Εν αναμονή της 3ης σαιζόν !

Ας πάμε, λοιπόν, πίσω στο χρόνο και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και με τη σειρά. Τι είναι το Homeland; Αντιγραφή του 24; Φτηνό προωθητικό κατασκεύασμα των βραβείων; Μια ακόμη σειρά με βρυκόλακες μήπως; Ευτυχώς τίποτα από αυτά.

Το Homeland είναι μια σειρά για μεγάλα παιδιά. Μια βαριά δραματική σειρά με πολιτικό αλλά και ψυχολογικό aspect και φυσικά ένα πολύ δυνατό καστ. Μια απολύτως επίκαιρη σειρά που δίνει αφορμή για πολιτικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς σε κάθε προβληματιζόμενο τηλεθεατή. Και η υπεροχή της είναι ακριβώς αυτό. Διότι σειρές τέτοιου είδους σπανίζουν στην εποχή μας, ίσως επειδή σπανίζει και το είδος του προβληματιζόμενου τηλεθεατή.

Το Homeland διαφέρει από τις υπόλοιπες σειρές (τόσο του είδους του, όσο και μη) επειδή έχει την τάση να κρατά ουδέτερη πολιτικά στάση προτιμώντας να προβάλει τα γεγονότα εστιάζοντας περισσότερο στους χαρακτήρες και λιγότερο στο να περάσει κάποιο εθνικιστικό ή διεθνιστικό μήνυμα.

Όποιος παρακολουθήσει αυτές τις δύο εκπληκτικές σαιζόν που έχουν προβληθεί έως τώρα μπορεί ξεκάθαρα να δει ότι η σειρά δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό. Κατά δήλωση των ίδιων των σεναριογράφων, αυτό που τους ενδιαφέρει περισσότερο είναι να δώσουν στο κοινό την εξέλιξη των χαρακτήρων, παρά ένα οποιοδήποτε πολιτικό μήνυμα. Το εντυπωσιακό, ωστόσο, είναι ότι ο κάθε χαρακτήρας έχει τη δική του ιδεολογία/θρησκεία/αντίληψη για αυτά που του συμβαίνουν. Και αυτό το "πάντρεμα" διαφορετικών (και αντίθετων) πολιτικά χαρακτήρων σε ένα ουδέτερο πολιτικά περιβάλλον είναι το ξεχωριστό χαρακτηριστικό της σειράς. Το οποίο ασφαλώς επικεντρώνεται στους δύο πρωταγωνιστές, τον Nicholas Brody και την Carrie Matheson.

Από τη μία το ισλάμ κι από την άλλη η Δύση. Και το πανηγύρι ξεκινά. Δύο κόσμοι εκ διαμέτρου αντίθετοι, με αντίθετες κοσμοθεωρίες και προτεραιότητες, με πολιτικές και στρατιωτικές διαμάχες και με τελείως διαφορετική αντίληψη περί ελευθερίας και πατριωτισμού.

Το παρελθόν του Nicholas Brody μπορεί βεβαίως να είναι πλήρως αμερικάνικο, ωστόσο μετά την πολυετή ομηρία και παραμονή του σε ισλαμικό έδαφος μόνο πατριώτης δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Ξεκινώντας από την μεταστροφή του στον μωαμεθανισμό και καταλήγοντας στην απόπειρα να τινάξει στον αέρα ένα τσούρμο αμερικανούς αξιωματούχους και πολιτικούς, ο (πρώην ουσιαστικά) Λοχίας των πεζοναυτών μας έχει ξεκάθαρα...μπερδέψει. Και εδώ ξεκινά η περιπλάνηση στην άβυσσο αυτού του χαρακτήρα: ποιές είναι οι προθέσεις του; Είναι συνειδητοποιημένος μαχητής του τζιχάντ (πολέμου κατά των απίστων, δλδ μη μουσουλμάνων) ή απλά έχει υποστεί μια γερή πλύση εγκεφάλου από τον Abu Nazir; Πιστεύει πραγματικά στον παντοδύναμο αλλάχ και τον προφήτη του ή το κάνει από κάποιου είδους σύμπλεγμα; Σημαίνει κάτι γι'αυτόν η οικογένειά του ή μπορεί να την θυσιάσει στον "ανώτερο σκοπό"; Ένα σωρό ερωτήματα και αμφιβολίες συναντά κανείς στο πρόσωπο του Brody. Και μπορεί μεν η πορεία του μέχρι στιγμής να είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, δεν είναι όμως αρκετή ώστε ξεκάθαρα να δώσει απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα. Είναι, βέβαια, ακόμη νωρίς για να βγάλουμε οποιοδήποτε συμπέρασμα (μόνο δύο σαιζόν έχουν προβληθεί) αλλά υιοθετώντας μια καλοπροαίρετη οπτική θα μπορούσε κανείς να πει ότι πλέον ο Brody έχει αλλάξει.

Τουλάχιστον δεν αποτελεί ενεργό κίνδυνο για την Αμερική. Μετά την σύλληψή του στα μισά της 2ης σαιζόν και την εκ νέου μεταστροφή/επιστροφή του (σε μια σκηνή για Όσκαρ από την Claire Danes και τον Damian Lewis) οι πράξεις του αυτό δείχνουν. Η βοήθεια, βέβαια, που προσέφερε στη CIA με αποτέλεσμα την εξουδετέρωση του Nazir, δεν προέκυψε τόσο από τον θερμό πατριωτισμό του όσο από την αγάπη του για την Carrie, αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι με κάποιο τρόπο στράφηκε (εν τέλει) κατά του Abu Nazir. Που σημαίνει ότι αυτό το αλλόκοτο "δέσιμο" που είχε μαζί του -εν πολλοίς λόγω της πλύσης εγκεφάλου που είχε υποστεί- κατάφερε επιτέλους να σπάσει, τουλάχιστον προσωρινά.
Σε αυτό το σημείο ίσως υπάρχει μια μικρή διαφοροποίηση στο πως εισπράττει ο καθένας την τακτική του Nazir. Κάποιος θα πει ότι ο τρόπος που ο Nazir ουσιαστικά χρησιμοποιεί τον Brody είναι ο "κλασσικός" τρόπος που πολλές φορές εφαρμόζουν οι ισλαμιστές τρομοκράτες σε ευάλωτους ψυχολογικά αιχμαλώτους τους.

Από την άλλη, δικαιολογημένα κανείς μπορεί να υποστηρίξει ότι τα λεγόμενα του Nazir περί τρομοκρατίας εκ μέρους των ΗΠΑ ισχύουν και επομένως φυσιολογικά και δικαιολογημένα ως ένα βαθμό προσανατολίζει τη δράση του Brody στην τρομοκρατία ως αντίποινα εναντίον της ίδιας του της πατρίδας. Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι εύκολο να πει κάποιος ποια από τις δυο αυτές οπτικές είναι η ορθότερη και σίγουρα η σειρά δεν τάσσεται υπέρ καμίας εκ των δύο. Ο καθένας επομένως μπορεί να έχει τη δική του άποψη και τη δική του επιχειρηματολογία. Αυτό που προσωπικά πιστεύω είναι ότι στην περίπτωση του Nazir και του Brody απεικονίζονται αρκετές τέτοιες πραγματικές καταστάσεις ψυχολογικού πολέμου μεταξύ Δύσης και ισλάμ. Και συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις ισχύουν και οι δύο παραπάνω προσεγγίσεις: από τη μια οι τζιχαντιστές έχουν την τάση να κατασκευάζουν...γενίτσαρους (πανάρχαια τακτική του οθωμανικού κόσμου) και από την άλλη η τρομοκρατία είναι όντως αμφίδρομη. Και προφανώς κάθε τι αμφίδρομο έχει την αφετηρία του σε μια από τις δύο πλευρές. Ξεφεύγοντας από τον κόσμο της σειράς, ο οποίος εξάλλου δεν απέχει και τόσο από τον πραγματικό, και με βάση τα όσα συμβαίνουν μεταξύ ΗΠΑ και μουσουλμάνων τρομοκρατών, αυτό που είναι ξεκάθαρο και προφανές είναι το γεγονός ότι ποτέ η Αμερική δεν απειλήθηκε από το ισλάμ, είτε πολιτικά είτε στρατιωτικά.

Ο μεγάλος αντίπαλος της παγκόσμιας υπερδύναμης των ΗΠΑ ήταν και παραμένει η Ρωσία. Η διαμάχη με το ισλάμ ξεκίνησε λίγο μετά την πτώση της ΕΣΣΔ τη δεκαετία του 90 κι αφού ο Ψυχρός Πόλεμος είχε (επίσημα τουλάχιστον) λήξει. Με το πασίγνωστο και πολύνεκρο τρομοκρατικό χτύπημα του 2001 στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης, για το οποίο η μεν Αλ Κάιντα ποτέ δεν ανέλαβε επίσημα την ευθύνη, οι δε Αμερικάνοι μπόρεσαν να δώσουν όνομα, σάρκα και οστά στον αντίπαλό τους (Μπιν Λάντεν). Όλως παραδόξως το τι ακριβώς συνέβη τότε δεν έχει ακόμη αποκαλυφθεί καθώς η επίσημη γραμμή της CIA παραμένει (12 χρόνια μετά) "το ψάχνουμε". Κάπως περίεργο για μια υπηρεσία που φημίζεται για τα μέσα, την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητά της. Δεν με γοητεύουν ιδιαίτερα οι θεωρίες συνωμοσίας αλλά το γεγονός ότι μόλις δύο χρόνια αργότερα οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ προφασιζόμενες έναν ιερό πόθο να ελευθερώσουν τους Ιρακινούς από τη δυναστεία του Σαντάμ Χουσεήν δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως εντελώς ανεξάρτητο. Με λίγα λόγια, κομμάτι δύσκολο οι μουσουλμάνοι να ξεκίνησαν χωρίς λόγο να χτυπούν την Αμερική. Πριν το 2000 οι συγκρούσεις μεταξύ ΗΠΑ και μουσουλμανικών κρατών ήταν αρκετά περιορισμένες και δεν επαρκούσαν στο να δικαιολογήσουν ένα τόσο μεγάλο χτύπημα με τόσους νεκρούς.

Εξάλλου σε όλες τις μεγάλες αυτοκρατορίες της ιστορίας πάντα υπάρχει ένας εχθρός, εναντίον του οποίου βασίζονται εκστρατείες ολόκληρες. Άλλοτε πραγματικός κι άλλοτε κατασκευασμένος, μικρή σημασία έχει αυτό. Η ουσία παραμένει ίδια: οι πρόσφατες ιστορικές ενδείξεις δεν ενοχοποιούν το ισλάμ ως πρωταίτιο της διαμάχης με την Αμερική.

Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι μουσουλμάνοι είναι και τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Συχνά πυκνά, ειδικά το τελευταίο διάστημα, ακούμε για ακρότητες των απανταχού της γης μουσουλμάνων επειδή κάποιος τόλμησε να κρίνει, να βρίσει ή να...ζωγραφίσει τον μωάμεθ. Οι αντικοινωνικές πεποιθήσεις της θρησκείας τους (ειδικά ως προς τη γυναίκα) πολλές φορές έχουν προκαλέσει την παγκόσμια αποστροφή και αγανάκτηση.

Η βία και η επιβολή, είναι οι βασικοί άξονες του Κορανίου και του τρόπου ζωής κάθε πιστού μουσουλμάνου. Όλα αυτά, βέβαια, όσο κι αν ευσταθούν δεν αποτελούν λόγο επίθεσης από την πλευρά της Αμερικής. Κι αυτό είναι το λεπτό ζήτημα στην όλη υπόθεση. Το ισλάμ είναι ταυτοχρόνως θύμα και θύτης, το καθένα σε διαφορετικό επίπεδο όμως. Επομένως, επιστρέφοντας στο Homeland, η τακτική του Nazir δικαιολογείται ως ένα βαθμό, παραμένει όμως ψυχροπολεμική τακτική εναντίον των ΗΠΑ μέσω του Brody. Ίσως κούρασε λίγο η πολιτική προέκταση, αλλά μην ξεχνάμε ότι και η σειρά στο ξεκίνημά της έχει κάνει ειδική μνεία στην 11η Σεπτεμβρίου. Υποτίθεται ότι είναι η επίθεση την οποία η Carrie δεν κατάφερε να αποτρέψει, με αποτέλεσμα να αμφιβάλλει τόσο η ίδια όσο και οι γύρω της για την κρίση της από τότε και μετά.

Αυτό το δυνατό ένστικτό της όμως είναι το ίδιο που την έκανε κατευθείαν να υποψιαστεί τον Brody και να αρχίσει όλο αυτό το κυνηγητό το οποίο κατέληξε στο "goodbye love" του φινάλε της 2ης σαιζόν. Ο χαρακτήρας της Carrie, ομολογουμένως, δεν έχει το βάθος και την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα του Brody, είναι όμως εξίσου δυναμικός και ελκυστικός, κυρίως λόγω της αξεπέραστης ερμηνείας της Claire Danes. Χωρίς να είναι η "υπερπράκτορας" τύπου Jack Bauer, παραβαίνοντας ωστόσο αρκετούς κανόνες και υφιστάμενη τις συνέπειες των πράξεών της, αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το πείσμα και η...τρέλα της.

Η επιμονή στο να δικαιωθεί και ασφαλώς η ίδια η δικαίωση, η οποία της έδωσε την πολυπόθητη κάθαρση στην αγωνία της πάλης με τον ίδιο της τον εαυτό. Η επιρροή που έχει πάνω στον Brody (και το αντίστροφο) έχει αποδειχθεί πολλές φορές μέχρι στιγμής το στοιχείο-κλειδί για την εξέλιξη της σειράς. Και παραμένει τέτοιο μιας και δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί το αν ο Brody σχετίζεται με το χτύπημα στο φινάλε της 2ης σαιζόν.

Μπορεί άραγε η Carrie να έχει εξαπατηθεί άλλη μια φορά; Αυτό είναι το ερώτημα που σίγουρα θα απαντηθεί στην 3η σαιζόν. Απ' ότι έχουν πει οι παραγωγοί της σειράς, ο Brody αν και...φυγάς, θα εμφανιστεί στην 3η σαιζον και το ερώτημα είναι αν θα αποδειχθεί πράγματι αθώος και με ποιο τρόπο θα το καταφέρει αυτό η Carrie. Θα έχει τη βοήθεια του Saul ή θα τον βρει ξανά διστακτικό; Ό,τι και να γίνει, η ειρωνεία θα είναι αναπόφευκτη: στην πρώτη σαιζόν η Carrie είχε βάλει σκοπό της ζωής της να αποδείξει την ενοχή του και τώρα πρόκειται να κάνει τα πάντα για να αποδείξει την αθωότητά του. Περιττό να πούμε, βέβαια, το πόσο ενδιαφέρον θα είναι να αποδειχθεί ένοχος ο Brody ενώ η Carrie προσπαθεί για το αντίθετο. Εν πάση περιπτώσει, όμως, σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε το τι μέλλει γενέσθαι παραμένει 100% άγνωστο και ό,τι πει κανείς είναι απλά μια θεωρία. Τo Homeland έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο του ειδικού στις ανατροπές και επομένως πολύ πιθανό είναι να μας στείλει και πάλι όλους αδιάβαστους. Ίδωμεν...

Κατά κοινή ομολογία, το Homeland είναι αυτή τη στιγμή η καλύτερη σειρά στην τηλεόραση και το ολοένα αυξανόμενο κοινό της το αποδεικνύει. Το αποδεικνύουν και τα βραβεία που κερδίζει συνεχώς, αλλά σε αυτό ίσως διαφωνήσει αρκετός κόσμος. Τα γούστα και οι απόψεις διαφέρουν οπωσδήποτε, αλλά αν κάποιος τόσο πολύ διαφωνεί με την αναγνώριση του Homeland, δεν έχει παρά να δεί τα 24 επεισόδια που έχουν παιχτεί μέχρι τώρα. Όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Βέγγος: μια δοκιμή θα σας πείσει. Σίγουρα στην εποχή που ζούμε όλα κινούνται από και για το χρήμα. Σίγουρα τα βραβεία δεν δίνονται πάντοτε βάσει αξίας, έχουν αναλάβει προωθητικό ρόλο. Σίγουρα, πολλές από τις σειρές που βραβεύονται δεν το αξίζουν, δεν έχουν καν αξιοπρεπές κοινό. Δύσκολα θα πει κάποιος όμως ότι το Homeland δεν τα αξίζει αυτά τα βραβεία που παίρνει. Είναι προφανές ότι η σειρά βρίσκεται στην αρχή της και προωθείται μέσω των βραβείων που κερδίζει, αλλά στην περίπτωση του Homeland τυχαίνει να τα χιλιοαξίζει, τι να κάνουμε.

Κλείνοντας, θα παροτρύνω όποιον χριστιανό διαβάζει το παρόν review και κάτι έχει πάρει το αυτάκι του για Homeland και ότι "τα σπάει" και διάφορα τέτοια να σπεύσει να το δει το ρημάδι γιατί πράγματι "τα σπάει". The hype is real, που λένε και στο χωριό μου. Και ό,τι θέλετε για νέα, spoilers, ειδησούλες, συνεντευξούλες και λοιπά όμορφα πράγματα, μόνο εδώ. Πουθενά αλλού...
God bless America.
God bless this blog.