Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Tyrant

Trelogaidouri 18.7.14 0 Comment ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ tyrant

Η νέα σειρά του δημιουργού του Homeland έφτασε ήδη στα μέσα της 1ης σεζόν. Και το ερώτημα παραμένει. Είναι σωστό να την βλέπουμε; Είναι 'πρέπον' να μας αρέσει;

Εβλεπα μια μέρα τηλεόραση στο Τελ Αβίβ και είχε ένα θέμα στις ειδήσεις για το πως ο Bashar al-Assad (σ.σ. πρόεδρος της Συρίας) σκότωσε μερικές ντουζίνες ανθρώπους, πόσο κακός είναι και πόσο τον μισούν όλοι. Οπότε άρχισα να σκέφτομαι πως, μερικά χρόνια πριν, όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι που ένας άνθρωπος όπως αυτός, με σπουδές στην Δύση και Βρετανίδα γυναίκα, ετοιμαζόταν να αντικαταστήσει τον πατέρα του. Το ταξίδι του πως φτάνεις από αυτό στο να είσαι καταδικασμένος ως δολοφόνος είναι πολύ ενδιαφέρον'.

Αυτό δήλωσε ο Gideon Raff, δημιουργός του Homeland (και συν-δημιουργός του Tyrant μαζί με τον Howard Gordon του 24) για το ποια ήταν η -φανερή ήδη από το όνομα του πρωταγωνιστή (βλέπε Bassam αντί για Bashar)- έμπνευσή του πίσω από την δημιουργία του Tyrant, μίας σειράς που βλέπεις κάθε Τετάρτη στο FOX, αμέσως μετά την προβολή του στην Αμερική.

Μια σειρά που δεν είναι τόσο καλή όσο θα μπορούσε. Αλλά, ταυτόχρονα, δεν είναι τόσο κακή όσο ενδέχεται να συμπεράνει κάποιος διαβάζοντας τις κριτικές που την 'κράζουν' για το πώς παρουσιάζει τους Άραβες (βασικά κακούς, τρομοκράτες ή πρόβατα προς σφαγή ή, ενίοτε, βιασμό), για το γεγονός ότι -ενώ παρουσιάζει το τι συμβαίνει σε μια αραβική χώρα της Μέσης Ανατολής- είναι γυρισμένη στο Ισραήλ (σ.σ. για την ακρίβεια ο πιλότος γυρίστηκε στο Μαρόκο, τα πρώτα επεισόδια στο Ισραήλ και τα υπόλοιπα στην Τουρκία), για την ανυπαρξία καλών γυναικείων ρόλων, για ότι ο Άραβας πρωταγωνιστής είναι στην πραγματικότητα βέρος Άγγλος (Adam Rayner) και για μια πλοκή που δεν την χαρακτηρίζεις και ιδιαίτερα περίπλοκη.

Συγκεκριμένα το Tyrant, που όπως εύστοχα σχολίασαν οι NY Times, θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός από τους γιους του Saddam Hussein αν είχε γυρίσει την πλάτη του στον δικτάτορα πατέρα του και είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ για σπουδές (ή, αν προτιμάτε θυμίζει το στόρι του Al Pacino στο Godfather), επικεντρώνεται στον δεύτερο γιο ενός Άραβα δικτάτορα που έχει γυρίσει την πλάτη του στον πατέρα του και ζει ως παιδίατρος (μαζί με την γυναίκα του και τα δυο του παιδιά) στην Καλιφόρνια.

Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που επιστρέφει, μετά από δεκαετίες, στην χώρα του, με αφορμή τον γάμο του ανιψιού του. Και, όπως ήδη φαντάζεστε, αναγκάζεται να μείνει για πάντα. Επιπλέον αναγκάζεται να ασχοληθεί, έστω με τους δικούς του όρους, με την οικογενειακή επιχείρηση. Δηλαδή την 'τυραννία' του λαού του.

Το μεγάλο πρόβλημα με την σειρά, αυτό που την διαφοροποιεί από π.χ. το Homeland (ένα από τα πράγματα, ΟΚ), είναι ότι η οικογένεια του πρωταγωνιστή είναι εντελώς 'Αμερικανάκια'. Με την έννοια ότι, επειδή ακριβώς λειτουργούν ως τα άβαταρ του μέσου -αστοιχείωτου με το τι συμβαίνει στη Μέση Ανατολή- Αμερικάνου τηλεθεατή, συνεχώς ρωτάνε τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Κάτι που καταντάει εκνευριστικό.

Εξίσου εκνευριστικό με την αταλαντοσύνη της συζύγου του πρωταγωνιστή (Jennifer Finnigan του Bold and the Beautiful) που δεν πιάνει μια μπροστά στην άλλη γυναίκα της 'παρέας', την εγκληματικά γοητευτική Moran Atias για την οποία έχουμε ήδη μιλήσει διεξοδικά.

Η πραγματική ένοχη απόλαυση του όλου πράγματος είναι ο εξαιρετικός Ashraf Barhom (Αραβικής καταγωγής Ισραηλινός που ίσως να θυμάστε από το Paradise Now) στον ρόλο του Jamal, του μεγαλύτερου αδελφού του πρωταγωνιστή και διάδοχου του 'θρόνου', που είναι σχεδόν καρτουνίστικα βίαιος και υπερ-σεξουαλικός.

Και όταν λέω ένοχη το εννοώ κυριολεκτικά, αφού ήδη στον πιλότο τον βλέπουμε να κάνει σεξ/βιάζει μια μάνα, με τον πατέρα και τα δυο της παιδιά να περιμένουν υπομονετικά στον διάδρομο του σπιτιού της για να τελειώσει.

Μακάρι πραγματικά το παλικάρι να έπαιζε σε κάθε σκηνή αφού αυτός είναι που κάνει το Tyrant να μοιάζει επικίνδυνο και όχι ακόμη μια σαπουνόπερα. Έστω μια σαπουνόπερα με μεγάλες φιλοδοξίες.

Η ουσία είναι ότι το Tyrant δεν είναι το βαθυστόχαστο πολιτικό θρίλερ που φιλοδοξούσαν να μας σερβίρουν οι δημιουργοί του. Ωστόσο, με τα 4 πρώτα επεισόδια να έχουν ήδη προβληθεί, ομολογώ ότι με νοιάζει να δω τι θα συμβεί παρακάτω.

Ίσως να φταίει ότι, μέχρι τώρα, δεν παίζει καμία άλλη καλή σειρά (δυστυχώς το The Last Ship ήταν μεγάλη απογοήτευση). Ίσως ότι, παρά τα προβλήματά του, το Tyrant δεν θυμίζει καμία άλλη σειρά εκεί έξω. Και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε.