Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Passion

Δυο γυναίκες, αντίζηλοι στον επαγγελματικό στίβο, κοντράρονται, φιλιούνται, παίρνουν παρακινδυνευμένα ρίσκα. Κι ο Ντε Πάλμα δεν ξέρει τι να τις κάνει. Ή πώς να τις φιλμάρει...

Σε μια τζαμάτη πολυεθνική διαφημιστική στη Γερμανία, η Κριστίν (Μακ Άνταμς), η έξυπνη, χειριστική, αδίστακτη και σεξομανής διευθύντρια, έρχεται σε υπόγεια κόντρα με την Ιζαμπέλ, την κάπως κλειστή και αδέξια (πλην κάργα φιλόδοξη) προστατευόμενή της (Ραπάς).

Μήλον της έριδος, εκτός από την επαγγελματική καταξίωση, κι ο ψιλο-αλκοολικός Ντερκ (Άντερσον), ένας από τους πάμπολλους «κατά περίπτωση» εραστές της Κριστίν. Η οποία, θα πρέπει να σας πω, το φυσάει το kinky, την πέφτει στεγνά και φιλήδονα στην Ιζαμπέλ κι έχει και μια λευκή μάσκα με περούκα για τις σπέσιαλ συνευρέσεις της.. Κι όταν τελικώς η σούπερ διευθύντρια θα βρεθεί με το λαρύγγι ανοιγμένο (από έναν μυστηριώδη δολοφόνο, ο οποίος φοράει τη μάσκα, που λέγαμε), οι υποψίες θα πέσουν πάνω στην προστατευόμενη.

Προσεκτικότερη ανάλυση των δεδομένων, ωστόσο, θα δείξει πως άλλος είναι ο δράστης. Και τότε, θα μπει στο παιχνίδι και η Ντάνι (Χέρφουρτ), μια κοκκινομάλα υπάλληλος της διαφημιστικής, που όχι μόνο ζαχαρώνει σφόδρα την Ίζαμπελ, αλλά ξέρει και πολλά. Και, θα το φάει το κεφάλι της...

Απορίας άξιον, πραγματικά. Και κρίμα από το Θεό... Μετά από σιωπή μισής δεκαετίας, αυτό ήταν, δηλαδή, το ταρατατζούμ comeback του σκηνοθέτη των «Αδιάφθορων» ή (πολύ περισσότερο) της ατμοσφαιρικότατης «Προετοιμασίας για έγκλημα»; Εδώ, λοιπόν, ο πολύς κύριος Ντε Πάλμα παίρνει την «Αντίζηλο» (2010), το αδιάφορο ερωτικό θριλεράκι και κύκνειο άσμα του Αλάν Κορνό, και το κάνει... ακόμα χειρότερο.

Η ατμόσφαιρα στην πολυεθνική, οι διάλογοι, το όλο στήσιμο θυμίζουν φτηνό, ψευτογκλαμουράτο διαφημιστικό.

Οι σέξι σκηνές με τα, και καλά, λεσβιακά των ηρωίδων δεν είναι καθόλου σέξι. Το προ εγκλήματος μέρος της ταινίας τραβάει υπερβολικά εις μάκρος. Κι όταν έρχεται επιτέλους η θριλεροδράση είναι ρηχά και εντυπωσιοθηρικά σκηνοθετημένη. Και το χειρότερο: σε πλήρη αντίθεση με το δίδυμο του γαλλικού πρωτότυπου (Κριστίν Σκοτ Τόμας-Λουντβίν Σανιέ), οι πρωταγωνίστριες δεν έχουν καμιά χημεία μεταξύ τους και δεν πείθουν με τίποτα. Ειδικά η Ραπάς, η δόλια, μοιάζει τελείως έξω από τα νερά της μες στο στελεχίστικο, στραφταλιζέ, ανταγωνισμό του στόρι.