Νίκος Παπάζογλου, ο τραγουδοποιός της καρδιάς μας

Ο Νίκος Παπάζογλου αποτελεί ξεχωριστό δείγμα ενός αυθεντικού ερμηνευτή και δημιουργού που πέρασε από το ελληνικό πεντάγραμμο. Ήταν άνθρωπος με ιδιαίτερο ταλέντο, μ’ ένα χαρακτηριστικό τσάκισμα στη φωνή που μας γοήτευε από την πρώτη νότα. Ο ανεξάρτητος, ευγενικός μακρυμάλλης με το χαμόγελο και τα λαμπερά μάτια είχε κρατήσει αποστάσεις από την κοσμικότητα των τραγουδιστικών κύκλων και πάντα εμφανιζόταν με το χαρακτηριστικό μπλε τζιν και το μπλε πουκάμισο, με σήμα κατατεθέν το κόκκινο μαντήλι στο λαιμό.

Γενέτειρα Θεσσαλονίκη

Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στα Λεμονάδικα της συμπρωτεύουσας, στις 20 Μαρτίου 1948. Ο πατέρας του διατηρούσε ένα κρεοπωλείο, στο οποίο ο ίδιος είχε δουλέψει ως μικρό παιδί, για χαρτζιλίκι. Η επαφή του με τη μουσική ξεκινάει από τα παιδικά του χρόνια, όταν στις γιορτές η απουσία πικάπ έκανε τις φωνές όλων να μπλέκονται και να τραγουδούν, χωρίς μουσικά όργανα. Σε ηλικία 15 ετών φτιάχνει με τους συμμαθητές του ένα συγκρότημα, όπου παίζει κιθάρα, μπάσο αλλά κυρίως αναλαμβάνει την ερμηνεία των τραγουδιών. Ήταν αυτοδίδακτος με ατέλειωτες ώρες εξάσκηση στην κιθάρα.

Την περίοδο που ήταν ακόμα μαθητής λυκείου, το γνωστό συγκρότημα «Olympians» με μεγάλη απήχηση στη νεολαία της εποχής, με αφορμή την αναγκαστική απουσία του βασικού τραγουδιστή τους, Πασχάλη Αρβανιτίδη, λόγω στρατιωτικής θητείας, ζητούν από τον Παπάζογλου να τον αντικαταστήσει για περίπου 1 χρόνο. Ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε πει ότι το τραγούδι ήταν μια ανάσα και μια διέξοδος μέσα στον ελεεινό αυταρχισμό της εποχής και στο καταπιεστικό κλίμα της δικτατορίας μέσα στο οποίο μεγάλωνε.

Μουσικά Συναπαντήματα

Το 1977 συνεργάζεται με το Διονύση Σαββόπουλο στην θεατρική παράσταση «Αχαρνής». Εκεί γνωρίζει το Μανώλη Ρασούλη και το Νίκο Ξυδάκη, μια συνάντηση σταθμός, αφού πυροδότησε μια όμορφη και διαχρονική φιλία που οδήγησε και σε μια ουσιαστική μουσική συνεργασία, το δίσκο «Η εκδίκηση της γυφτιάς» με πολύ μεγάλες επιτυχίες. Ο δίσκος αυτός αφήνει σφραγίδα στο μουσικό χώρο και αποτυπώνει το ύφος και την ιδιοσυγκρασία του καλλιτέχνη Παπάζογλου. Εισάγει καινούργιο ήχο, κατορθώνει συγκερασμό ήχων και χρωμάτων.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1983 βγάζει το «Χαράτσι», δίσκος χωρίς στεγανά, όπου συνδυάζει όλους τους μουσικούς και ποιητικούς τόπους της καρδιά του. Δεν υπήρχε θεματική ομοιογένεια, γι’ αυτό και θεωρήθηκε τόλμημα. Ήταν, όμως ένα κράμα γερό και καλό. Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, μεταξύ άλλων, είχε γράψει: «Η μουσική μας παιδεία είναι ένας κυκεώνας. Η αγάπη είναι πράγμα πιο δυνατό από τη διαφορά.» Εδώ, μπερδεύονται γλυκά το ροκ με το μπαγλαμαδάκι και το τσέλο με το μπουζούκι. Τότε, δημιουργήθηκε και το «ρεύμα Παπάζογλου».

Τη μουσική στα περισσότερα τραγούδια του τη γράφει ο ίδιος με λιγοστές εξαιρέσεις, όπου συνθέτουν μελωδίες οι Γιώργος Ζήκας, Χρήστος Νικολόπουλος, Βάσω Αλαγιάννη, Νίκος Ξυδάκης, Ορφέας Περίδης και άλλοι. Στα τραγούδια ξεδιπλώνεται η στιχουργική δεινότητα των Μανώλη Ρασούλη, Πηγής Καφετζοπούλου, Λαζάρου Ανδρέου και άλλων.

Το 2004 παίρνει το βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας για την μουσική που έγραψε για την ταινία «Νοσταλγός», σε ελεύθερη απόδοση του ομώνυμου διηγήματος του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και σε σκηνοθεσία της Ελένης Αλεξανδράκη.

Στούντιο «Αγροτικόν»

Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ένας άνθρωπος που τα χέρια του «έπιαναν». Ήταν πολύ καλός στα ηλεκτρολογικά και με τα χέρια του έκανε θαύματα. Έτσι, από το ξεκίνημα της ενασχόλησής του με τις νότες, έφτιαξε στην Κάτω Τούμπα της Θεσσαλονίκης το στούντιο «Αγροτικόν». Εκεί, ηχογραφεί όλες του τις δουλειές με την ετικέτα «Στρογγυλοί Δίσκοι». Το στούντιο αυτό λειτούργησε σαν φυτώριο, αφού συσπείρωσε όλους τους νέους και ανερχόμενους καλλιτέχνες της πόλης, όπως τη Μελίνα Κανά, τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Κάπως έτσι γέμισε ο τόπος όμορφα τραγούδια.

«Αύγουστος»

«Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό / μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε / από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως / που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε / κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει»

Αυτό είναι ένα μικρό μόνο κομμάτι, ίσως από το πιο ερωτικό τραγούδι όλων των εποχών, αναλλοίωτο στη φθορά του χρόνου. Είναι τραγούδι βιωματικό, γραμμένο συνθετικά και στιχουργικά από τον Παπάζογλου και ερμηνευμένο από τον ίδιο με τον σπαραγμό του ερωτευμένου, το γρανάζι στη φωνή, τον κόμπο στο λαιμό, χωρίς να πλησιάζει καθόλου τη μιζέρια ή την απόγνωση αυτού που αποζητά ανταπόκριση στον έρωτά του.

Ο ίδιος είχε πει: «Ο Αύγουστος και το περιεχόμενό του έχουν να κάνουν με τη γέννηση της κόρης μου. Είναι κάτι ανάμεσα στις ελπίδες που έτρεφα γι’ αυτήν και στο ότι ήθελα να ψάλλω την ωραιότητα μια γυναίκας, που έτυχε και τη γνώρισα κιόλας. Κλείστηκα στο σπίτι, για 3 μέρες σκάλιζα τη κιθάρα και το τραγούδι βγήκε, θαρρείς, «μονοκοπανιά», δεν το είχα γράψει ποτέ σε χαρτί.»

Γήινος μα και ουράνιος

Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν μια παραδοσιακή σιωπηλή φωνή μέσα στη φασαρία της μουσικής. Αποστασιοποιημένος από τα πολλά φώτα, προτιμούσε πάντα τους μικρούς χώρους, όπως ήταν το «Ζουμ» της Πλάκας. Έτρεφε μεγάλη αγάπη για τους υπαίθριους χώρους, γι’ αυτό είχε αδυναμία στις συναυλίες. Θεωρούσε, ότι ήταν μέρος προσιτό για όλες τι ηλικίες, χωρίς να αποκλείει κανέναν, σε αντίθεση με τα μεγάλα κέντρα διασκέδασης.

Στα τραγούδια έδινε πάντα πολύ μεγάλη σημασία στον καλό στίχο. Πάντα επέλεγε τον προσεγμένο λόγο που γοητεύει και στοχεύει την καρδιά του ακροατή. Τραγουδούσε με έναν τρόπο περήφανο αλλά και σεμνό την ίδια στιγμή, όταν έβγαινε από τα χείλη του «Ο μοναχός ο άνθρωπος, όταν γλεντούν ο άλλοι, γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι…».

Όταν ανέβαινε επί σκηνής τα μάτια του μαρτυρούσαν έναν σεβασμό προς το κοινό και μια ευγένεια ψυχής. Ήταν γνήσιος άνθρωπος και καλλιτέχνης με μια χαρακτηριστική χροιά φύσει διανθισμένη με ένα εξαίσιο λυγμό καθόλου επιτηδευμένο ή υπερβολικό, αντιθέτως, απολύτως εναρμονισμένο με τα τραγούδια του.

«Όλα πάνε πρίμα»

Αυτή τη φράση συνήθιζε να λέει όταν ήθελε να περιγράψει τη ζωή του. Ήταν πολύ αισιόδοξος, άνθρωπος της παρέας, κρατώντας πάντα τις αξίες του στην κορυφή της πορείας του. Λάτρευε τη θάλασσα και τον ουρανό. Είχε δικό του ιστιοπλοϊκό και τα καλοκαίρια ξανοιγόταν στο πέλαγο πραγματοποιώντας μεγάλα ταξίδια. Αγαπούσε τη Θεσσαλονίκη πολύ, όμως προτιμούσε να ζει λίγο πιο έξω από αυτήν, στην ησυχία της εξοχής, μαζί με τη σύζυγό του Βαρβάρα. Από το γάμο του είχε αποκτήσει δύο παιδιά.

Ο Νίκος Παπάζογλου μετά από χρόνια μάχη με την επάρατη νόσο, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 63 ετών, στις 17 Απριλίου 2011. Έφυγε νωρίς αφήνοντας φτωχότερο τον μουσικό καλλιτεχνικό χώρο. Αθόρυβα μπήκε στις καρδιές και έτσι αθόρυβα έφυγε από τούτο τον κόσμο. Ξέχασε, όμως τις μελωδίες του και τις νότες της φωνής του, που ακόμα στο ρυθμό τους χορεύει η ψυχή μας.

Ημερομηνία δημοσίευσης : 26 Μαρ 2014
Πηγή