Lucy

Μια κοπέλα μετατρέπεται στο απόλυτο ανθρώπινο ον, όταν το υπερ-ναρκωτικό που της έχουν εμφυτεύσει στα σωθικά της παθαίνει διαρροή. Διαρροή παρατηρείται και στην ταινία, αλλά υπάρχει η Σκάρλετ –ευτυχώς…

Κάτι τα πάνω από 220 εκατομμύρια δολάρια που έχει ήδη μαζέψει τούτη η νέα αγγλόφωνη γαλλική παραγωγή του (πανέξυπνου) Μπεσόν, κάτι η Τζοχάνσον που έχει πια γίνει εξαργυρώσιμη σταρ πρώτης γραμμής, ε, όλο και κάτι θα έχει πάρει το αυτί σας για τη «Λούσι».

Θα ξέρετε, ας πούμε, πως πρόκειται για μια κοπελιά, η οποία καταφέρνει –χάρη σε ένα νέο ναρκωτικό που «τρέχει» ανεξέλεγκτα εντός της– να χρησιμοποιήσει/ αξιοποιήσει το 100% των εγκεφαλικών της δυνατοτήτων. Διότι υπάρχει βέβαια ο επιστημονικά αστήριχτος μύθος πως όλοι οι υπόλοιποι χρησιμοποιούμε μόλις 10% του μυαλού μας.

Ε, αυτό ακριβώς ζητάει/ προϋποθέτει ο Μπεσόν από τον θεατή του: να αφήσει κατά μέρος τις πολλές-πολλές σκέψεις και αναλύσεις και να περιοριστεί στο ελάχιστο 10%...

Όχι πως δε θα το χαρεί, δηλαδή, όλο αυτό το φτενό φιλοσοφικο-υπαρξιακό πέπλο που καλύπτει μια αναληθοφανή περιπέτεια (ψευδο)επιστημονικής φαντασίας (με αρκετά ψηφιακά καλούδια).

Αλλά μην περιμένετε και την νέα «Οδύσσεια του διασtήματος»... Ή έστω, την «Απόλυτη ευφυΐα» (Limitless, 2011) με τον Μπράντλεϊ Κούπερ, που είχε πολύ παρόμοιο θέμα, αλλά κι έναν πραγματιστικό κυνισμό που λειτουργούσε κάπως περισσότερο.

Από την άλλη, βέβαια, ο Μπεσόν είναι επιτήδειος και μανούλα στα κόλπα του φακού. Ανακατεύοντας βιντεοκλιπάτο, ταχύτατο μοντάζ, διαρκή ζουμ-ιν και –άουτ, ηλεκτρονική μουσική υπόκρουση και ρίχνοντας κάθε τόσο στο μείγμα οπτικοποιημένες επιστημονικοφανείς επεξηγήσεις –κυρίως με πλάνα από αληθινά φυσιοδιφικά ντοκιμαντέρ– μας λέει την εξής ιστορία: η Λούσι (Τζοχάνσον), μια ολίγον δεύτερη Αμερικανίδα που σπουδάζει στην Ταπέι, καταλήγει (ένεκα παρεξηγήσεως..) στα χέρια του κ. Τζανγκ, ενός αιμοβόρου κορεάτη αρχιμαφιόζου (τον υποδύεται ο πρωταγωνιστής του πρωτότυπου «Old Boy» μιλώντας αποκλειστικά στη μητρική του γλώσσα). Και μαζί με άλλους τρεις κακομοίρηδες, στέλνεται ως ακούσιο «βαποράκι» σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έχοντας εμφυτευμένο στα σωθικά της σακουλάκι με ένα μπλε ελεκτρίκ κρυσταλλικό υπερναρκωτικό, έτοιμο προς διάχυση στις αγορές.

Το «υλικό» της Λούσι, όμως, μετά από κάτι κλωτσιές που τρώει στην κοιλιά, αρχίζει να διαχέεται μέσα της. Κι αρχίζουν τα ποσοστά εγκεφαλικής λειτουργίας να «τσιμπάνε» προς τα πάνω (μας ειδοποιεί κάθε τόσο ο Μπεσόν, με σχετικές κάρτες ποσοστών που πέφτουν στην οθόνη)…

Η «νέα» Λούσι δεν αισθάνεται πόνο (ωραία η σκηνή όπου ενώ έντρομος κορεάτης χειρουργός, υπό την απειλή όπλου, της βγάζει χωρίς αναισθησία το σακουλάκι από την κοιλιά, εκείνη τηλεφωνεί στη μαμά της, περιγράφοντάς της όσα πολλά αισθάνεται και αντιλαμβάνεται –η δε μαμά δεν αντιλαμβάνεται Χριστό), διαβάζει στο πιτς-φιτίλι το παρελθόν κάθε ανθρώπου που συναντά, νικάει τη βαρύτητα, «βλέπει» τα ηλεκτρομαγνητικά σήματα των κινητών τηλεφώνων κι ακούει συνομιλίες κατ’ επιλογήν, κινεί ανθρώπους και αντικείμενα, στο τέλος νικάει και τον χωροχρόνο (τη μόνη διάσταση, λέει, που υπάρχει και δίνει υπόσταση στο άπαν) και συναντιέται με τον… πρωτόγονο εαυτό της.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα κοσμοϊστορικά, οι Κορεάτες την κυνηγούν λυσσαλέα και ο Μόργκαν Φρίμαν –ο οποίος υποδύεται έναν νευροβιολόγο που διεξάγει μελέτες πάνω στο θέμα της ποσόστωσης της χρησιμοποιούμενης εγκεφαλικής ουσίας– συναντιέται μαζί της στο Παρίσι.

Κι εκεί, για το καλό της επιστήμης και της ανθρωπότητας η Λούσι θα κάτσει να της μεταγγίσουν κι άλλη «ουσία» για να φτάσει στο 100% της εγκεφαλικής της λειτουργίας και να γίνει πνεύμα, άυλο, αιώνιο, πανταχού παρόν…

Κοιτάξτε, η ταινία παρακολουθείται ευχάριστα, όσο κι αν κάποιες σκηνές (ειδικά το πιστολίδι κορεατών κακοποιών και γάλλων μπάτσων λίγο πριν το τέλος) δεν στέκουν με τίποτα.

Πού και πού παρεισφρέει και λίγο χιούμορ στις ατάκες, ενώ η επιστημονικοφάνεια βασιλεύει (το κρυσταλιζέ ναρκωτικό με το φάνκι χρώμα, ας πούμε, είναι, λέει, τεχνητά παρασκευασμένο CPH4, μια υπαρκτή ορμόνη που εκλύει, σε πολύ μικρότερες ποσότητες, η γυναίκα κατά τις πρώτες βδομάδες της κύησης «χτίζοντας» τα κόκκαλα του εμβρύου).

Αλλά το πραγματικά ενδιαφέρον κομμάτι της απώλειας της «ανθρωπιάς» και της ενσυναίσθησης, όσο αυξάνεται η εγκεφαλική ικανότητα της Λούσι, παραμένει επίσης, χμμμ, στο 10%. Και αν…