.jpg)
Χωρισμός είναι η λύση, η παραίτηση από μια σχέση.
Κατά τη διάρκεια της ζωής μας δημιουργούμε σχέσεις. Είναι μια ανάγκη να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας ,τις ανησυχίες και την ερωτική μας ζωή. Στους περισσότερους από εμάς έχει δοθεί η δυνατότητα να συνδεθούμε ερωτικά και όχι μόνο με άτομα του αντιθέτου φίλου.
Πόσο καλή επικοινωνία έχουμε όμως με τον σύντροφο μας; Πόσο συχνά μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας; Πως επιλύουμε τα προβλήματα μας; Πόσο συχνά διαπληκτιζόμαστε;
Διαφωνούμε ακόμα και για θέματα ήσσονος σημασίας; Υπάρχει σωματική η ψυχολογική βία στην σχέση? Πότε μια σχέση έχει φτάσει κοντά στον χωρισμό;
Ένα από τα βασικά προβλήματα μιας σχέσης είναι η έλλειψη (βαθιάς) επικοινωνίας. Πολλά ζευγάρια όταν πλησιάζουν στο τέλος της σχέσης τους περιορίζουν την επικοινωνία τους στα πρακτικά θέματα της ζωής τους.
Πόσο συχνά μιλάμε στον σύντροφο μας για τα συναισθήματα μας; Ενώ κατακλυζόμαστε από θυμό, φόβο, λύπη η χαρά υπάρχει μια δυσκολία (στην πλειονότητα των ατόμων) να εκφραστούν.
Κάποια βιώματα από την παιδική μας ηλικία πιθανόν να μας δυσκολεύουν στην έκφραση αυτών των συναισθημάτων.
Ένας ενήλικας μπορεί να έχει πλήρη συνείδηση των συναισθημάτων μόνο αν οι γονείς του η τα άτομα που τον φρόντιζαν έδειχναν ενδιαφέρον.
Οι άνθρωποι που έχουν υποστεί κακοποίηση η έχουν παραμεληθεί στην παιδική τους ηλικία δεν έχουν αυτή την δυνατότητα και, κατά συνέπεια, ποτέ δεν παρασύρονται από απρόσμενα συναισθήματα.
Παραδέχονται μόνο τα συναισθήματα που αποδέχεται και εγκρίνει η εσωτερική τους λογοκρισία η όποια αποτελεί τον διάδοχο των γονέων του. Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ και η αίσθηση ενός εσωτερικού ΚΕΝΟΥ είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν για αυτό τον αυτοέλεγχο, έχει γράψει η Alice Miller στο βιβλίο της "Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας".
Σημαντικό για την βιωσιμότητα της σχέσης είναι ο τρόπος επίλυσης των θεμάτων που προκύπτουν στο ζευγάρι.
Χρειάζεται να υπάρχει διάθεση και από τους δυο να βοηθήσουν την σχέση με αμοιβαίες υποχωρήσεις.
Κατά την γνώμη μου είναι χρήσιμο να δίνουμε εύλογο χρόνο στον σύντροφο μας όταν χρειάζεται, ώστε να έρχεται σε επαφή με το κέντρο του για να μπορεί να πάρει τις αποφάσεις που θα εξελίξουν αυτόν και την σχέση.
Η συχνότητα που διαπληκτιζόμαστε δίνει μια αίσθηση για το αν τα προβλήματα επιλύονται η απλώς «τα κρύβουμε κάτω από το χαλί».
Στην σχέση πρέπει να υπάρχουν συγκρούσεις αρκεί να είναι εποικοδομητικές! Στις συγκρούσεις καλό είναι να διατηρείται ο σεβασμός προς τον σύντροφο μας.
Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι δεν είναι απαραίτητο να φοβόμαστε την σύγκρουση διότι δεν σημαίνει και απαραίτητα ρήξη στην σχέση.
Όταν αναγνωρίζουμε ότι χάνεται ο έλεγχος στην σύγκρουση είναι πιθανώς πιο χρήσιμο να την τερματίσουμε και να επανέλθουμε όταν υπάρχει αμοιβαία διάθεση να συζητηθεί ξανά .
Τα θέματα που διαφωνούμε είναι κάτι το όποιο μας δίνει κατά την άποψη μου την απόσταση που έχει δημιουργηθεί στο ζευγάρι.
Κάποια "απλοϊκά" θέματα πιθανόν να κρύβουν άλλα που δεν έχουν λυθεί σε βάθος χρόνου και "ταλαιπωρούν" την σχέση.
Θεωρώ ότι σημαντικό είναι να συζητιούνται μέχρι δυο θέματα την κάθε φορά ώστε το ζευγάρι να έχει αν θέλει την δυνατότητα να τα λύσει. Συνήθως κάποια "πρακτικά" προβλήματα κρύβουν αλλά πιο σημαντικά.
Η σωματική σεξουαλική και η ψυχολογική βία είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει ιδιαίτερα μέσα σε μια σχέση και ως εκ τούτου να υπάρξει μηδενική ανοχή.
Το φαινόμενο αυτό συναντάται κυρίως σε πατριαρχικές οικογένειες και συνδέεται άρρηκτα με την υποβάθμιση των δικαιωμάτων τις γυναίκας.
Η νομοθεσία (ν.119-2000αρ.3) προβλέπει πλέον την τιμωρία των ατόμων που εμπλέκονται σε τέτοια περιστατικά.
Στην σχέση είναι πιθανόν να ασκείται ψυχολογική βία κυρίως από την πλευρά της γυναίκας που είναι πιο δύσκολα αναγνωρίσιμη καθώς ασκείται υπόγεια με απομάκρυνση και πιθανόν αποστασιοποίηση.
Επίσης η λεκτική βία είναι δύσκολη στην αντιμετώπιση (λεκτική επίθεση σε σημαντικούς ανθρώπους του συντρόφου).
Όταν σε μια σχέση δημιουργούνται μεγάλα διαστήματα απομόνωσης ανάμεσα στους συντρόφους και όποτε επιτυγχάνεται επικοινωνία είναι δυσχερής και χωρίς θετικό αποτέλεσμα δημιουργούνται κατά την γνώμη μου συναισθήματα απόρριψης, λύπης, απογοήτευσης.
Συχνότερα χάνεται ο σεβασμός και η εκτίμηση των ατόμων που βιώνουν αυτή την σχέση με αποτέλεσμα να οδηγείται το ζευγάρι σε περαιτέρω απομόνωση και ματαίωση των προσδοκιών για αυτή την σχέση.
Κατόπιν αυτών η επικοινωνία μειώνεται ακόμα περισσότερο και περιορίζεται σε πρακτικά θέματα που σχετίζονται με την συμβίωση του ζευγαριού.
Η κριτική ανάμεσα στους συντρόφους είναι επίσης συχνό φαινόμενο που παρατηρείται κατά την διάρκεια κρίσης της σχέσης του ζευγαριού.
Υπάρχει δυνατότητα να σταματήσει η συνεχής αποδόμηση της σχέσης των ατόμων που εμπλέκονται σε αυτή? Τι θα βοηθούσε την σχέση που έχει διαβρωθεί από τα θέματα που προκύπτουν συνέχεια και μένουν ανεπίλυτα;
Θεωρώ ότι αν το ζευγάρι ανακαλύψει ότι υπάρχει δυσκολία στην επικοινωνία καλό είναι να ζητήσει την βοήθεια ενός συμβούλου ψυχικής υγείας.
Όσο πιο σύντομα γίνει αυτό τόσο πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να διερευνήσουν αν είναι εφικτό να μείνουν μαζί υπερνικώντας τα εμπόδια που έχουν προκύψει.
Η καθυστέρηση επιδεινώνει δραματικά την σχέση και δυσκολεύει το έργο του σύμβουλου γιατί επικρατεί ο θυμός στο ζευγάρι..
Αμφότεροι οι σύντροφοι αδυνατούν να "ακούσουν" ο καθένας χωριστά τις ανάγκες του συντρόφου του.
Αν το επιτύχουν αυτό με την συμβουλευτική και την αγάπη που πιθανόν να υπάρχει στην σχέση θα δημιουργήσουν την σύνδεση που έχει χαθεί ώστε να επέλθει η γαλήνη και η ευτυχία στην σχέση.
Λυραράκης Κωνσταντίνος
Εκπαιδευόμενος σύμβουλος ψυχικής υγείας
Email: constantinoslr@gmail.com
0 σχόλια: