Στο νέο της άλμπουμ, η Anna Calvi παίρνει όλα τα ρίσκα μαζεμένα. Περιορίζει τα μεγάλα φωνητικά σε δύο τρία τραγούδια και επιλέγει συνειδητά την ταλαιπωρία προς χάριν της περιπέτειας. Τη ίδια στιγμή οι Cults (και η εταιρεία τους) ποντάρουν τα πάντα με κίνδυνο το "Static" να γίνει το μεγαλύτερο οικονομικό φιάσκο της δεκαετίας. Λαμπρά, γιατί τόσο συναρπαστικές ιστορίες είχαμε να ακούσουμε καιρό.
Turin Brakes - We Were Here
8/10
Οι Turin Brakes είναι η καλύτερη indie μπάντα των Zeroes που δεν έχεις ακούσει. Κυρίως γιατί έπεσαν θύματα της μεγαλοστομίας των lad rockers και του κιθαριστικού revival των Libertines. Αν και δοκίμασαν κάποια πράγματα σε φάση μπας και, τελικά ακολούθησαν μια συνταγή πιο προσωπική και σε μεγάλο βαθμό ακουστική. Και σε αυτές τις γραμμές κινείται και το “We Were Here” που δεν πέφτει σε παγίδες τύπου “τα ίδια και τα ίδια”. Ένα καλό σόλο έχει την ίδια αξία με ένα ριφάκι. Έχει φρέσκες ιδέες, έχει καλοδουλεμένα τραγούδια, έχει σπουδαίες ακουστικές κιθάρες (π.χ. στο Dear Dad) και ατμόσφαιρες που δύσκολα θα ακούσεις σε άλλες μπάντες (π.χ. τα trippy πνευστά στο “Guess You Heard” ή οι ηλεκτρικές στο “Blindsided Again”). Neo-folk με χαρακτήρα που δεν περιορίζεται σε neo-folk συμβάσεις ούτε προσπαθεί να αντιγράψει την banjo επιτυχία των Mumfords.
Motörhead - Aftershock
8/10
Στα περήφανα 67, ο Lemmy, που έχει ζήσει τρεις τέσσερις ζωές περισσότερες από το μέσο ροκ σταρ, τραγουδάει αξιοπρεπώς και πλαισιώνει την τέχνη του με τις καλύτερες κιθάρες της πιάτσας. Αυτός δεν είναι μετασεισμός, αυτός είναι ένας κύριος σεισμός που πολλοί ροκάδες, ακόμα και αυτοί που έχουν καθιερωθεί στη συλλογικό ποπ υποσυνείδητο, θα φιλούσαν κατουρημένες ποδιές για να κάνουν σε αυτή την ηλικία.
Of Montreal - Lousy with Sylvianbriar
8/10
Ο Kevin Barnes είναι ο τελευταίος που θα βγάλει ένα δίσκο με κανονικά τραγούδια. Είναι από εκείνα τα μουσικά wunderkind όπως ο Bradford Cox και ο Ty Segall, μια ορχήστρα μόνος του. Γράφει τη μουσική για όλα τα όργανα, γράφει τη βασική μελωδία και τους στίχους των τραγουδιών, κάνεις τις ηχογραφήσεις σχεδόν μόνος του και παραδίδει ένα δίσκο κάθε χρόνο εκτός από τα τέλη των 90s που είχε κάνει τρεις σε μία χρονιά και το 2009 δεν κυκλοφόρησε τίποτα. Σε αυτή τη διαδρομή, αναμενόμενα, επηρεάστηκε από διάφορα ρεύματα, από το lo-fi μέχρι τις disco rock/pop φόρμες των mid zeroes αλλά και παλιότερα genre. Πάντα είχε αυτή τη mad genius προσέγγιση που θαυμάσαμε στο κραουτροκικό φανκ αριστούργημα “Hissing Fauna, Are You The Destroyer?”. Οπότε είναι να απορεί κανείς που στο “Lousy with Sylvianbriar” επιλέγει μια πιο ασφαλή guitar pop-folk προσέγγιση και δεν αφήνει την “τρέλα” του να καταργήσει εντελώς τη φόρμα. Θέλω να πω, αν δεν ήταν τόσο απολαυστικός αυτή θα ήταν μια εντελώς διαφορετική συζήτηση.
