Δεν υπήρξαμε μάλλον ικανοί να αντιληφθούμε το πότε ακριβώς προστέθηκε η λέξη ‘πρόβλημα’ δίπλα στις ‘ανθρώπινες σχέσεις’ .
Πόσο ικανοί όμως είμαστε να προλάβουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς , και να αποτρέψουμε μία ακόμη παγκόσμια ημέρα υπέρ των ανθρωπίνων σχέσεων ?
Τι συναισθήματα θα προκληθούν στον άνθρωπο του 2014 , όταν δει τον προορισμό του να φιγουράρει επίσημα δίπλα δίπλα με τον καρκίνο , το aids , τα ναρκωτικά ?
Φτάσαμε ή μας έφτασαν να έχουμε πρόβλημα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις ?
Η απάντηση όπως όλα δείχνουν είναι μία . Τους καταφέραμε να μας φτάσουν !
Ο άνθρωπος της χιλιετίας , εγώ εσύ ο διπλανός σου , εμείς , είτε δημιουργήσαμε είτε παραλάβαμε έναν άψογα σχεδιασμένο γυάλινο κόσμο , εύθραυστο αλλά σε όλα του προσεγμένο , φαντασμαγορικό και σχεδόν απαραίτητο . Έναν γυάλινο κόσμο που σίγουρα κάνει τον Τένεσι Ουίλιαμς πιο επίκαιρο από ποτέ .
Ρουφήξαμε την τεχνολογία και της δώσαμε την δύναμη να μας εξουσιάσει αντί να μας εξυπηρετεί , φορέσαμε σφιχτά τα ρολόγια μας και τρέχουμε σε μία ανελέητη κούρσα ευθεία για την κορυφή , αυτοεξοριστήκαμε στη μοναξιά , αυτοεγκλωβιστήκαμε στα όρια του μικρόκοσμού μας .
Ο άνθρωπος του ‘μιλένιουμ’ άλλαξε τις νόρμες του , ανακάλυψε και θέσπισε καινούριες , τις οποίες είναι έτοιμος να υπερασπιστεί με όποιο αντίτιμο .
Η θεοποίηση του χρήματος , οι πλαστικές στιγμές του διαδικτύου , η εξάρτηση από την τεχνολογία , φαίνεται πως δεν θα σε οδηγήσουν πάντα με μαθηματική ακρίβεια στην κορυφή .
Ανταυτού σίγουρος προορισμός είναι η αποξένωση , η οποία έχει δύναμη τεράστια , ικανή να σε κάνει να αισθάνεσαι ολομόναχος σε ένα κατάμεστο στάδιο .
Η αποξένωση είναι εκείνη που συντηρεί το βλέμμα σου προσηλωμένο στην ευθεία , που σου σφίγγει το ρολόι γερά στο χέρι , που σου σβήνει τα λόγια , που σου φοράει τα πιο άνετα παπούτσια για να μπορείς να τρέχεις στους δρόμους απερίσπαστος .
Όλη η ουσία του ‘προβλήματος’ στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις’ συνοψίζεται σχεδόν άψογα στη φράση των παλιών :
‘..εμείς γεννηθήκαμε σε μία εποχή που όταν κάτι χαλούσε..το φτιάχναμε’ .
Ο σύγχρονος άνθρωπος όταν κάτι χαλάει , δεν του ταιριάζει , δεν του κάνει , το πετάει , γιατί σήμερα έχει δημιουργήσει τις δυνατότητες έτσι ώστε να το αντικαταστήσει με κάτι καινούριο σε χρόνο μηδέν .
Κάπου εκεί στην επιτομή των ‘Θέλω’ με το ‘Είναι’ , γίνεται ολοφάνερο πόσο ανέτοιμος ήταν ο άνθρωπος για να διαχειριστεί όλες τις καινούργιες νόρμες που πρόσθεσε οικειοθελώς στη ζωή του , ειδάλλως δεν θα μιλούσαμε σήμερα για προβλήματα ανθρωπίνων σχέσεων , αποξένωσης και μοναχικότητας .
Οι σύγχρονες κοινωνίες όχι μόνο δεν κατάφεραν να μην χρειάζονται τα σωφρονιστικά ιδρύματα , αλλά επιπρόσθετα δημιούργησαν και νέες δισεκατομμύρια προσωπικές φυλακές .
Φυλακές ανθρώπων που τρέχουν ολημερίς έξω στην αρένα της προσωπικής επιτυχίας , κουρσεύοντας ότι και όποιον βρεθεί στο πέρασμά τους , επιστρέφοντας τα βράδια σχεδόν εξαντλημένοι σχεδόν φοβισμένοι και τελικά ‘σχεδόν άνθρωποι’ , για να κλειστούν σε αυτές .
Από πολύ νωρίς φρόντισαν να μας μάθουν πως κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του .
Ίσως στο δικό μας , αυτή τη φορά η λύση να έρθει με ένα πείραμα , έστω και νοερά .
Αν αποχωριστείς για λίγο τα άνετά σου παπούτσια , και φορέσεις τα βατραχοπέδιλά σου , βγεις έξω στην ίδια αρένα , στην ίδια κούρσα , με το ίδιο ρολόι σφιχτά στο χέρι , και περπατήσεις τους δρόμους ανάποδα .
Πόσο χρόνο θα έχεις τότε για να βλέπεις και όχι απλά να κοιτάς τον διπλανό σου ?
Πόσο αβίαστα θα ακουμπήσει το χέρι σου τον μπροστινό σου για να στηριχτείς όταν χάσεις την ισορροπία σου ?
Τι δύναμη θα έχουν τότε ακριβώς η κούρσα , η αρένα και το ρολόι σου , όταν άλλα χέρια θα στηρίζονται σε σένα για να μην χάσουν την δική τους ισορροπία ?
0 σχόλια: