Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

ΜΟΝΙΚΑ

Ξεκίνησε το 2005 να γράφει τραγούδια που βασικά θα άρεσαν στην ίδια. Σύντομα, οι μελωδίες και οι στίχοι της βρήκαν το δρόμο τους προς το διψασμένο εναλλακτικό κοινό της πόλης και από εκεί προς όλους όσοι αναζητούσαν να καλύψουν την κενή θέση της συνθέτριας-τραγουδίστριας με αυτό το μικρό κορίτσι θαύμα.

Τελικά, η μουσική είναι μαθηματικά;

Εντάξει, και τα τραγούδια είναι αριθμοί. Βέβαια, κάποια στιγμή οι μαθηματικοί, μετά τα είκοσι δύο τους χρόνια, παύουν να είναι παραγωγικοί.

Μπορεί, αλλά τα μεγαλύτερα θεωρήματα τα έχουν αποδείξει άνθρωποι μεγάλοι, και όχι νέοι...

Ναι, σωστά, άνθρωποι σαν τον Γκέντελ, ο οποίος βέβαια μετά τρελάθηκε.

Σε κάθε καλλιτέχνη, υπάρχει η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά του. Σε τρομάζει καθόλου η σκοτεινή πλευρά σου;

Αρκετά, θα έλεγα. Πρόσφατα συζητούσα γι' αυτό το θέμα με ένα φίλο. Και, μάλιστα, υπάρχει μια έρευνα που έχει δείξει ότι οι όλοι οι μουσικοί πάσχουν από σχιζοφρένεια –άλλος λίγο, άλλος πολύ. Ολοι οι καλλιτέχνες πάσχουν από ένα είδος ψυχικής ασθένειας. Σε μένα, έχω καταλάβει ότι ο ένας εαυτός μου προσπαθεί να επιβληθεί στον άλλον, και όταν με ρωτάνε πώς γράφω, δεν ξέρω ποιος από τους δυο έχει ξεπροβάλει και γράφει για μένα. Η σκοτεινή πλευρά μου με τρομάζει όταν σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή μπορεί να σταματήσει να εξελίσσεται και να είναι ανταγωνιστική απέναντι στην άλλη.

Εχεις ανάγκη από μια ισορροπία...

Ακριβώς, γιατί μπορεί ως άνθρωπος που θα συναντήσεις έξω να είμαι πολύ κοινωνική και να μιλάω συνέχεια, αλλά αν μείνω σπίτι μου, θα είμαι κάτι το τελείως αντίθετο.

Στην τέχνη της μουσικής, υπάρχει κάτι που να σε φοβίζει;

Είμαι σε μια ηλικία μικρή, έχω πολλές ιδέες, είμαι παραγωγική. Φοβάμαι, λοιπόν, τη στιγμή που οι μουσικές ιδέες μου θα ξεπεράσουν τις ικανότητές μου.

Πόσο μεγάλη ευθύνη νιώθεις από την επιτυχία;

Τεράστια, και αυτό είναι ένα από τα πράγματα που φοβάμαι ότι μπορεί κάποια στιγμή να με κουράσει. Βέβαια, ευτυχώς μέχρι στιγμής δεν έχω νιώσει τη μουσική μου ως ευθύνη ή ως ανάγκη, ότι επειδή έφτασα έως εδώ, πρέπει να συνεχίσω να το κάνω. Κάπως έτσι έγινε και με το δεύτερο άλμπουμ, δηλαδή ξέχασα ότι έχω το Avatar και μπήκα στο στούντιο σαν να ξεκινούσα από το μηδέν. Αλλά, μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχω περάσει και διάφορες κρίσεις πανικού και φόβου. Οπως, για παράδειγμα, πριν από τη συναυλία στο θέατρο Βράχων, φοβόμουν μην κόψω ένα φρούτο και κοπεί το χέρι μου γιατί μπορεί τριάντα άτομα να έχαναν τη δουλειά τους.

Τι σε χαλαρώνει περισσότερο;

Η οδήγηση. Να φτιάχνω συλλογές και να φεύγω με το αυτοκίνητο. Αλλά, συγκεκριμένες συλλογές: Συλλογή για να πάω στο Σούνιο, συλλογή για να πάω στο Ναύπλιο...

«Από μικρή παρατηρούσα ανθρώπους και διέκρινα τη φιλοδοξία τους, τα όνειρά τους, το πώς βλέπουν το μέλλον τους».

Ποιο θεωρείς ένα μεγάλο σου χάρισμα;

Αν έχω ένα χάρισμα, αυτό είναι της παρατηρητικότητας. Από πολύ μικρή παρατηρούσα ανθρώπους και διέκρινα τη φιλοδοξία τους, τα όνειρά τους, το πώς βλέπουν το μέλλον τους. Και αν με έχει πικράνει κάτι περισσότερο απ' όλα σε όλες αυτές τις μπάντες όπου έχω παίξει, είναι που πάντα έβλεπα υπερβολικά μεγάλες προσδοκίες και υπερβολικά μεγάλη απογοήτευση. Στην Αθήνα, υπάρχει διάχυτη η ανυπομονησία στο καλλιτεχνικό κοινό της.

Σου κάνει εντύπωση που το νεανικό κοινό της πόλης είναι στην πλειονότητά τους καλλιτέχνες;

Υπάρχουν άτομα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει μαζί και έχουμε χτίσει όλο αυτό που λέγεται εναλλακτική σκηνή στην Αθήνα, και μπορεί να τους συναντήσω στο δρόμο και να μην μου μιλάνε. Κάπως σαν να μην είμαι δική τους πλέον. Επομένως, εκείνη τη στιγμή δεν θέλεις να γυρίσεις και να του πεις «Γιατί το κάνεις αυτό;»; Κοίτα, με έχουν στεναχωρήσει συμπεριφορές. Αύριο μπορεί να μην κάνω τίποτα, μπορεί να με ξεχάσουν και μένα. Δεν θα ήταν, λοιπόν, όμορφο να πάρει τη θέση μου κάποιος άλλος που αξίζει; Γιατί θα πρέπει να έχω πάψει να μιλάω με αυτόν;

Πάντα μια επιτυχία γεννάει αντιδράσεις...

Ναι, το γνωρίζω. Οπως γνωρίζω ότι ακόμα και οι κακεντρέχειες είναι απαραίτητες, ακόμα και στο εναλλακτικό κύκλωμα.

Οπότε, ας τα αφήσουμε αυτά και ας φανταστούμε πιο όμορφα πράγματα: Αν η ζωή ήταν Τ-shirt, τι ζωγραφιά θα είχε πάνω;

To smiley, ένα χαμόγελο. Τίποτα άλλο!

Δημοσιεύτηκε στο HOMME, τεύχος 81 – Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2010.

Κείμενο: Γιάννης Παπαϊωάννου - Photo: Freddie F.