Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Γιάννης Κότσιρας: Παραδέχεται πως είναι «εξασφαλισμένα ρομαντικός»

Αλλά όχι ουτοπιστής!
Μήνες τώρα παρακολουθώ το Γιάννη Κότσιρα να αρθρογραφεί, διαβάζω τα κείμενα προβληματισμού του στο facebook – πρόσφατα και στο twitter. Για την πολιτική, για τις διαψεύσεις, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., το χρέος και το ΔΝΤ, για την Ελλάδα, το αύριο και την «επανάσταση της πλατείας».Το καλοκαίρι ήταν ένας από εκείνους που κατέθεσαν μηνυτήρια αναφορά κατά αστυνομικού για τον άγριο ξυλοδαρμό διαδηλωτή στο Σύνταγμα. Σε μια από τις πιο πρόσφατες αναρτήσεις, του περασμένου μήνα, έγραφε: «Πείτε με ρομαντικό, αισιόδοξο, ουτοπιστή ή ό,τι άλλο θέλετε. Εγώ θα παραμένω έτσι και θα πιστεύω ότι η Ελλάδα, όταν καταρρεύσουν και τιμωρηθούν αυτοί οι ιστορικοί, οικονομικοί, πολιτικοί και πολιτισμικοί εγκληματίες, θα ξαναβρεί την ταυτότητά της. (...) Δεν θα κάτσω να κοιτάω αυτά που κάνει η πατρίδα μου για μένα. Θα κάνω εγώ πράγματα για την πατρίδα μου. Θα παλεύω, θα φωνάζω και θα ματώνω αν χρειαστεί». Παραδέχεται λοιπόν πως είναι «εξασφαλισμένα ρομαντικός», αλλά όχι ουτοπιστής. Και μαχητικός. Και διόλου απογοητευμένος – τουλάχιστον όχι γιατί οι Αγανακτισμένοι γύρισαν σπίτι τους. «Με απογοητεύει μόνο το ότι το κίνημα αυτό δεν γιγαντώθηκε μόνο από συνειδητοποιημένους πολίτες. ΄Οσοι κατεβαίναμε στο Σύνταγμα και συμμετείχαμε στις μεγάλες συγκεντρώσεις βλέπαμε πως ανάμεσα στους διαδηλωτές υπήρχε μια μερίδα πολιτών που κατέβαιναν επειδή ήταν μόδα. Για να σου πω την αλήθεια, περισσότερο απογοητευτική βρίσκω την ηττοπάθεια που έχει ο ΄Ελληνας αυτή τη στιγμή. Είμαστε μια χώρα σε κατάθλιψη». «Δεν γίνεται να βλέπεις το διπλανό σου να ’χει χάσει τα πάντα κι εσύ να τραγουδάς “Σφύριξα κι έληξες” – τυχαίο είναι το παράδειγμα...». Κι αυτό μπορεί να εξηγεί γιατί ο ίδιος φέτος, στο Κέντρο Αθηνών, ζει ίσως μία από τις καλύτερες, καλλιτεχνικά, στιγμές του: μια μουσική «σύμπραξη» με τον Δημήτρη Μητροπάνο και τον Δημήτρη Μπάση – άλλος ένας λόγος για να είναι χαρούμενος. Παραδέχεται πως πριν από δεκαπέντε χρόνια, την εποχή του καλλιτεχνικού του peak, ασφυκτιούσε, ένιωθε απέχθεια για τον εαυτό του, φοβόταν το πλήθος. «Αυτό το πέρασα για αρκετά χρόνια. Μάλιστα, αυτός είναι ένας λόγος που εκεί γύρω στο ’97 ή το ’98, όταν είχα κάνει το πρώτο μου “μπαμ”, ήθελα να φύγω απ’ αυτή τη δουλειά, δεν ήθελα να συνεχίσω να τραγουδάω».

Πηγή:stylista.gr