Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Εκπληξη «Το Ποτάμι»

Η πρώτη δημοσκόπηση φέρνει «Το Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη στο 6,4%. Καθόλου, μα καθόλου άσχημα.

Μακράν από το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγ. Βενιζέλου (4,2%), από τους ΑΝΕΛ (4,5%), τη ΔΗΜΑΡ (3,1%), αλλά και το ΚΚΕ (5,8%).

Μας πήρε το ποτάμι/
μας πήρε ο ποταμός/
και έκλεισε το σπίτι/
ο Σταύρος ο κουζουλός.

Το γεγονός είναι, ίσως, μοναδικό. Ένα πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα που επιμένει να 'ναι σοβαρό χωρίς να ερωτοτροπεί με τη σοβαροφάνεια. Ο Στ. Θεοδωράκης έχει κάνει την επιλογή ενός πολυσυλλεκτικού ψηφοδελτίου, αποφεύγοντας ονόματα που προκαλούν ή αιφνιδιάζουν. Είναι το όνομα της έκπληξης. Στο ψηφοδέλτιό του βρίσκονται άνθρωποι που υποδηλώνουν την ανάγκη εθνικής συνεννόησης με υπέρβαση των εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων. Η Βάσω Κιντή, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, ο καλύτερος Ευρωπαίος δημόσιος υπάλληλος, ο σκηνοθέτης-στιχουργός Θεόδωρος Γκόνης, ο στιχουργός Νίκος Ξυδάκης, ο πρώην πολίστας Γιώργος Μαυρωτάς, ο σκηνοθέτης Γιώργος Παπαλιός, ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, ο σκιτσογράφος Νίκος Πετρουλάκης, ο Θανάσης Σκόκος, η ογκολόγος Άννα Ευφραιμίδου, ο Σταύρος Τσακυράκης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου.

Υποδηλώνει κοινή λογική, μετριοπάθεια, διάθεση συνεννόησης
Από πού αντλεί ψήφους; Κυρίως από τη ΔΗΜΑΡ (12,8%), από τους ΑΝΕΛ (12,1%), από το ΠΑΣΟΚ (8,1%), από τον ΣΥΡΙΖΑ (7,7%).

Το πλεονέκτημα του Σταύρου Θεοδωράκη είναι οι χαμηλοί τόνοι. Δεν κρύβει τις αδυναμίες του, «δεν γνωρίζω αγγλικά, δεν θα πάω στην Ευρωβουλή».

Άνοιγμα θέσεων που ουδέποτε «κλείνουν». Ανοιχτή ομολογία του ελλείμματος κόμματος και οργανωτικής δομής.

Όλα είναι σε αδιέξοδο. Και όλοι του ζητούν να «κάνει κάτι». «Η ιδέα είναι των φοιτητών από τη Λέρο. Της παρέας που με σταμάτησε στον Βόλο. Των πιτσιρικάδων που μου τηλεφωνούν από τα Χανιά. Του συνεταιρισμού που επισκέφθηκα στα Γιάννενα. Αυτών που με φωνάζουν στην Αριστοτέλους. Ίσως, βέβαια, και να τους παρεξήγησα και να κατάλαβα λάθος. Κανείς από αυτούς δεν μου είπε να κάνω κόμμα. Μου είπαν ότι οι πολιτικοί μας ζουν σε έναν άλλο κόσμο, ότι τους ενδιαφέρει η εξουσία, ότι έχουν πάρει διαζύγιο από τη λογική. Ότι η ζωή πρέπει να προχωρήσει και αυτή είναι μονίμως στα χωρίσματα και σκιαμαχούν με το παρελθόν».

Στην συνέχεια ακολουθεί ένα άλμα λογικής.

«Και μετά οι ουρές στα λεωφορεία. Πρωί πρωί να βλέπεις 40-50 ανθρώπους να περιμένουν στο πεζοδρόμιο. Το λεωφορείο να περνά και να παίρνει τους μισούς και οι άλλοι μισοί να περιμένουν το επόμενο».

Και μετά, περνάμε στα σοβαρά. «Και με το χρέος τι θα κάνεις»; Και ιδού η μαγική κουβέντα. «Η επιβίωση της χώρας δεν μπορεί να εξαρτάται από την καλοσύνη των δανειστών μας»...

«Δεν έχω τίποτα με τους κολοσσούς που έρχονται από την Αμερική και τη Ρωσία, αλλά ντρέπομαι όταν βλέπω στα ράφια ελληνικά βότανα σε συσκευασία Κίνας». Η πληγωμένη εθνική μας περηφάνια.

Και έπειτα η γροθιά στο στομάχι.

«Θα το μάθετε. Μέχρι και στα Τίρανα άρχισαν να πηγαίνουν Ελληνες φοιτητές».
Είμαστε η χώρα με τα περισσότερα θανατηφόρα ατυχήματα. Τις περισσότερες καισαρικές. Τα περισσότερα φροντιστήρια. Και από την άλλη ανοίγουμε τα λιγότερα βιβλία.

Κατάργηση του «ακαταδίωκτου» των πολιτικών.

Τα προβλήματα της χώρας δεν μπορεί να τα λύσει πια κανένα 25%. Πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο και ένα 50% που θα κάνει και τους άλλους Ευρωπαίους να αισθανθούν ότι «αυτή τη φορά οι Έλληνες είναι αποφασισμένοι».

Αιτία πολέμου εδώ, αφορμή για λύσεις αλλού, το μεταναστευτικό, τα ναρκωτικά.
Στα «συν» του Σταύρου Θεοδωράκη οι λύσεις «κοινής λογικής». Πέραν τούτων, ουδέν. Σε αυτή τη χώρα, όπου είναι ζητούμενο η «κοινή λογική» ίσως και να βρει ευήκοα ώτα το προσκλητήριό του.

Η «δεξαμενή» ψήφων

12,8% από τη ΔΗΜΑΡ
12,1% από τους ΑΝΕΛ
8,1% από το ΠΑΣΟΚ
7,7% από τον ΣΥΡΙΖΑ

Ημερομηνία δημοσίευσης : 9 Μαρ 2014
Πηγή