Αποχαιρετισμός στο φόβο

Ο φόβος είναι κάτι μέσα μας, ένα έντονο, ένα απόλυτο συναίσθημα που όταν μας μιλάει (συνήθως, δυστυχώς το πιστεύουμε) μας πηγαίνει πάντα προς τα κάτω.

Το πιο αυθεντικό πράγμα που έχουμε έρθει για να κερδίσουμε είναι η ελευθερία μας, από όλα αυτά που μας κρατούν δυστυχισμένους. Όλος ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, εάν απλά ξεπεράσουμε ένα δικό μας εμπόδιο. Ένα εμπόδιο τόσο κοινό σε όλους μας.

Ξεπερνώντας αυτό το εμπόδιο, περνάμε ταυτόχρονα μία μαγική πόρτα, στο πραγματικό εαυτό μας, που δεν φανταζόμασταν ότι είμασταν. Ένα τόσο μεγαλειώδες Ον, που πιστεύαμε μόνο στα όνειρά μας ότι είμασταν. Αλλά τι είναι αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα; Δεν είναι απλά ένα άσχημο όνειρο, το οποίο θα μας φανεί πολύ μακρινό μόλις ξυπνήσουμε; Το εμπόδιο που αναφερόμαστε είναι ο φόβος μας.

Ο φόβος είναι κάτι μέσα μας, ένα έντονο, ένα απόλυτο συναίσθημα που όταν μας μιλάει (συνήθως, δυστυχώς το πιστεύουμε) μας πηγαίνει πάντα προς τα κάτω. Αισθανόμαστε το έδαφος να πέφτει κάτω από τα πόδια μας, τα πόδια μας παραλύουν, η καρδιά μας παγώνει, χάνουμε την αυτοπεποίθηση και το κουράγιο μας. Δεν μπορούμε να αστειευτούμε, επιστρατεύουμε ένα ψεύτικο προσωπείο, για να μη δείξουμε ένα καταρρακωμένο, πληγωμένο, απελπισμένο εαυτό μας. Μολονότι ένα τόσο δυνατό συναίσθημα, είναι κοινότατο σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από θέση, φυλή, φύλο, επάγγελμα. Είναι ένα πολύ δυσάρεστο συναίσθημα, και κάποιοι φτάνουμε στο τρόμο και το πανικό, με αφετηρία το φόβο.

Ας δούμε λίγο με τη κοινή λογική το φόβο. Πιστεύουμε ένα πράγμα (το φόβο) και μας συνεπαίρνει, τη στιγμή που είναι παράλογος! Είναι παράλογος γιατί πάντα ο φόβος αναφέρεται σε ένα μελλοντικό πράγμα, που δεν έχει συμβεί αφενός, και αφετέρου ο φόβος μας παρουσιάζει την χειρότερη από όλες τις κακές πιθανότητες σε ένα γεγονός που δεν έχει συμβεί. Και μόνο για αυτό το λόγο θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε το γιατί τον πιστεύουμε, τον υιοθετούμε και εισερχόμαστε σε ένα μαύρο σύννεφο που πάντα περιβάλλει το φόβο. Στην εξωτερική μας πραγματικότητα θα ακούγαμε σαν σοφό έναν κακομοιρούλη τερατολόγο που λέει συνεχώς: «Θα πεθάνουμε, θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει, θα συμβεί πόλεμος, καταστροφές» ή μήπως σε αυτό το μαύρο μαντατοφόρο θα χαμογελούσαμε και θα του λέγαμε: «Φίλε μου, μήπως χρειάζεσαι βοήθεια, για να μπορείς και πάλι να βλέπεις τον ήλιο που λάμπει;»

Το επόμενο σημείο για να καταλάβουμε το φόβο, που αν και παράλογος, αν και μας κάνει τόσο κακό, είναι: Μήπως τελικά ο φόβος έχει μία χρησιμότητα; Αν θυμηθούμε τη μέχρι τώρα γκρίζα ζωή μας, ο φόβος παίζει ένα ρόλο σε αυτήν: Το ρόλο της προειδοποίησης σε ένα κίνδυνο. Βλέποντας για παράδειγμα ένα άγριο λύκο να μας πλησιάζει, αμέσως χτυπούν καμπανάκια: Προσοχή έρχεται ένα άγριο θηρίο, που θα προσπαθήσει να σε φάει. Τότε ανεβαίνει η αδρεναλίνη, όλη η προσοχή μας ρίχνεται στην αντιμετώπιση αυτού του γεγονότος, ώστε να επιβιώσουμε. Εκ πρώτης άποψης φαίνεται μία χρησιμότητα του φόβου εδώ.

Από μία άλλη σκοπιά των πραγμάτων όμως: Ο λύκος, άσχετα με τη περιβόητη φήμη του, είναι ένα πολύ δειλό ζώο που δεν πλησιάζει τον άνθρωπο. Εξάλλου ο καθένας μας θα μπορούσε να τον αντιμετωπίσει, σε περίπτωση ανάγκης, με ένα ξύλο. Ο φόβος έχει ένα πολύ βασικό μειονέκτημα για εμάς: Μας στερεί από το να σκεφτόμαστε λογικά, κάνοντας μας να αντιδρούμε σπασμωδικά, και το χειρότερο μας στερεί τη δυνατότητα επικοινωνίας με τον ανώτερό μας εαυτό. Τη ψυχή μας που κατοικεί στο σώμα μας. Ο εξωτερικός μας κόσμος είναι απλά μία αποκρυστάλλωση αυτού που σκεφτόμαστε μέσα μας. Έτσι εάν μέσα μας κυριαρχεί το μαύρο σύννεφο του φόβου, όλα γύρω μας θα είναι μαύρα. Εάν αντίθετα αισθανόμαστε μέσα μας τον ανώτερο εαυτό μας, τότε ο εξωτερικός κόσμος γίνεται απλά ένα ευτυχισμένο μαγικό πεδίο, με πρώτα συμπτώματα για αυτό μία παράξενη τύχη έξω, και μία γαλήνη μέσα στη καρδιά.

Θέλουμε λοιπόν να αλλάξουμε την οντότητα του φόβου. Γνωρίζουμε ότι κατοικεί μέσα μας, και επίσης είναι μία προσωπική μας επιλογή! Κανένας έξω δεν έχει την εξουσία ή την ικανότητα να μας μεταδώσει φόβο, χωρίς να συμφωνήσουμε. Ο καθένας μπορεί να μας πει μία άσχημη είδηση, μία πιθανή απειλή, μπορεί απλά να μας πει «μπου!», σαν ένα φαντασματάκι. Μόνο εάν Εμείς θέλουμε θα αισθανθούμε φόβο σε αυτές τις εξωτερικές αφορμές. Πως όμως θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε από το φόβο ολοκληρωτικά; - Μόνο καταλαβαίνοντας τον.

Ποια είναι η ανώτερη δύναμη που έχουμε και μπορεί να φανερώσει κάθε αλήθεια, που κρύβεται πίσω από τη σκιά; Είναι μόνο η ανεπιφύλακτη αγάπη. Η θεϊκή αγάπη χωρίς όρους και χωρίς όρια για τα πάντα. Έχουμε τη τύχη να ζούμε σε μία εποχή όπου το φως παίρνει ξανά τη θέση του στο πλανήτη μας και μέσα στον εαυτό μας. Έχουμε παρατηρήσει ότι όταν πετάμε μία πέτρα στο νερό μιας λίμνης, δημιουργούνται ομόκεντροι κύκλοι. Κάπως έτσι δεχόμαστε συνεχώς όλο και περισσότερο το φως, το ερχόμενο από το κέντρο του γαλαξία μας, που πότε μας γεμίζει με ανεξήγητη ευλογία και πότε αισθανόμαστε χαμένοι, άβουλοι και ανίκανοι ξανά στο σκοτάδι. Με κάθε κύμα φωτός, γινόμαστε δυνατότεροι στο να ξεπεράσουμε και να υπερνικήσουμε τα εμπόδια μας.

Εάν αντικρύσουμε με το φως της αγάπης το φόβο μας, τότε θα μας γεμίσει η συμπόνοια για τον μέχρι τώρα δεινό αντίπαλό μας. Ο φόβος μας δεν είναι άλλος από τον εαυτό μας, που είναι εγκλωβισμένος σε ένα θολό τοπίο, που δεν μπορεί να δει παραπέρα. Ένα κομμάτι του εαυτού μας που είναι ξεχασμένο από το φως και την αγάπη και υποφέρει σε αυτό το ζοφερό τοπίο. Γιατί έχασε τη σύνδεσή του με το φως, γιατί ξέχασε αυτό που πάντα ήταν, είναι και θα είναι, πέρα από το χρόνο. Ξέχασε ότι είναι μία παντοδύναμη Ψυχή, ένα κομμάτι του Θεού, και τώρα σαν τον Τιτάνα στα τάρταρα μας ζητάει βοήθεια, να τον απελευθερώσουμε, με το να αισθανθεί ξανά το φως και την αγάπη μας.

Τότε ο φόβος, από φυλακισμένος Τιτάνας, γίνεται ξανά Θεός του Ολύμπου και εμείς μαζί του προχωράμε σε ένα ταξίδι. Επιλέγουμε συνειδητά πια τι θέλουμε να υπάρχει και τι θέλουμε να μην υπάρχει. Γιατί η σκέψη μας είναι αυτή που δημιουργεί τα πάντα. Ο φόβος μας ήταν απλά ένα σκοτεινό διάλειμμα. Η εποχή μας, η επιστροφή του φωτός. Όλα φαίνονται να χάνονται, γιατί όλα αλλάζουνε. Ας πάψουμε να φοβόμαστε και αντί για αυτό ας ζούμε συνεχώς στο φως δημιουργώντας με μαγικό τρόπο ξανά τα πάντα. Αν κάτι προσπαθεί να μας ξυπνάει φόβο, τότε αυτό το κάτι δεν χρειάζεται πια να υπάρχει. Και αν μια στιγμή παραξενευτούμε με το κόσμο γύρω μας, και αναρρωτηθούμε: «Μα που πήγε το σκοτάδι;» Θα έχουμε μπροστά μας την απάντηση, γιατί εμείς είμαστε το φως.

Πηγη