Πάνε οι Δήμαρχοι σινεμά; Πριν ψηφίσετε, διαβάστε!

Οι υποψήφιοι για τον δήμο της Αθήνας απαντούν στο πιο πρωτότυπο ερωτηματολόγιο της προεκλογικής τους εκστρατείας.

Ο Γιώργος Καμίνης γέλασε με το «Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα», ο Νικήτας Κακλαμάνης έκλαψε με τους «Άθικτους», ο Άρης Σπηλιωτόπουλος υπερασπίστηκε με πάθος το «J.A.C.E.», ο Νίκος Σοφιανός αναγνωρίζει τον ελληνικό ψυχισμό στη «Νήσο», και το «Ζ» βοήθησε τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη να γίνει καλύτερος πολιτικός.

Οι υποψήφιοι για τον δήμο της Αθήνας απαντούν στο πιο πρωτότυπο ερωτηματολόγιο της προεκλογικής τους εκστρατείας.

Οι απαντήσεις παρουσιάζονται με αλφαβητική σειρά. Τις επομένες μέρες θα δημοσιευθούν οι απαντήσεις των υποψηφίων Πειραιά και Θεσσαλονίκης.)

Η πρώτη ταινία που θυμάται ο Νικήτας Κακλαμάνης (Συνδυασμός: «Αθήνα, η πόλη της ζωής μας») είναι ο «Πολίτης Κέιν»

Θυμάστε ποια είναι η πρώτη ταινία που είδατε στη ζωή σας;

Νικήτας Κακλαμάνης (Συνδυασμός: «Αθήνα, η πόλη της ζωής μας»): Η πρώτη ταινία που με εντυπωσίασε ήταν ο «Πολίτης Κέιν».

Γιώργος Καμίνης (Συνδυασμός: «Δικαίωμα στην Πόλη»): Έβλεπα από πολύ μικρός κινηματογράφο. Μεγάλωσα, μέχρι τα πέντε μου χρόνια στην Αμερική, και εκεί ζούσα μέσα στις εικόνες. Έβλεπα τηλεόραση, μετά αγάπησα το σινεμά και τα κόμιξ.

Στο Παρίσι, όταν σπούδαζα, είδα περίπου 200 ταινίες. Την πρώτη μου ταινία, λοιπόν, θυμάμαι ότι την είδα παιδί, στην Αμερική. Ήταν το «Κινγκ Κονγκ» του 1933, μια πραγματικά καταπληκτική ταινία, με πρωτοποριακά για την εποχή της εφέ.

Θυμάμαι ακόμη έντονα εκείνη τη σκηνή, που οι πρωταγωνιστές στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, περνούν πάνω από μία χαράδρα ισορροπώντας με δέος πάνω σε ένα κομμένο κορμό δέντρου που ενώνει τις δυο πλευρές της χαράδρας.

Πιάνει, τότε, ο Κινγκ Κονγκ τον κορμό, και τον τινάζει για να πέσουν κάτω. Με είχε εντυπωσιάσει πολύ αυτή η σκηνή κι έμεινε στη μνήμη μου, και εντυπώθηκε ακόμη περισσότερο, όταν είδα το έργο στην Ελλάδα πια, πολλά χρόνια αργότερα, στην εφηβεία μου.

Γαβριήλ Σακελλαρίδης (Συνδυασμός: «Ανοιχτή Πόλη»): «Οι Περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν» στο σινεμά Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα.

Νίκος Σοφιανός (Συνδυασμός: «Λαϊκή Συσπείρωση Αθήνας»): Δεν μπορώ να θυμηθώ. Το πιο πιθανό πάντως είναι να ήταν κάποια ταινία από τον ελληνικό κινηματογράφο.

Άρης Σπηλιωτόπουλος (Συνδυασμός: «Αθήνα Μπορείς»): Δεν θυμάμαι την πρώτη πρώτη... θυμάμαι όμως ως μεγάλη εντύπωση ένα θερινό σινεμά, καλοκαίρι διακοπών με το «Όλιβερ», μια ταινία του 1969, μιούζικαλ διασκευή του Όλιβερ Τουίστ.

Μία από τις πέντε αγαπημένες ταινίες του Γαβριήλ Σακελλαρίδη (Συνδυασμός : «Ανοιχτή Πόλη») ήταν το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Ποιες είναι οι πέντε αγαπημένες σας ταινίες; (από ολόκληρη την Ιστορία του παγκόσμιου σινεμά). Αυτές που θα τις παίρνατε παντού μαζί σας;

Ν. Κ. Πολύ δύσκολη ερώτηση. Να σας πω ποιες έχω πάντα στην καρδιά μου: το «Πλοίο των Τρελών», τον «Νευρικό Εραστή», και το «Μανχάτταν», τον «Ταξιτζή», το «Κουρδιστό Πορτοκάλι» και το «Truman Show». Η κάθε ταινία για διαφορετικούς λόγους.

Γ. Κ. O «Νονός 1» και ο «Νονός 2» του Κόπολα. «Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα», επίσης, εξαιρετικό και βραβευμένο στις Κάννες. Ο «Πολίτης Κέιν», που τον θεωρώ μεγάλο σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, και την ταινία «Στην Σκιά των 4 Γιγάντων» του Χίτσκοκ.

Γ. Σ. «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας» - Λουίς Μπουνιουέλ, «The Life of Brian» - Μόντι Πάιθον, «Ταξίδι στα Κύθηρα» - Θόδωρος Αγγελόπουλος, «Old Boy» - Παρκ Τσαν-Γουκ , «The Mission» Ρολάντ Τζόφι.

Ν. Σ. «Το Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Σ. Αϊζενστάιν, «Ο Μεγάλος Δικτάτωρ» του Τσ. Τσάπλιν, «Κάποτε στην Αμερική» του Σ. Λεόνε, «Ο Ρόκο και τ' Αδέρφια του» του Λ. Βισκόντι, «Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα» του Σ. Πόλακ.

Αρ. Σπ. Με τυχαία σειρά...«Ρασομόν» του Κουροσάβα με αυτό το τελείως δικό του επικό ύφος, «Λα Στράντα» του Φελλίνι για την γοητευτική του ποίηση, «Στη Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων» του Χίτσκοκ για το πονηρό του μυστήριο, «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ για τον καινοτόμο ρομαντισμό και την κριτική του και το «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα για τον αιχμηρό ανθρωπισμό του.

Μία από τις ταινίες που κλείνουν αντιπροσωπευτικά μέσα τους τον ελληνικό ψυχισμό σύμφωνα με τον Γιώργο Καμίνη (Συνδυασμός: «Δικαίωμα στην Πόλη») είναι το «Υπάρχει και Φιλότιμο»

Ποιες ταινίες του ελληνικού σινεμά θα λέγατε ότι κλείνουν αντιπροσωπευτικά μέσα τους τον ελληνικό ψυχισμό; (μπορείτε να αναφέρετε μέχρι δέκα τίτλους)

Ν. Κ. Η «Στέλλα», η «Κάλπικη Λύρα», ο «Ζορμπάς», το «Ζ», η «Λούφα και Παραλλαγή» και, πιο πρόσφατα, ο «Κυνόδοντας».

Γ. Κ. «Ο Μπακαλόγατος» παρόλo που δεν τον θυμάμαι πλέον πάρα πολύ καλά.

Το «Υπάρχει και Φιλότιμο», με τον περίφημο Μαυρογιαλούρο του Λάμπρου Κωνσταντάρα, που κάνει εκείνο τον εμβληματικό τύπο πολιτευτή.

«Οι Γερμανοί Ξανάρχονται», επίσης, με τον Λογοθετίδη, όπως και το «Έγκλημα στα Παρασκήνια». Καταπληκτική ταινία ήταν ο «Θίασος» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Η «Λούφα και Παραλλαγή», κι εδώ είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε, ότι η υπόθεση διαδραματίζεται στα στούντιο της ΥΕΝΕΔ επί δικτατορίας, τα οποία ήταν στο παλιό Φρουραρχείο, εκεί όπου εμείς σήμερα έχουμε κάνει τον Κόμβο Αλληλοβοήθειας Πολιτών. Υπάρχουν ακόμα τα στούντιο.

Μην ξεχάσω τον «Ηλία του 16ου», τη «Ρεβάνς» αλλά και το «Ρεμπέτικο» με την υπέροχη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Και οπωσδήποτε το «Φανερός Πράκτωρ 000» με τον αξέχαστο Θανάση Βέγγο.

Γ. Σ. «Λούφα και Παραλλαγή» Νίκος Περάκης, «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες» - Σταύρος Τσιώλης, «Όλα είναι Δρόμος» Παντελής Βούλγαρης, «Τα Κουρέλια Τραγουδάνε Ακόμα» Νίκος Νικολαΐδης, «Ποτέ την Κυριακή» - Ζιλ Ντασσέν, «Η Θεία από το Σικάγο» Αλέκος Σακελλάριος, «Έξω οι Κλέφτες» Κώστας Ανδρίτσος, «Τι Έκανες στον Πόλεμο Θανάση» – Νίκος Κατσουρίδης, «Συνοικία το Όνειρο» Αλέκος Αλεξανδράκης, «Η Ψυχή στο Στόμα» - Γιάννης Οικονομίδης.

Ν. Σ. Υπάρχουν πάρα πολλές ταινίες του ελληνικού σινεμά που ανταποκρίνονται σ' αυτή την ερώτηση. Εγώ θα ξεχώριζα, τηρουμένων των αναλογιών με την εποχή που δημιουργήθηκαν, την «Κάλπικη Λίρα» του Γ. Τζαβέλα, τη «Συνοικία το Όνειρο» του Α. Αλεξανδράκη, τον «Ηλία του 16ου» και το «Αλίμονο στους Νέους» του Α. Σακελλάριου, τα «Κόκκινα Φανάρια» του Β. Γεωργιάδη, το «Τζένη, Τζένη» του Ντ. Δημόπουλου, το «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» του Θ. Μαραγκού, αλλά και από τις πιο πρόσφατες μπορώ να σημειώσω το «Η Νήσος 1 και 2» των Χ. Δήμα και Α. Αγγελόπουλου αντίστοιχα.

Αρ. Σπ. Η «Στέλλα» του Κακογιάννη για το ασυμβίβαστο πνεύμα και την ακραία σύνδεση με τη χαρά της ζωής που έχει η Ελλάδα, το «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Αγγελόπουλου για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνουμε το ταξίδι στη χώρα μας, «Οι Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου» του Βούλγαρη για το βαρύ και μαζί το ελαφρύ, για την γλυκύτητα και μαζί την αιχμηρότητα, για την μελωδία που έχει η Αθήνα ως φόντο για την ζωή μας

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος (Συνδυασμός: «Αθήνα Μπορείς») συγκινήθηκε με το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» του Μιχάλη Κακογιάννη

Με ποια ταινία θα ομολογούσατε ότι έχετε συγκινηθεί περισσότερο;

Ν. Κ. Από τις πιο πρόσφατες συγκινήθηκα πολύ με τους «Άθικτους» των Νακάς - Τολεντανό.

Γ. Κ. Με την «Μπαλάντα του Ναραγιάμα». Γιατί παρακολουθούμε εκεί τη σχέση μεταξύ ενός νέου με τον πατέρα του, που έχει όμως πια πεθάνει, και με τη μητέρα του. Προσωπικά είναι θέματα που με απασχολούσαν πολύ στη ζωή μου, θα έλεγα, ότι με σημάδεψαν οι οικογενειακές σχέσεις.

Γ. Σ. Το «Ματωμένο Διαμάντι» του Έντουαρντ Ζούικ.

Ν. Σ. Με τον «Ταχυδρόμο» («Il Postino») του Μ. Ράντφορντ.

Αρ. Σπ. Με το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» του Κακογιάννη....η τύχη δεν νικιέται από τίποτε, εκτός από τον έρωτα που και αυτός είναι τύχη, αλλά δεν έρχεται αν δεν έχεις νικήσει τον εγωισμό σου.

Ο Νίκος Σοφιανός (Συνδυασμός: «Λαϊκή Συσπείρωση Αθήνας») και ο Γιώργος Καμίνης (Συνδυασμός: «Δικαίωμα στην Πόλη») έχουν γελάσει με το «Ένα Ψάρι που το Έλεγαν Γουάντα»

Με ποια ταινία θα ομολογούσατε ότι έχετε γελάσει περισσότερο;

Ν. Κ. Θα σας πω και πάλι τους «Άθικτους»! Ίσως από τα πιο όμορφα παντρέματα συγκίνησης και γέλιου…

Γ.Κ. Ξέρετε, δύσκολα γελάω με ταινίες. Γέλασα όμως και το ευχαριστήθηκα με το «Ψάρι που το λέγανε Γουάντα».

Γ. Σ. Με τον «Ροζ Πάνθηρα» του Πίτερ Σέλερς φυσικά.

Ν.Σ. Σίγουρα έχω γελάσει με πολλές ταινίες, ξεχωρίζω όμως την ιταλική ταινία του 1975 «Εντιμότατοι Φίλοι μου» και τα δυο σίκουελ της ταινίας, όπως επίσης και το «Ένα Ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» του Τσ. Κράιτον.

Αρ. Σπ. Με τις ταινίες που έχουν πρωταγωνιστή τον Πίτερ Σέλερς που καταφέρνει να γίνεται ακραίος με τον πιο ισορροπημένο τρόπο που έχω δει. Ιδιαίτερα μια είναι η αγαπημένη μου, «Το Πάρτι».

Το «Ζ» του Κώστα Γαβρά βοήθησε τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη (Συνδυασμός : «Ανοιχτή Πόλη») να γίνει καλύτερος πολιτικός

Υπάρχει κάποιο φιλμ που θα λέγατε ότι σας βοήθησε ενδεχομένως να γίνετε καλύτερος πολιτικός;

Ν. Κ. Το «Υπάρχει και Φιλότιμο», με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα!

Γ.Κ. Πάλι θα πω, ο «Νονός 1» και ο «Νονός 2». Είναι ένα δοκίμιο πάνω στην εξουσία, όπως και σε πολλά άλλα θέματα βεβαίως. Σου δείχνει ότι δεν υπάρχει το απόλυτα καλό και το απόλυτα κακό. Ότι το καλό και το κακό είναι έννοιες πολύ συχνά σχετικές. Όπως επίσης ότι την εξουσία δεν την ασκούν μόνο πολιτικά πρόσωπα. Και παράλληλα, είναι κι ένα μεγάλο δοκίμιο πάνω στις οικογενειακές σχέσεις, κυρίως στη σχέση πατέρα και γιού.

Γ. Σ. To «Ζ» του Κώστα Γαβρά.

Ν. Σ. Θα προτιμούσα να πως ότι υπάρχουν πολλές ταινίες που με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Για παράδειγμα θα μπορούσα να αναφέρω το «Μοντέρνοι Καιροί» του Τσ. Τσάπλιν.

Αρ. Σπ. «Viva la liberta». Μια ταινία του ιταλικού κινηματογράφου που παίζεται ακόμα στις αίθουσες και δείχνει πως ένας πολιτικός εάν σπάσει τις νόρμες και τις φόρμες γίνεται καλύτερος και αποδεκτός.

Ο Γιώργος Καμίνης (Συνδυασμός: «Δικαίωμα στην Πόλη») έχει δει περισσότερες φορές στη ζωή του τον «Λόρενς της Αραβίας»

Ποια ταινία έχετε δει περισσότερες φορές στη μέχρι τώρα ζωή σας;

Ν. Κ. Τον «Μπακαλόγατο». Χατζηχρήστος άπαιχτος.

Γ. Κ. Δεν θα το πιστέψετε, αλλά τον «Λόρενς της Αραβίας». Ήμουν μικρός τότε και η αδελφή μου που είχε ερωτευτεί τον Πίτερ Ο'Τουλ με πήγαινε να δούμε συνέχεια αυτήν την ταινία. Πρέπει να την έχω δει καμιά δεκαριά φορές. Και ξέρετε είναι ταινία – ποταμός. Ε, λοιπόν, την ξέρω απ' έξω.

Γ. Σ. Θες, δεν θες από τις συχνές επαναλήψεις πρέπει να είναι το «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια». Από επιλογή νομίζω, ότι έχω περισσότερες φορές τον «Πόλεμο των Άστρων».

Ν.Σ. Εφόσον βλέπουμε ταινίες όχι μόνο στο σινεμά αλλά και στην τηλεόραση, αντικειμενικά περισσότερες φορές έχω δει πολλές ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, που επαναλαμβάνονται διαρκώς από τα κανάλια εδώ και δεκαετίες.

Αρ. Σπ. «Το Πάρτι» με τον Πίτερ Σέλερς. Όσες φορές και αν την έχω δει, κάτι μου διαφεύγει και το παρατηρώ την επόμενη φορά.

Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος (Συνδυασμός: «Αθήνα Μπορείς») υπερασπίστηκε με σθένος το «J.A.C.E»

Έχει συμβεί να υπερασπιστείτε μια ταινία τόσο ένθερμα ώστε να χρειαστεί να διαφωνήσετε έντονα με τον περίγυρό σας για χάρη της; Κι αν ναι, ποια ταινία είναι αυτή;

Ν. Κ. Τον «Θίασο» του Αγγελόπουλου. Τσακώθηκα και με δεξιούς αλλά και με αριστερούς φίλους μου.

Γ. Κ. Ο «Νονός», όταν έλεγα ότι, κατά τη γνώμη μου, ήταν μεταξύ των καλύτερων τεσσάρων ταινιών όλων των εποχών.

Γ. Σ. Διαφωνούσαμε με τους φίλους μου ποιά από τις ταινίες του Μπάτμαν του Κρίστοφερ Νόλαν είναι η καλύτερη. Εγώ έλεγα ότι ήταν το «The Dark Knight» λόγω του Heath Ledger. Οι υπόλοιποι έλεγαν ότι ήταν το «The Dark Knight Rises», επειδή ήταν πιο εντυπωσιακό. Δεν συμφωνήσαμε ποτέ.

Ν. Σ. Όχι, δεν μπορώ να θυμηθώ τέτοιο περιστατικό.

Αρ. Σπ. Του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, το «J.A.C.E.» Υπερασπίζομαι τις σύγχρονες ελληνικές παραγωγές. Νομίζω ότι σταδιακά έχουμε αρχίσει να φτιάχνουμε μια «σχολή» και μάλιστα με τις δυσκολότερες συνθήκες για τους κινηματογραφιστές, χωρίς στήριξη, χωρίς πόρους, μέσα στην κρίση. Κι όμως είμαι πεισμένος ότι από το σινεμά η χώρα μας θα έχει πολλές διακρίσεις στο μέλλον και πρέπει να επενδύσουμε σε αυτό.

Ο Νικήτας Κακλαμάνης (Συνδυασμός: «Αθήνα, η πόλη της ζωής μας») και ο Γιώργος Καμίνης (Συνδυασμός: «Δικαίωμα στην Πόλη») φροντίζουν να μη χάνουν ποτέ ταινία του Τέρι Γκίλιαμ

Υπάρχουν σκηνοθέτες των οποίων το έργο φροντίζετε να μην χάνετε ποτέ;

Ν. Κ. Πάντα βρίσκω χρόνο για να δω καινούργια δουλειά του Τέρι Γκίλιαμ, του Αλμοδόβαρ ή των αδελφών Κοέν.

Γ. Κ. Ο Γούντι Άλεν μου άρεσε πολύ η τελευταία του ταινία, η «Θλιμμένη Τζάσμιν». Ο Μάλικ, θεωρώ κορυφαίο έργο του, τη «Λεπτή Κόκκινη Γραμμή», που δείχνει πόσο σχετική είναι η έννοια της γενναιότητας και ότι τελικά η μεγάλη γενναιότητα συχνά προκύπτει από τον μεγάλο φόβο. Ο Τέρι Γκίλιαμ, επίσης, είναι ένας σκηνοθέτης που παρακολουθώ, και ξεχωρίζω το «Μπραζίλ». Παλιότερα, πάντως, ήταν μάλλον περισσότεροι!

Γ. Σ. Τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου, γιατί εξετάζει ιδιοφυώς τα προσωπικά και κοινωνικά ζητήματα. Τον Κεν Λόουτς, γιατί υπενθυμίζει διαρκώς ότι όλες οι ανθρώπινες σχέσεις είναι κατά βάθος πολιτικές. Τον ρεπουμπλικάνο Κλιντ Ίστγουντ, γιατί κάνει αξιοζήλευτες αναλύσεις. Τον Τιμ Μπάρτον, γιατί είναι αισθητικά αξεπέραστος.

Ν.Σ. Υπάρχουν σκηνοθέτες που εκτιμώ τη δουλειά τους, όμως δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον εν ζωή που να παρακολουθώ διαρκώς ώστε να μη χάνω έργο του...

Αρ. Σπ. Οι αδελφοί Κοέν. Μου αρέσει πολύ το είδος σινεμά που κάνουν....ας το πούμε μαύρη κωμωδία, ή ένα ιδιότυπο φιλμ νουάρ. Και με εντυπωσιάζει αυτή η τέλεια αρμονία, η ιδανική συνεργασία δύο ανθρώπων. Μακάρι να λειτουργούσαν όλες οι ομάδες έτσι...

Ο Μόργκαν Φρίμαν αρέσει πολύ στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη (Συνδυασμός : «Ανοιχτή Πόλη»)

Υπάρχουν ηθοποιοί των οποίων το έργο φροντίζετε να μην χάνετε ποτέ;

Ν. Κ. Δεν έχω κόλλημα με κάποιους συγκεκριμένους ηθοποιούς. Συνήθως κυνηγάω ταινίες δημιουργών που καταφέρνουν να μεταμορφώσουν ακόμα και τον πιο παρεξηγημένο ηθοποιό και διευρύνουν τις ερμηνευτικές του δυνατότητες.

Γ. Κ. Όχι, δεν θα το έλεγα.

Γ. Σ. Δεν είμαι φανατικός κάποιου ηθοποιού, γιατί έχουμε δει και πατάτες από ορισμένους σπουδαίους. Για παράδειγμα, ο κορυφαίος Ρόμπερτ Ντε Νίρο έχει παίξει σε κακές ταινίες τελευταία. Κατά τ' άλλα μου αρέσει πολύ ο Μόργκαν Φρίμαν. Γιατί είναι συγκλονιστικός χωρίς να επιχειρεί υποκριτικές ακρότητες.

Ν.Σ. Όχι, δεν έχω τόσο έντονες προτιμήσεις σε ηθοποιούς.

Αρ. Σπ. Σε ότι συμμετέχει ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις και ο Σον Πεν. Είναι αξεπέραστος ο τρόπος που μεταμορφώνονται χωρίς αυτό να είναι κραυγαλέο και με απόλυτη πειθαρχία. Όπως μπορούν τα μεγάλα ταλέντα που δουλεύουν σκληρά.

Ημερομηνία δημοσίευσης : 14 Μαϊ 2014

Πηγή