Κάτι παραπάνω από ένα φεστιβάλ

Η Βαρκελώνη είναι μια πόλη σε κρίση. Περπατώντας στους δρόμους της την προηγούμενη εβδομάδα το καταλάβαινες έντονα, υπήρχε μια οικονομική αμηχανία, ένα πάγωμα, μια φορτισμένη ατμόσφαιρα. Παρόλο που η νεολαία ζούσε για το πρώτο μεγάλο φεστιβάλ της πόλης μέσα στο καλοκαίρι, το Primavera Sound.

H πόλη

Η πόλη όμως είναι εκεί. Με τη δική της λογική, με τα μεγάλα και καθαρά πεζοδρόμια που γίνονται βρώμικα και ξανά καθαρά μέσα σε λίγες ώρες, με τα κτίρια του Γκαουντί και την δική τους αρχιτεκτονική ανάμεσα σε κάποια άχρηστα κτίρια που φτιάχτηκαν απλά για να φτιαχτούν. Με τα άσχημα bars, με τα ωραία tapas bars, με τους Μαροκινούς που πουλάνε μπύρες χύμα στη Ράμπλα, με το γρήγορο και εξυπηρετικό μετρό.

Οι Καταλανοί εκτός από οικονομικά αμήχανοι είναι εκνευρισμένοι. Εκνευρισμένοι με την καστιγιάνικη Μαδρίτη καθώς η κρίση εδραίωσε μια παλιά έχθρα που βασίζεται στην άποψη πως η Μαδρίτη ζει και αναπνέει με χρήματα της περιφέρειας. Στην Βαρκελώνη ισχυρίζονται πως από τη στιγμή που η Καταλονία είναι αυτάρκης, αν οι φόροι των Καταλανών δεν μοιράζονταν με το ισπανικό κράτος, δε θα είχαν κρίση, δε θα είχαν ανεργία, θα μπορούσαν να ζήσουν μόνοι τους, μακριά από μηχανισμούς στήριξης, λιτότητες και άλλες τέτοιες επικίνδυνες λέξεις. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που έχει φουντώσει η κουβέντα σχετικά με την αυτονομία της Καταλονίας.

Η Βαρκελώνη τα τελευταία είκοσι χρόνια είναι μια γοητευτική πόλη. Εχει γίνει μητρόπολη των τάσεων, οι Ισπανοί φέρθηκαν στην μεταολυμπιακή εποχή τους με αγάπη, φροντίδα και λογική αξιοποιώντας κάθε τι που δημιουργήθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Επιπροσθέτως η ποδοσφαιρική Μπαρτσελόνα την τελευταία δεκαετία είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο και τραβά πάνω της βλέμματα, ευρώ και τουρίστες.

Στα πολιτιστικά, παρά την κρίση τα φεστιβάλ της κάθε χρόνο πραγματοποιούνται και τα πηγαίνουν περίφημα. Προσελκύουν μεγάλο όγκο τουριστών, τα ξενοδοχεία είναι γεμάτα, πτήση φτηνή εκείνη την περίοδο δεν βρίσκεις ούτε για δείγμα και οι άνθρωποι της πόλης ποντάρουν πολύ στον «φεστιβαλοτουρισμό». Εκατόνταδες Ελληνες, Γάλλοι, Ιταλοί, Αγγλοι, όλες οι εθνικότητες του κόσμου επισκέφθηκαν το Park del Forum την προηγούμενη εβδομάδα. Κάνουν τον πολιτισμό τους ένα πολύτιμο brand. Την ίδια ώρα στην Ελλάδα της κρίσης, το Synch που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από το Primavera 8-9 χρόνια πριν, δεν υπάρχει στο συναυλιακό χάρτη την τελευταία τριετία. Λάθος επιλογές, λάθος χειρισμοί, λάθος πολιτική.

Το φεστιβάλ

To φετινό Primavera Sound ήταν το 13ο που πραγματοποιήθηκε στην Βαρκελώνη. Από τις 22 έως τις 26 Μαΐου, με happenings στην πόλη, στο χώρο του φεστιβάλ και στο θέατρο Apolo κατάφερε να μαζέψει εκατοντάδες χιλιάδες εναλλακτικού κοινού από όλα τα μέρη της Ευρώπης. Το φεστιβάλ ξεκίνησε σαν ένα «ερασιτεχνικό» πάρτι στην πόλη από κάτι τρελούς μουσικόφιλους, κατάφερε μέσα σε μια δεκαετία, να είναι ένα από τα πιο σημαντικά μουσικά εναλλακτικά φεστιβάλ του κόσμου. Το φετινό τους moto τα λέει όλα. «Best Festival Ever», το καλύτερο φεστιβάλ που έγινε ποτέ.

Ο χώρος

Το ελληνικό μπλοκ που επισκέπτεται την Βαρκελώνη κάθε χρόνο είναι από τα πιο πιστά και αφοσιωμένα στο φεστιβάλ. Την διαφορά, την καταλάβαινες από την αύξηση του χώρου. Πριν 5-6 χρόνια επισκέπτονταν συνολικά το Parcde Forum, ένα εκπληκτικό μέρος δίπλα στη θάλασσα (ένας χώρος που μοιάζει με τον αναξιοποίητο δικό μας ολυμπιακό κέντρο στο Φάληρο), περίπου 40.000 άνθρωποι συνολικά τις τρεις μέρες ενώ φέτος 50.000 ήταν ο αριθμός των επισκεπτών ημερησίως!

Οι σκηνές έγιναν εφτά, οι χορηγοί ήταν περισσότεροι από ποτέ ονοματίζοντας για άλλη μια φορά τις σκηνές (κάτι που σημαίνει εύκολο και γρήγορο χρήμα), η οργάνωση ήταν εκπληκτική (δεν περίμενες πάνω από πέντε λεπτά σε οποιαδήποτε ουρά είτε για να πάρεις ποτό είτε για να μπεις στο χώρο), το μετρό βρίσκεται σε απόσταση πέντε λεπτών από το Parc de Forum, ο χώρος καθαρίζονταν κάθε ώρα από το προσωπικό, οι χώροι για ξεκούραση και φαγητό ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη φορά και το στοίχημα των διοργανωτών ήταν πέρα για πέρα κερδισμένο. Ηταν με διαφορά η μεγαλύτερη και πιο επιτυχημένη διοργάνωση που έκαναν ποτέ.

Το φεστιβάλ μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αυτό που δημιουργούσε τις επόμενες μουσικές τάσεις και τα εναλλακτικά συγκροτήματα που θα «μεγαλώσουν» μέσα στη χρονιά. Φέτος, άλλαξε ρότα. Αυτή τη στιγμή έχει το πλεονέκτημα να αξιοποιεί τις τάσεις. Μοναδικό μελανό σημείο, αλλά αναμενόμενο από την διόγκωση του φεστιβάλ, το τσιμπημένο merchandise, το φαγητό και το ποτό που συναγωνίζονταν σε τιμές τα bar και τα εστιατόρια της Αθήνας.

Τι είδαμε, ακούσαμε και μάθαμε φέτος από τα ονόματα που είδαμε σε τυχαία σειρά:

Wild Nothing: Το ιδανικό opening για το φεστιβάλ. Ανάλαφρα ποπ τραγουδάκια που μας έβαλαν στο κλίμα και μας προετοίμασαν ιδανικά για την συνέχεια.

Death Grips: Μάλλον η πιο δυναμική live μπάντα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Ενας τύπος στο laptop άλλος ένας με μικρόφωνο να «φτύνει» ρίμες δημιουργώντας πολυκατοικίες θορύβου και hip hop beats.

Deerhunter

Deerhunter: Η ψηλόλιγνη φιγούρα του Bradford Cox, αυτής της indie indeligencia από την Αθήνα της Georgia έκανε όλη την σκηνή Ray Ban να χοροπηδά και να ωρύεται στο άκουσμα των τραγουδιών του νέου του άλμπουμ. Ισως το καλύτερο live της πρώτης μέρας από το καλύτερο εναλλακτικό γκρουπ της δεκαετίας που διανύουμε.

Fuck Buttons

Fuck Buttons: Στην τρίτη τους επίσκεψη στο φεστιβάλ δεν έκαναν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που ξέρουν. Δημιούργησαν τοίχος θορύβου που διαπερνούσε κορμιά κάνοντας χιλιάδες κόσμου να αλαλάζει από ευδαιμονία.

Tame Impala

Tame Impala: Οι Αυστραλοί prog rockers από το Περθ έκαναν πάρα πολύ κόσμο να περάσει καλά. Αλλοι ήταν πιο σκεπτικοί.

Savages

Savages: Τέσσερα κορίτσια από το Λονδίνο που πατούν στις βασικές αρχές του post punk και κάνουν τη σκηνή Pitchfork να χοροπηδά ολόκληρη στις 19.00 το απόγευμα.

Grizzly Bear: Οι κατάλληλοι άνθρωποι την λάθος ώρα. Αρτιοι εκτελεστικά, ωστόσο τα μεσάνυχτα της Παρασκευής περισσότερο κούρασαν τον κόσμο παρά τον ενθουσίασαν.

