Αλήθειες –μικρές, μεγάλες, ανόητες, επιφανειακές, φιλοσοφημένες- βγαλμένες από την μέχρι τώρα… εμπειρία!
Από το βράδυ εκείνο που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, ο κόσμος γύρω μου είναι σαν να βρίσκεται σε μια ρόδα χάμστερ. Τρέχει, τρέχει, τρέχει… Κι όλο σε κύκλους ομόκεντρους με άστρο φωτεινό επιστημονικές και μη γνώμες, κείμενα κι άρθρα, ραδιοφωνικές αναλύσεις ή ακόμα και βαρυσήμαντες δηλώσεις τηλεοπτικών προσώπων, τραγουδιστών, ατόμων του πολιτισμού και άλλα κλισέ.
Με τη σιωπή ως μόνη άμυνα, η παρατήρηση έγινε –για πολλοστή φορά- η αγαπημένη μου συνήθεια απέναντι σε όλο αυτό το παρανοϊκά αλλοτριωμένο καρουζέλ ανθρώπων, απόψεων, υπερπληροφόρησης, χειραγώγης και καταιγιστικών γεγονότων.
Γέλασα, εκνευρίστηκα, απόρρησα, εξεπλάγην, φοβήθηκα, απελπίστηκα, αλλά κυρίως θαύμασα –κι ενίοτε προσπάθησα να αιτιολογήσω- τις αντιδράσεις του ανθρώπινου μυαλού ανεξαρτήτα από το μορφωτικό επιπέδο, την καταγωγή, την οικονομική κατάσταση, το επάγγελμα ή την ηλικία.
Τα κριτήρια μου σε όλη αυτήν την παρατήρηση ήταν 1. η ματαιότητα της ύλης, 2. η παναθρώπινη ανάγκη για ασφάλεια, και 3. η απορία αν αύριο μεθαύριο οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα υποστηρίζουν το ένα ή το άλλο έβλεπαν τον εαυτό τους πως θα τους φαινόντουσαν!
Τα αποτελέσματα; Απλά κωμικοτραγικά! Παρακάτω ακολουθούν όσα μου έμαθε το δημοψήφισμα για τη ζωή!
1. Οι απόψεις είναι σαν τα εντερικά αέρια.
Όλοι έχουν. Η απελευθέρωση τους σε ανακουφίζει. Πολλούς τους ενοχλεί. Κάποιες φορές κάνουν ηχηρή την παρουσία τους, ντροπιάζοντας σε αν είναι σε ακατάλληλο τόπο και χρόνο. Η οσμή τους είναι σε άμεση συνάρτηση με το τι καταναλώνεις και τι σε ταΐζουν-κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ενώ, ενίοτε τρίτα άτομα παίρνουν θάρρος είτε να ακολουθήσουν το παράδειγμα σου κάνοντας το ίδιο είτε να σε κατακρίνουν γι αυτό.
2. Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος!
Παραπλευρίζοντας τις μικροπολιτικές τοποθετήσεις, όλα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σχεδίου που έχει οριστεί από άλλους για εμάς χωρίς εμάς. Αυτό είναι δεδομένο. Το θέμα είναι πως ο καθένας ξεχωριστά, αλλά και όλοι μαζί, θα καταφέρουμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό και να λάμψουμε μέσα στην κρίση, καθώς ο πόλεμος (=στην περίπτωση μας ας εμηνευτεί ως κρίση) είναι ο πατήρ των πάντων.
3. Ποτέ δεν ξεπεράσαμε το κατοχικό σύνδρομο!
Τελικά έτσι αποδεικνύεται. Πιστεύαμε ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας είχαν αυτό το υπόλλειμα, αλλά κατά πως φαίνεται έχει περάσει στο πολιτισμικό μας DNA. Έλα, ομολόγησε το. Μην ντρέπεσαι. Κι εσύ πήρες εξτρά μακαρόνια, ρύζια, καφέ και ζάχαρη από το σούπερ μάρκετ!
4. Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει!
Πολύ μπλα μπλα για το τίποτα. Δεν είναι τυχαίο που η υπερπληροφόρηση οδηγεί στην αποπληροφόρηση, δηλαδή να φτάνεις στο σημείο μηδέν και να πελαγώνεις από τον καταιγισμό των όσων ακούς γιατί δεν έχεις χρόνο να τα επεξεργαστείς.
5. Τηλεόραση πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα!
Το ότι για τέταρτη χρονιά σχεδόν ζω χωρίς τηλεόραση με έσωσε. Σε κάθε ξέσπασμα πανικού φίλων και συγγενών η μόνιμη επωδώς ήταν «το άκουσα στην τηλεόραση». Γι αυτό, διάβασε πρώτα τους νόμους, μερικά έγκυρα ενημερωτικά site και στη συνέχεια ψάξε μόνος σου την αλήθεια σου.
6. Ὅμαιμον, Ὁμόγλωσσον, Ὁμόθρησκον, Ὁμότροπον.
Ο Ηρόδοτος ποτέ δεν θα περίμενε ότι θα ήταν τόσο επίκαιρος εκατοντάδες αιώνες μετά. Μόνο που τα σύνορα καταγωγής, γλώσσας, θρησκείας και κουλτούρας έχουν ανοίξει τόσο πολύ, που είναι το λιγότερο συγκινητικό να διαβάζεις για διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις κατά της καταπίεσης του ελληνικού λαού. Κι όχι για το ΝΑΙ μας ή το ΟΧΙ μας, όπως κάνουμε εμείς στο εσωτερικό.
7. Όποιος συμφωνεί είναι φίλος, ειδαλλώς εχθρός!
Εκνευριστικά παλιομοδίτικη νοοτροπία, που ΔΥΣΤΥΧΩΣ από ότι φαίνεται ισχύει. Η πραγματικότητα είναι ότι οι φίλοι που θα ψηφίσουν διαφορετικά την Κυριακή, θα συνεχίσουν να είναι φίλοι και τη Δευτέρα. Ενώ, όσοι δεν ήταν από επιλογή φίλοι μέχρι την Κυριακή, δεν θα γίνουν τη Δευτέρα επειδή απλά ψήφισαν το ίδιο. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεσκαρτάρεται η ήρα από το στάρι.
8. Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα!
Η βουή της πόλης (με την αρχαία έννοια των κοινών) είναι εκκωφαντική. Οπότε, μια σφιχτή αγκαλιά, ένας όμορφος περίπατος, το αγαπημένο σου παγωτό σε ένα παγκάκι με το σκύλο σου ή απλά ένα τραγούδι μπορούν να λειτουργήσουν ως βαλβίδες αποσυμπίεσης. Χαλάρωσε…
9. Καφενείο η Ωραία Ελλάς!
Συνήθως σε περιόδους ποδοσφαίρου, εκλογών ή κάποιου μείζονος πολιτικού ζητήματος, όλη η ελληνική επικράτεια μετατρέπεται σε ένα απέραντο καφενείο. Όχι, η ανταλλαγή απόψεων και η συζήτηση δεν είναι κάτι κακό. Κακό είναι ότι γίνονται με αυτούς τους όρους, κάνοντας τον Τάκη Τσουκαλά να φαίνεται αρνάκι.
10. Ό,τι και να γίνει, η χλωμάδα του φεγγαριού θα φωτίζει τη ανάγκη μας για λυρισμό και ρομαντισμό!
Στο τέλος της μέρας, αρκεί ένα βλέμμα στα αστέρια και το φεγγάρι για να καταλάβεις πόσο μικρός είσαι σε αυτό το σύμπαν. Ή πόσο ερωτευμένος. Ή πόσο φιλόσοφος. Ή απλά πόσο απελπισμένος!
11. Η βροχή ξεπλένει τα πάντα!
Τις προηγούμενες μέρες ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και βροχερός. Πριν βιαστείς να πεις ότι συμπάσχει μαζί μας, σκέψου την αγαλλίαση που νιώθεις μόλις κοπάσει η βροχή. Όλα καθαρά, όλα φρέσκα, όλα στο μάξιμουμ! Κι αν δεν μπορείς τη βροχή, υπάρχει η θάλασσα.
12. Η γιαγιά ξέρει!
Η σοφία κι η εμπειρία της ηλικίας είναι αφοπλιστικές. Έχουν περάσει και χειρότερα και δεν κομπιάζουν τόσο εύκολα όσο οι νεότεροι. Τρανταχτό παράδειγμα οι ηλικιωμένες στην ουρά του ΑΤΜ που είναι μπροστά από το σπίτι μου. Ήταν οι μόνες που το διασκέδαζαν σχολιάζοντας και αποπνέοντας ηρεμία, ενώ όλοι οι πιο νέοι ήταν κατσουφιασμένοι, αγχωμένοι και πνιγμένοι.
13. Οικογενειακή πολιτική… #
Το «τα εν οίκω, μη εν δήμω» θα πρέπει να είναι το μότο μας ακόμα και στις οικογενειακές συζήτησεις με θέμα τα πολιτικά. Είναι ξεπεσμός να τσακώνεσαι για κληρονομικά και πολιτικά!
(Ακούς, μάμι μου, που είπες ότι ευτυχώς που δεν μπορώ να έρθω να ψηφίσω γιατί θα με σκότωνες με αυτό που θα ήθελα να ψηφίσω;)
14. Τελικά έχουμε χιούμορ!
Το χιούμορ είναι ο καλύτερος δείκτης ευφυΐας τόσο ενός λαού όσο κι ενός ανθρώπου.
15. Είμαστε μόνοι.
Αυτό είναι το χειρότερο όλων. Τελικά και πάντα είμαστε μόνοι σε μια καταρρέουσα πολιτική σκηνή, με απατεώνες πολιτικούς θιασώτες ενός αμετροεπή λαϊκισμού, συμφεροντολόγους σωτήρες, ατομιστές γείτονες και φοβισμένους μικρούς ανθρώπους ολούθε. Μοναδικές σωτηρίες; Η τέχνη; Η αγάπη; Ο έρωτας; Ένα παιδί; Ο σκύλος σου; Ή τα χρήματα που κινούν μέχρι και βουνά; Δεν ξέρω. Στο τέλος, πάντως, είμαστε μόνοι. Σαν τα μικρά παιδιά που αποζητούν ασφάλεια. Είμαστε μόνοι χωρίς να ανήκουμε κάπου. Θλιβερό, μα συνάμα τόσο αληθινό…
Κείμενο: Μαρία Μωραΐτη
.jpg)
0 σχόλια: