Τι λέμε, τι εννοούμε και τι πραγματικά γίνεται, πίσω από το flat-screen…
Μύθος Νο 1: "Η ελληνική μυθοπλασία επιστρέφει"
Αυτό, ως άποψη, είναι αλήθεια, αλλά μόνο κατά ένα μέρος – διότι πολύ απλά, πρόπερσι και πέρυσι η παραγωγή έπιασε πάτο άρα αν π.χ. το 2013 είχες να δεις περίπου ενάμισι σήριαλ (εκτός από τις επαναλήψεις και τις σαπουνόπερες, που είναι άλλη, ξεχωριστή κατηγορία) και φέτος έχεις έξι, τότε ναι, φαίνεται πως "κάτι κινείται". Κάτι άλλο που κινείται άτακτα, αλλοπρόσαλλα και με τρόπο που κανένας διευθυντής προγράμματος και κανένας marketing γουατέβα δεν μπορεί να προβλέψει, είναι το κοινό. Τους τελευταίους μήνες το είδαμε να γυρίζει την πλάτη του σε πολυάνθρωπες παραγωγές, και σε μεγάλα ονόματα της κωμωδίας, ( σ.σ. οι Μπέζος – Φιλιππίδης, τα "σίγουρα χαρτιά" του μαγαζιού στα προ-κρίσης χρόνια, φέτος βρέθηκαν να μετράνε τα ψιλά του ταμείου), και να επιβραβεύει outsiders ("Μην αρχίζεις τη μουρμούρα") και μια απίθανη – εκτός ορίων– κωμωδία, στην οποία κλέβουν την παράσταση οι νέοι πρωταγωνιστές. ("Κάτω Παρτάλι"). Το μυστικό τους; Το ένα έχει αλήθεια, το άλλο σουρεαλισμό, σπινθηροβόλο παίξιμο και γερή "ατάκα" - και στα δυό γελάς με την καρδιά σου. (Εντάξει, τα έχω ακούσει τα παράπονα: η εξέλιξη είναι αργή, η πλοκή κάνει κοιλιές, μας σοκάρει η καρικατούρα του gay και υπάρχει και μια που γυρίζει με ένα κλουβί στο κεφάλι. Ε, και; Και πότε η καλή κωμωδία δεν ήταν – πραγματικά, ουσιαστικά - αναρχική; Εδώ οι Monty Pythons, έβαζαν τον Brian- Ιησού στο σταυρό, να σφυρίζει "κοίτα τη χαρούμενη πλευρά της ζωής…"- σιγά τώρα μην τα χαλάσουμε για ένα ζαλισμένο καναρίνι…).
Mύθος Νο 2: "Το πρωί ο κόσμος θέλει ενημέρωση"
Αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε o Γιώργος Παπαδάκης, "δεν θα έτρωγε τη σκόνη" της Σταματίνας Τσιμτσιλή (σ.σ. ενδεικτικά, την περασμένη Πέμπτη τα νούμερα του "Happy day", στο νεανικό κοινό κυμάνθηκαν στο 28,2% κατά μέσο όρο ενώ το "Πρωινό ΑΝΤ1" έμειναν στο 22,6% , το δε "Κοινωνία ώρα Mega" με το ζόρι έφτασε το διψήφιο 11,1%! ), και μάλιστα, τρεις μέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές. Εκτός αν αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος. Αν είναι να βλέπουμε show, καλύτερα το αυθεντικό και όχι το άλλο, με τους θλιβερούς κομπάρσους...
Μύθος Νο 3: "Ο κόσμος αγαπάει τα shows"
Kαι πάλι, αυτό είναι σχετικό – ο κόσμος, όντως, αγαπάει τα shows, το θέαμα, οτιδήποτε τον παρασύρει έξω από την κουρασμένη καθημερινότητά του. Ψέματα, όχι "οτιδήποτε". Φέτος, ας πούμε, είδε μαζικά το "Τhe Voice", ακριβώς γιατί τον κέρδισε το καινούργιο format, η καλή παραγωγή, το έξυπνο "κάστινγκ" με τα ενδιαφέροντα κι άφθαρτα πρόσωπα που κάθησαν στις καρέκλες των κριτών. Shows με ατάλαντες υπο-διασημότητες, που προσπαθούν με το ζόρι να βγάλουν γέλιο, κακές ή φτηνές παραγωγές, που μοιάζουν να αντιγράφουν η μία την άλλη είναι καταδικασμένες να περάσουν στη λήθη, πανηγυρικά. Άσε που όπως λέει και ο φίλος Γιώργος Δέδες "τα celebrity shows γίνανε σαν τα frozen yogurts – όσο πληθαίνουν τόσο χάνουν το ενδιαφέρον τους…".
Μύθος Νο 4: "Ευτυχώς, απαλλαχτήκαμε από το καταραμένο life- style"Ναι, καλά. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;
Μύθος Νο 5: "Η κρίση μας έκανε πιο απλούς και πιο ταπεινούς…"
Ε, όχι, ας πούμε πια την αλήθεια: η κρίση μας έκανε πιο φτηνούς. Τα ίδια πράγματα κάνουμε (σχεδόν) και (σχεδόν) τα ίδια δείχνουμε, απλά το κάνουμε με περισσότερη ενοχικό- αμυντική διάθεση, γιατί ξέρουμε ότι λεφτά, γενικώς, δεν υπάρχουν. Οι ίδιοι άνθρωποι περνούν από τα πλατό, απλώς αντί ναμιλάνε για τα σπίτια, τα ρούχα ή τα φετίχ τους, μιλάνε για τις τράπεζες, τα δάνεια και την ψυχανάλυσή τους, ή το πώς "εγώ δεν έκανα περικοπές με την κρίση" γιατί, τάχαμου, "ποτέ δεν έκανα υπερβολές". Όσο για τους παρουσιαστές, είναι φανερό πλέον πως– ελλείψει "άρτου" και θεάματος, και με την αγωνία του τηλεοπτικού "αέρα" – κόβουν ο ένας τον άλλο κομματάκια για να χορτάσουν το θηρίο. Βρισιές, τσιρίδες, φράσεις όπως "λες βλακείες", "είστε άσχετο", "πάχυνε και έγινε σαν τη γουρούνα", "πήγαινε σε κανά νοσοκομείο ρε ανορεξική", "εσύ παλιά μ’ έβριζες και μ’έλεγες "μαϊντανό", "πες του τάδε να ΄ρθει εδώ να του 'ξηγήσω", ανασύρονται από το πηγάδι της παλιάς, cult τηλεόρασης του μίστερ Μπούτια (που ήταν και πιο ευπρεπής, σε γενικές γραμμές) και θρονιάζονται με τα βρώμικα παπούτσια τους στο πρωινό μας σαλονάκι. Καμία εξυπνάδα, καμία δημιουργικότητα, καμία ευαισθησία – μόνο δόντια και αίμα που αχνίζει.
Ας νικήσει ο χειρότερος…
Ημερομηνία δημοσίευσης : 21 Μαϊ 2014
Πηγή
0 σχόλια: