Οι ταινίες που "έκλεψαν" την παράσταση στη Μόστρα

Πλούσια ήταν και η τρίτη μέρα του 69ου κινηματογραφικού φεστιβάλ της Βενετίας, τόσο με την παρουσία δυο σημαντικών σκηνοθετών, του Ιταλού Francesco Rosi και του Αμερικανού Spike Lee, όσο και με την προβολή δυο σημαντικών ταινιών, της αυστριακής "Παράδεισος: πίστη" (Paradise: Faith) του Ulrich Seidl, που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, και "Bad25" του Spike Lee, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού.

Στο μεταξύ, στο Λίντο καταφθάνουν καθημερινά αστέρες του κινηματογράφου, ενώ αρκετές εκατοντάδες θαυμαστών από νωρίς το πρωί παίρνουν θέση έξω από το Μέγαρο του φεστιβάλ για να τους δουν να περπατούν στο κόκκινο χαλί, με την ελπίδα να πάρουν ένα αυτόγραφο.

Στις αφίξεις της Παρασκευής (31/8) ξεχωρίζουν αυτές των ηθοποιών Joaquin Phoenix, Philip Seymour Hoffman, Toni Servillo, Isabelle Carré και των σκηνοθετών Giuseppe Tornatore και Paul Thomas Anderson.

«Αναγνώρισαν τη συνεχή προσπάθειά μου να αφυπνίσω τις συνειδήσεις» ανάφερε ο Francesco Rosi, ο οποίος τον Νοέμβριο θα κλείσει τα 90 του, μιλώντας για την απόφαση της διεύθυνσης του φεστιβάλ να τον τιμήσει με το Ειδικό Χρυσό Λιοντάρι για το σύνολο του έργου του.

«Το να γυρίζεις ασυνήθιστες ταινίες, που θέτουν προβλήματα, δεν ήταν πάντα εύκολο» συνέχισε ο σκηνοθέτης του "Τζουλιάνο, ο αρχιληστής" (Salvatore Ciuliano) και άλλων κλασικών πολιτικών ταινιών, «ούτε κι όταν ήμουν νεότερος. Αλλά χρειάζεται να κάνει κανείς το παν για να αναπαραστήσει την πραγματικότητα σε όλα της τα φώτα και τις σκιές».

Μετά την απονομή, που έγινε νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής, ακολούθησε η προβολή της αναπαλαιωμένης κόπιας της ταινίας του Rosi, "Υπόθεση Ματέι"(The Mattei Affair).

Αργότερα, το βράδυ, τιμήθηκε και ο Spike Lee, με το βραβείο "Δόξα για τον κινηματογραφιστή", που απονέμει η Jaeger L Coultre, ένας από τους μεγάλους σπόνσορες του φεστιβάλ, ενώ στη συνέχειαπροβλήθηκε το ντοκιμαντέρ "Bad25", το οποίο ο Lee γύρισε εμπνευσμένος από το γνωστό δίσκο του Michael Jackson.

Η ταινία "Παράδεισος: πίστη" του Ulrich Seidl είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας που ξεκίνησε με το "Παράδεισος: έρωτας", που προβλήθηκε στο πρόσφατο φεστιβάλ των Καννών.

Στη νέα του αυτή ταινία, ο αυστριακός σκηνοθέτης καταπιάνεται με το θέμα της θρησκείας και συγκεκριμένα με μια 50άρα Καθολική νοσοκόμα, την Άννα Μαρία, την οποία υποδύθηκε η Maria Hofstatter, γνωστή από την ταινία του Seidl «Σκυλίσιες μέρες» (Dog Days), δίνοντας μια εξαιρετική ερμηνεία.

Η πρωταγωνίστρια αναλαμβάνει διάρκεια των διακοπών της το ρόλο της "Περιφερόμενης Παρθένας" (ομάδες φανατικών Καθολικών που περιφέρονται από σπίτι σε σπίτι, προσφέροντας αγαλματάκια της Παρθένου, με θαυματουργές, όπως πιστεύουν, ικανότητες).

Όπως και στην προηγούμενη ταινία του σκηνοθέτη, έχουμε κι εδώ ως κεντρικό πρόσωπο μια γυναίκα που αναζητά τον έρωτα: στην ταινία εκείνη, τον αναζητούσε στην Κένυα, κοντά σε νεαρούς μαύρους ζιγκολό. Ενώ, στη νέα αυτή ταινία, η ηρωίδα τον αναζητά στον Θεό.

Για την αγάπη της αυτή, η Άννα Μαρία γεμίζει το διαμέρισμα, στο οποίο ζει με τον παράλυτο σύζυγό της, με αγάλματα και εικόνες της Παναγίας και του Εσταυρωμένου, προσπαθεί να εμποδίσει τον άντρα της από το να πίνει ή να βλέπει τηλεόραση (από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές είναι εκείνη που του κλειδώνει το καροτσάκι και τον αναγκάζεται να σέρνεται στο πάτωμα και τις σκάλες για να το βρει), ενώ, τα βράδια, όταν θέλει να καταστείλει τις σεξουαλικές της επιθυμίες αρχίζει να αυτομαστιγώνεται.

Μια τολμηρή, ειλικρινής ταινία που σίγουρα θα είναι ανάμεσα στα φαβορί για ένα από τα βραβεία της φετινής 69ης Μόστρας.

Η άλλη ταινία του διαγωνιστικού μέρους ήταν η αμερικανική "Με οποιοδήποτε τίμημα" (At Any Price), που σκηνοθέτησε ο Ιρανός Ramin Bahrani, σε σενάριο του ίδιου και της Hallie Elizabeth Newton.

Η ταινία καταπιάνεται με τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας αγροτών, με τον Dennis Quaid στο ρόλο του αγρότη που προσπαθεί να αναγκάσει τους δυο γιους του να αναλάβουν τη διαχείριση της φάρμας και της επιχείρησής του.

Πάρα το κάπως πολύπλοκο σενάριο, με ένα σχετικά αργό πρώτο μέρος, όπου δεν ξέρεις προς τα πού οδηγείται η ιστορία, ο Bahrani καταφέρνει στο δεύτερο μέρος της ταινίας να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή και να δημιουργήσει ένα σωστό ρυθμό.

Με επίκεντρο τον δίσκο του Michael Jackson "Bad", ο Spike Lee, στη δυο ωρών διάρκειας ταινία του "Bad25", καταφέρνει να συλλάβει κάτι από το χαρακτήρα του εκπληκτικού αυτού τραγουδιστή που με τα πρωτότυπα, ανανεωτικά τραγούδια του αλλά και τα έξαλλα χορευτικά του καθώς και τα πρωτότυπα μουσικά του βίντεο, έδωσε μιαν άλλη υπόσταση στην ποπ μουσική.

Εκτός από τα διάφορα αποσπάσματα από συνεντεύξεις με διάφορα πρόσωπα που είχαν σχέση ή συνεργαστεί με τον Jackson, και που τοποθετεί διάσπαρτα στο ντοκιμαντέρ, ο Lee χρησιμοποιεί καικομμάτια από τα μουσικά βίντεο, μαζί και τα γυρίσματά τους (τόσο από εκείνο του "Thriller" όσο και από το πρωτότυπο και εμβληματικό "Bad"), που σκηνοθέτησε ο Martin Scorsese, για να δώσει μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα του «βασιλιά της ποπ».

Πηγη