Wu Tang Clan: Πρωτόγνωρος όγκος για τόσο μεγάλη hip hop/rap συναυλία.

Blur

Blur: Η sui generis προσωπικότητα του Damon Albarn, o Αlex James, o Graham Coxon και ο Dave Rowntree μάζεψαν τον περισσότερο κόσμο που έχει μαζευτεί ποτέ σε live που έχει γίνει στο Primavera Sound. Ένα ατελείωτο πάρτι από τα 90s που δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Η highlight εμφάνιση του φετινού φεστιβάλ.

Nick Cave and The Bad Seeds

Nick Cave and The Bad Seeds: Κάθε φορά που τον βλέπεις είναι λες και συναντάς έναν συναρπαστικό θείο. Συγκίνηση, αγάπη, τελειότητα και οι Bad Seeds ίσως είναι η καλύτερη μπάντα μουσικών στον κόσμο. Αψεγάδιαστοι, αλάνθαστοι, εκπληκτικοί.

The Knife

The Knife: Eνα περίεργο παγανιστικό show με προηχογραφημένα μουσικά μέρη, με live φωνητικά και πολύ περίεργα χορευτικά που σε άλλους θύμισαν τον Φώτη Μεταξόπουλο και σε άλλους τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Προσωπικά τους ευχαριστήθηκα.

Hot Chip: To πάρτι του κλεισίματος. Ολος ο κόσμος μαζεύτηκε για να τους δει και να τους απολαύσει λίγο πριν τελειώσει το φεστιβάλ στο Forum. Δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος που δεν χόρεψε.

The Breeders: Η εικόνα τους μπορεί να ξενίζει, αλλά όπως και να έχει οι Breeders είναι η μπάντα της Kim Deal τωνPixies και το Last Splash ένας σημαντικός δίσκος για τα nineties. Οσοι ήταν πάνω από 33 και τις είδαν live πέρασαν καλά.

Nick Waterhouse: Το πιο σίγουρο στοίχημα για τον έλληνα promoter που θα τολμήσει να τον φέρει στην Αθήνα. Η Amy Winehouse σε αντρική version.

Daphni: Daniel Snaith ή Caribou ή Manitoba ή όπως αλλιώς την φωνάζουν, είναι μια διάνοια, ότι καλύτερο υπάρχει στην ηλεκτρονική μουσική.

John Talabot: Ο εθνοσωτήρας της Βαρκελώνης αναλώθηκε σε ένα ακαδημαϊκό ηλεκτρονικό dj set που δεν ταίριαζε εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής. Στην Αθήνα τον περιμένουμε καλύτερο.

Neurosis: Δυνατά τύμπανα, post metal αισθητική, avant garde και industrial ήχοι, το υποψιασμένο κοινό έδωσε το παρόν και πήρε μαζί του μια από τις σημαντικότερες εμφανίσεις του τριημέρου.

Liars: Eπαιξαν αργά μπροστά σε πολύ κόσμο, οι ορκισμένοι φαν ήταν εκεί, πέρσι έβγαλαν ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς.

My Bloody Valentine: Ηταν ένας από τους βασικούς λόγους του ταξιδιού στη Βαρκελώνη. Οι πατέρες του shoegaze τα έδωσαν όλα, έπαιξαν λιγότερο δυνατά από την εμφάνιση τους στο ίδιο μέρος το 2009, μοίρασαν για άλλη μια φορά ωτοασπίδες και έδωσαν ένα best of set ικανοποιώντας οποιονδήποτε βρισκόταν στο χώρο.

Melody’s Echo Chamber: Μια παριζιάνα και η μπάντα της, ο μουσικός Τύπος πίνει νερό στην ομορφιά της, το γκρουπ της θυμίζει έντονα τους Stereolab. Πέρασαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Jesus and Mary Chain

Jesus and Mary Chain: Οσοι τους είχαν δει παλαιότερα έλεγαν για τα μέτρια live που έκαναν την εποχή που ήταν στις δόξες τους. Σήμερα, έχουν μεγαλώσει και φορούν κόκκινο πουκαμισάκι αντί για ολόμαυρο αλά Τζόνι Κας, μοιάζουν με εναλλακτικοί βουλευτές παρά μεγάλοι ροκ σταρ. Παρόλα αυτά, ακούσαμε live το «Reverence» και το «Just LikeHoney».

Django Django

Django Django: H μουσική έκπληξη. Οι Django Django ήταν ανώτεροι των περιστάσεων, έκαναν όλο τον κόσμο να χορεύει, ήταν ανώτεροι από τους Hot Chip αν και φόρεσαν τα χειρότερα κοστούμια που είδαμε στο φεστιβάλ.