Anna Calvi - One Breath
8/10
Θα γίνουν πολλές συγκρίσεις μέχρι να αποφασιστεί ποια “νέα τάδε” είναι η Anna Calvi και στο μεταξύ κινδυνεύουμε να χάσουμε τη μεταμόρφωση της από μια mainstream diva με απήχηση στο κοινό της Celine Dion (και κάθε λευκής φωνάρας) σε μια πραγματική καλλιτέχνιδα. Στο “One Breath” η Calvi που παίρνει όλα εκείνα τα ρίσκα που πρέπει να πάρει ο μουσικός που σέβεται τον εαυτό του. Και τα παίρνει μαζεμένα απαντώντας στο άλλο άκρο “μια καλή φωνή είναι μωρέ”. Η επικούρα εξαντλείται -ευτυχώς- στο Eliza (που στο κάτω κάτω σε αποζημιώνει για την υπομονή σου με ένα κρεσέντο στην ηλεκτρική και ένα μονότονο τύμπανο στο υπόβαθρο), το “Piece by Piece” είναι ένα έντονα ρυθμικό electropop διαμαντάκι σαν αυτό που θα έγραφε η ΜΙΑ στην μεγαλύτερη της καψούρα, ο έρωτας είναι το κύριο θέμα πάλι άλλα δεν έχουμε χασμουρητά από τη στιγμή που εξερευνά και άλλες διαθέσεις. Έχεις άγχος εδώ, μίσος, μαυρίλα, απελπισία. Έχεις το απαλό picking στην κιθάρα του “Cry”, το harcore σόλο “Love Of My Life”, την κινηματογραφική ποιότητα του “Sing to Me”. Ένα πολύπλευρο αν και στιλιστικά απροσδιόριστο μιξ που δείνει ότι η Calvi είναι έτοιμη για περιπέτειες.
Four Tet - Beautiful Rewind
6/10
Δοκιμάζει ιδέες ο Kieran Hebden. Από το εντελώς μινιμάλ Gong στο μονότονο αλλά καθηλωτικό Parallel Jalebi και από βαρύ μπάσο στο Kool Fm στο ασύνδετο Your Body Feels, παίζει με την παλέτα των ήχων που έχει χρησιμοποιήσει στο παρελθόν, απλά σε διαφορετικούς συνδυασμούς. Είναι κάπως ασύνδετο ενώ φαίνεται περισσότερο να τον ενδιαφέρει τι μπορεί να βγει από τις συνεργασίες με Thome Yorke και Burial. Μόνο στο Aerial, δηλαδή, έχεις ένα μεγάλο Four Tet track (και αυτό όχι γιατί έχουν κουμπώσει καλύτερα οι γραμμές). Στα υπόλοιπα έχεις μόνο μεγάλους ήχους.
Deap Vally - Sistrionix
8/10
Για το ύφος και το ήθος των Deap Vally έχουμε ξαναμιλήσει. Σορτσάκια, μπούστα και βλέμματα που υπόσχονται τον παράδεισο. Αλλά και κιθάρες που υπόσχονται το rock ‘n’ roll παράδεισο. Η δε ενισχυτής-μικρόφωνο-ντραμς προσέγγιση τους είναι τόσο καθαρή που το “Sistionix” έρχεται αβίαστα σαν συνέχεια των εξαιρετικών live με τα οποία απέκτησαν όνομα. Προφανώς έχει γίνει το απαραίτητο μασάζ, προφανώς έχουν δύο τρία back vocals παραπάνω, αλλά ο ηλεκτρισμός που βγάζουν στη σκηνή έχει μεταφερθεί αυτούσιος δίσκο. Κάτι που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Να δούμε δηλαδή αν αυτή η πιο γήινη εκδοχή του Blues Rock μπορεί να συναγωνιστεί τη psych εκδοχή.
Cults - Static
9/10
Ουσιαστικά οι Cults είναι το μοναδικό indie/ lo-fi που διατηρεί το φύλο συκής και μαζί μια κάποια mainstream απήχηση. Με αυτό ως δεδομένο οποιαδήποτε κυκλοφορία τους θα ήταν από μόνη της αρκετή αλλά τόσο οι Cults όσο και οι συν αυτώ (εταιρεία και παραγωγή) θέτουν πολύ ψηλά τον πήχη. Στο “Static”, το 60s μελόδραμα μεταφέρεται στη σύγχρονη εποχή με fuzzy κιθάρες και καλειδοσκοπικά πλήκτρα (άκου σερί το I Can Hardly Make You Mine και Always Forever) χωρίς ούτε ένα χασμουρητό. Η ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι μελωδίες και η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στην παραγωγή (εξού και το υψηλό κόστος / ρίσκο) σε κρατάνε μέχρι το τέλος. Ένας δίσκος που σίγουρα θα μπει στη δεκάδα της χρονιάς έστω και αν χρειαστεί να γίνει το μεγαλύτερο οικονομικό φιάσκο της τελευταίας δεκαετίας.
Ημερομηνία δημοσίευσης : 29 Οκτ 2013
Πηγή
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/
Πηγή
0 σχόλια: