Γκρίνια, αρπαχτές και συναυλίες στην Ελλάδα

Μία ωραία συνήθεια που αναπτύσσεται όποτε ανακοινώνεται μια συναυλία στην Ελλάδα, είναι αυτή που όλοι μας, σχετικοί και μη, αρχίζουμε να γκρινιάζουμε. Είτε για τις τιμές, είτε για το όνομα που φέρνουν ή ξαναφέρνουν, για το μέρος στο οποίο θα γίνει η συναυλία, μέχρι για το ότι δεν πούλαγαν πατατάκια ρίγανη στο χώρο. Ας ξεκινήσουμε από την έννοια της γκρίνιας. Τα είδη της γκρίνιας χωρίζονται σε δύο.

Η δικαιολογημένη, δηλαδή αυτός που πήγε, είδε και απήλθε και αυτός που πριν καν πάει, αν πάει, γκρινιάζει και σνομπάρει. Πριν ξεκινήσω να γράφω, ας συμφωνήσουμε στο εξής: Πάντα θα υπάρχει η επιλογή να μην πάμε κάπου αν δε μας αρέσει. Κι αφού το συμφωνήσουμε ας πάμε παρακάτω.

Πρέπει να λάβουμε ως δεδομένο πως συναυλιακά δεν είμαστε η πρώτη επιλογή για τα πρωτοκλασάτα ονόματα και πως πολλοί έχουμε κακές αναμνήσεις από αρκετές συναυλίες. Να θυμίσω την ακύρωση της εμφάνισης των Killers, δικαιολογημένη μεν, τη 45λεπτη συναυλία των Placebo στη Θεσσαλονίκη, τον ξαφνικό στομαχόπονο του Gahan λίγα λεπτά πριν αρχίσει η συναυλία των Depeche Mode, η οποία τελικά ακυρώθηκε.

Ας τα πάρουμε ένα – ένα. Οι ελληνικές εταιρείες παραγωγής τολμώ να πω πως έχουν κάνει βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια, χωρίς ωστόσο να έχουν φτάσει, ακόμη, στα επιθυμητά επίπεδα, κακά τα ψέματα. Δε γίνεται, για παράδειγμα, στη συναυλία των Red Hot Chili Peppers, ο ήχος να είναι τραγικός ούτε γίνεται όταν η Amy Winehouse δε θα τραγουδήσει να επιστρέφεις μόνο 5 ευρώ στον κόσμο που πήγε κατά κύριο λόγο για αυτή. Ειδικά όταν αυτά τα λεφτά, των εισιτηρίων, τα έχει ματώσει αυτός που τα έδωσε. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως στις μέρες που ζούμε με τα 10, 20 ευρώ μίας συναυλίας, κάποιος άλλος μπορεί να περάσει μία ολόκληρη βδομάδα, και πρέπει να υπάρχει σεβασμός προς αυτόν που τα έδωσε. Οπότε, ναι, από την άποψη αυτή περιμένω πολλά περισσότερα από τους διοργανωτές. Και δε θα κάνω τη σύγκριση πως εκεί στο εξωτερικό είναι καλλιτέχνες κι εμείς εδώ για τις πέτρες, αφενός γιατί το θεωρώ άδικο για αυτούς που προσπαθούν να καλυτερέψουν τα πράγματα εγχώρια και αφετέρου γιατί έξω οι υποδομές είναι καλύτερες. Όχι μόνο οι συναυλιακές, γενικότερα οι υποδομές.

Ένα άλλο σκέλος είναι η επιλογή των ονομάτων. Εκεί ο μπαξές περιλαμβάνει τα πάντα, με διαφορά πως θα είναι δική σου επιλογή αν θα πας να δεις. Ναι, οι περισσότεροι γελάμε με το πόσες φορές έχουν έρθει (και θα ξανάρθουν) οι Puressence, για παράδειγμα, αλλά υπάρχουν πάρα πολλοί που πάνε και ξαναπάνε και κάνουν τη συναυλία sold out. Κι αυτό ισχύει και για άλλα ονόματα της ίδιας κατηγορίας όπως του Sivert Hoyem, των Archive και πολλών ακόμη, οπότε όσο πουλάνε τόσο θα τους βλέπεις. Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, φυσικά, κάθε χρόνο. Φέτος, ειδικά το Ejekt, νομίζω πως ήταν ο,τι πιο φρέσκο είδαμε, αν εξαιρέσουμε τους James, οι οποίοι ωστόσο πάντα θα έχουν το κοινό τους. Είδαμε τους Kasabian, τον Miles Kane, δύο ονόματα που αυτή τη στιγμή είναι στο πικ τους. Και φυσικά οι Red Hot Chili Peppers. Μπορεί για κάποιους να μην άξιζαν μία χωρίς τον Frusciante ή μπορεί για κάποιους άλλους ο Kiedis να έχει γεράσει, μιλάμε όμως για μία μπάντα με ένα από τα μεγαλύτερα brandname εμπορικά. Οπότε, εκ των πραγμάτων, σαν όνομα και μόνο, ήταν και αυτοί ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα. Με όλες τις ενστάσεις.

Τέλος, σε αυτή την ιστορία φταίμε και εμείς που γράφουμε σε μουσικά έντυπα. Οι περισσότεροι δεν τολμάμε να πούμε κουβέντα παραπάνω, φοβούμενοι τις δημόσιες σχέσεις ή για να πάρουμε ένα δωρεάν πάσο. Ο συντάκτης δεν περνάει, απαραίτητα, ρόδινα στις συναυλίες. Πολλές εταιρείες δε δίνουν πάσα ή αν δώσουν το κάνουν χαριστικά και τέλος πάντων, πλην ελαχίστων και λαμπρών εξαιρέσεων, δε σε υπολογίζουν και πολύ. Και παρόλα αυτά, προκειμένου να καλύψουμε ξανά μία συναυλία, ελέω δημοσίων σχέσεων, το καταπίνουμε, δε μιλάμε και το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να αποθεώνουμε. Νομίζω ο οποιοσδήποτε γράφει σε μουσικό έντυπο θα έχει να αναφέρει κάποιο τέτοιο περιστατικό. Αλλά ο σκοπός δεν είναι αυτός. Σκοπός είναι να μάθουμε, εταιρείες παραγωγής και δημοσιογράφοι, να συμπεριφερόμαστε πιο επαγγελματικά. Έστω να αρχίσουμε να το προσπαθούμε. Και όταν θα το καταφέρουμε, θα ακολουθήσει και ο κόσμος, χωρίς γκρίνιες αυτή τη φορά.

Πηγη