Για τους περισσότερους ανθρώπους το παρελθόν αποτελεί αναμνήσεις και εμπειρίες, άλλοτε με ευχάριστη χροιά και άλλοτε όχι. Για όλους, όμως, ανεξαιρέτως αποτελεί ένα αναπόσπαστο και εξαιρετικά σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Και αυτό γιατί ό, τι είμαστε σήμερα οφείλεται σε αυτό το παρελθόν, στις επιλογές που κάναμε και στον τρόπο με τον οποίο το διαχειριστήκαμε.
Κάθε φορά που θυμώνουμε ή απογοητευόμαστε από κάποιες πράξεις ή συμπεριφορές των οικείων μας, καλό είναι να θυμόμαστε τα οφέλη που αποκομίζουμε. Μέσα από την πρόκληση συγκεκριμένων προβλημάτων αναδύονται συγκεκριμένες ικανότητες στην επιφάνεια, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις και να δυναμώσουμε μέσα από αυτές. Να ισχυροποιηθούμε δηλαδή ξεπερνώντας τες.
Δίνοντας μάχη για την εκπλήρωση του σκοπού
Κανένας άνθρωπος που είχε μία ζωή χωρίς προβλήματα δεν χρειάστηκε ποτέ να φέρει στην επιφάνεια το σύνολο του ενεργειακού του δυναμικού και των ικανοτήτων του, παρεκτός του ανθρώπου εκείνου ο οποίος δυσκολεύτηκε και έδωσε μάχες για να υπερβεί τα εμπόδια που ορθώνονταν μπροστά του.
Εκείνος ο άνθρωπος που είτε το επέλεξε είτε αναγκάστηκε να βγει από τη ζώνη της προσωπικής του ασφάλειας και να πάρει μικρά ή μεγάλα ρίσκα με στόχο τη βελτίωση της ζωής και την ευρύτερη εξέλιξή του, είναι ο άνθρωπος που κατάφερε να εκπληρώσει ως έναν μεγάλο βαθμό τον σκοπό για τον οποίο ήρθε. Και όσο αυτός θα εξελίσσεται και θα κάνει υπερβάσεις, όλο και περισσότερο θα εκπληρώνει τον σκοπό και το έργο για το οποίο ενσαρκώθηκε.
Αναμόχλευση του παρελθόντος
Τι γίνεται, όμως, όταν χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε, έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν αέναο κύκλο αναμόχλευσης του παρελθόντος μας; Όταν παρόλα τα θετικά που υπάρχουν στη ζωή μας και που μας ωθούν προς έναν φωτεινό δρόμο εξέλιξης, εμείς έχουμε κολλήσει σχεδόν εμμονικά σε πράξεις ή γεγονότα τα οποία έχουν στιγματίσει το παρελθόν μας;
Πιθανώς, να θεωρούμε πως δεν έχουμε εμείς την ευθύνη για όσα δυσάρεστα μας συνέβησαν, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως κάποια από αυτά ήταν συνειδητές ή ασυνείδητες επιλογές μας σε ένα βαθύτερο επίπεδο.
Η ευγνωμοσύνη του παρελθόντος
Άλλωστε, οι δυσκολίες του παρελθόντος υπάρχουν και συνέβησαν μόνο για έναν λόγο. Γιατί χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε τόσο μακριά όσο φτάσαμε και να καταφέρουμε να γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα. Είναι πολύτιμες και θα πρέπει να αισθανόμαστε ευγνώμονες παρατηρώντας τες πια εκ του μακρόθεν. Αφενός γιατί συνέβησαν για να μας διδάξουν πολύτιμα μαθήματα και αφετέρου γιατί μας απέδειξαν ότι αφού βιώσαμε όσα βιώσαμε και συνεχίζουμε, είμαστε πολύ πιο δυνατοί και ικανοί από όσο ίσως φανταζόμασταν για τον εαυτό μας.
Η θετική θέαση του παρελθόντος…
Μόνο θετικά θα πρέπει να βλέπουμε το δύσκολο παρελθόν μας, γιατί είναι αυτό που αν του επιτρέψουμε να μας διδάξει όσα χρειαζόμαστε, θα μας οδηγήσει σε έναν ισχυρό δρόμο εξέλιξης και ωριμότητας, βασισμένο σε γερά θεμέλια που εμείς οι ίδιοι θα έχουμε χτίσει με τις καθημερινές μας προσπάθειες.
Μία πολύ κυριαρχική και παρεμβατική μητέρα, για παράδειγμα, ωθεί εν αγνοία της το παιδί της να φύγει από το σπίτι λίγο νωρίτερα από ό, τι πιθανώς θα επιθυμούσε και το ίδιο. Στην προσπάθεια του λοιπόν να γλιτώσει από τον έλεγχο ενός τέτοιου γονιού, ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας αναγκάζεται να πάρει αποφάσεις, να κάνει επιλογές εξέλιξης και μέσα από προκλήσεις να ωριμάσει και να αποκτήσει εμπειρίες που ενδεχομένως να μην μπορούσε να τις αποκτήσει διαφορετικά. Πάντως, ο τρόπος απόκτησης εμπειριών για κάθε ψυχή διαφέρει και κανείς παρεκτός του ίδιου του ατόμου δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ποιος είναι ο καταλληλότερος τρόπος απόκτησής τους.
…αποτελεί και επιλογή υγείας
Επομένως, το να μην προσκολλόμαστε στο παρελθόν και σε ό, τι δυσάρεστο πιθανώς να μας συνέβη, είναι μία πράξη αγάπης για τον εαυτό μας. Γιατί έτσι αποδεικνύουμε έμπρακτα τον σεβασμό μας σε αυτόν. Είναι όμως και μία επιλογή υγείας του οργανισμού μας, γιατί αρνούμαστε να διαιωνίσουμε την τοξίνωσή του. Δεν επιτρέπουμε, λοιπόν, φθοροποιές και βαλτωμένες σκέψεις και συναισθήματα να προκαλέσουν νοσογόνες διαδικασίες στο υλικό μας όχημα, το σώμα μας.
Κάθε φορά λοιπόν που θα επιτρέπουμε να εισβάλουν στο νου εικόνες από ένα δυσάρεστο ή ακόμα και τραυματικό παρελθόν, ας αναλογιστούμε πόσο αλλάξαμε από τότε, πού ήμασταν και πού βρισκόμαστε σήμερα. Και κυρίως ας σκεφτούμε σε τι βαθμό αγαπάμε ειλικρινά τον εαυτό μας, ώστε να επιτρέπουμε ακόμα να εισέρχονται τέτοιες φθοροποιές εικόνες στο σύστημά μας.
Κλείνοντας λοιπόν, ας προσπαθήσουμε όλοι μας να αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας σε ένα τέτοιο επίπεδο που να μην του επιτρέψουμε ξανά να αναπαράγει νοητικά οτιδήποτε δεν είναι ωφέλιμο πια.
0 σχόλια: