δύο την αλήθεια.
Πως κανένα μέλλον δεν είχε γραφτεί για μας. Πως κανένα ευτυχές τέλος δεν θα μας χωρούσε.
Αγκαλιασμένοι, με τα χείλη ενωμένα, καταλάβαμε κι οι δύο πως ο χρόνος μας μαζί ήταν ταξίδι.
Ένα μεγάλο και περιπετειώδες ταξίδι. Δύσκολο και απρόβλεπτο. Μα μετρημένο.
Μέσα σε λίγα λεπτά , χωρίς πομπώδεις φράσεις, χωρίς δακρύβρεχτα κλισέ, είδαμε ταυτόχρονα,
πως η συνάντησή μας ήταν ζόρικη, μα αναγκαία. Επώδυνα μαθήματα που ο καθένας μας χρειαζόταν για διαφορετικούς λόγους . Για να πάει παρακάτω.. Για να είναι έτοιμος για ο,τι του μέλλει.
Εκείνο το πρωινό, όσο θλιβερό κι αν μοιάζει, είδαμε το τέρμα.
Μα, ήταν όμορφα. Ήταν από τις ελάχιστες ήσυχες στιγμές μας. Και μην βιαστείς να το κρίνεις.
Είναι περίεργο , το ξέρω. Μα, ήταν όμορφα. Είχε αγάπη μέσα και φροντίδα. Είχε αλήθεια .
Και για εκείνα τα λεπτά, της απόλυτης σιωπής, ενώ εικόνες μοναξιάς και πόνου γύριζαν στα κεφάλια μας, συνέβη κάτι μοναδικό. Κάθε ίχνος εγωισμού μας θάφτηκε. Καμία επίθεση, καμία άμυνα.
Γι’ αυτό, μην σου φανεί περίεργο, ήταν όμορφα.
Εκείνο το πρωινό ήρθαμε πιο κοντά από ποτέ. Σχεδόν γυμνοί, εκτεθειμένοι, χωρίς όπλα.
Αλλόκοτο ε;
Μπα… Εμείς ,εξάλλου, έχουμε προιστορία σε κάτι τέτοια..
.jpg)
0 σχόλια: