Ένας Γούντι Άλεν, ένας Batman και το Contagion είναι οι κινηματογραφικοί λόγοι που γράφτηκε αυτό το κείμενο. Όλα τα υπόλοιπα είναι αλλά λόγια να αγαπιόμαστε (μαζί της).
Ο Δημητρόπουλος είδε το Midnight in Paris και κοιτούσε τη Rachel McAdams. Ο Χατζηιωάννου (θεός φυλάξοι) την είπε «θείτσα». Ο Αναστασιάδης έχει έτσι κι αλλιώς προβλήματα, ενώ ο Αρτεμάκης δεν δίνει ούτε μισή ψήφο στις Γαλλίδες (όσα αφιερώματα κι αν κάνουμε). Το ξέρω, δεν είναι καλά τα παιδιά, τι να κάνω;
Όπως και να χει, αυτό το κείμενο θα μπει (έχει μπει ήδη, για να το διαβάζεις), κάπως με το έτσι θέλω. Ναι και έτσι και θέλω. Γιατί, πήγα να δω τη νέα ταινία του Γούντι Άλεν (η οποία είναι καλή, όντως – όχι και Match Point, αλλά εξαιρετικά ευχάριστη) και καθώς η πρώτη μισή ώρα περνούσε (με τον Όουεν Ουίλσον να περπατάει στο Παρίσι, τη ΜακΆνταμς να μοιάζει λίγο… μεγάλη πια και την κιθάρα να παίζει, αναρωτιόμουν «μα πότε θα εμφανιστεί;».
Και τελικά κάπου στο μισάωρο, με ένα φιλτραρισμένο τσιγάρο στο χέρι, μαύρο φόρεμα και 20’s χτένισμα (το μοναδικό μείον της εικόνας), στάθηκε σε μια πόρτα και απλώς χαμογέλασε. Νομίζω, ότι σε εκείνο το σημείο ο Γούντι Άλεν είπε «τι κάστινγκ έκανα πάλι… - γιατί μην ξεχνάμε ότι είχε και τη Σκάρλετ βρεγμένη σε κάτι χωράφια στο Match Point). Πάντως, προσωπικά είπα: ο Θεός μας κάνει πλάκα.
Ναι, ξέρω, δεν είναι σέξι, δεν σε φτιάχνει πολύ, υπάρχουν άλλες καλύτερες, τι είναι αυτά που φοράει, γιατί δεν το παίζει λίγο πιο γκόμενα.
Μισό.
Αυτή εδώ είναι η έξοδος από το κείμενο, προς διάφορες άλλες που έχουν πιάσει τελευταία στα χέρια τους (στα πλήκτρα τους, μην τρελαίνεστε), ο Σγουρός, ο Χατζηιωάννου και ο Φράγκου. Άντε, περάστε…
Ποιοι μείναμε;
«Αυτοί που βλέπουμε τη Marion Cotillard και υποκλινόμαστε». Ωραία, αυτούς ήθελα.
Γιατί, το να εκτιμήσεις την ομορφιά της Marion θέλει και λίγο παραπάνω χρόνο, σκέψη, ανάλυση. Δεν είναι για πασάλειμμα. Από το «Αγάπε με, αν τολμάς» μέχρι το Inception, όπου την πετύχαμε, είχε αυτή τη σαδιστική επιρροή στα μάτια και τις αισθήσεις μας. Χωρίς στυλιστικές κραυγές, χωρίς πρόστυχες συμπεριφορές.
Και δεν θα μιλήσω για υποκριτικές ικανότητες. Το Όσκαρ (αλλά όχι μόνο αυτό) για το ρόλο της Edith Piaf στο La Vie en Rose είναι στα στοιχεία του IMDb για να σας πείσει κι ας μην βλέπει ο Δημητρόπουλος μουσικές βιογραφίες.
Σόρι, Dark Tyler, αλλά αυτό δεν ήταν μουσική βιογραφία, αλλά πως τα ωραιότερα μάτια του ευρωπαϊκού κινηματογράφου μπορούν να «σβήσουν» από το προσκήνιο για 3 περίπου ώρες.
Φέτος, εκτός από τα ταξίδια στον παριζιάνικο (εκεί όπου γεννήθηκε) χρόνο, θα τη δούμε στο πολυαναμενόμενο και full of cast, Contagion, ενώ θα ακολουθήσει και το The Dark Knight Rises. Δηλαδή, το κείμενο δεν έχει μόνο εμμονική αιτιόλογηση, αλλά και επίκαιρη ειδησεογραφία.
Γιατί, αυτό είναι το βασικό: με τη Marion Cotillard ασχολείσαι μόνο όταν πρέπει, και πάντα όταν εκείνη θέλει.
Δεν είναι για κάθε μέρα. Μπορεί να σπάσει…
Πηγη:http://www.men24.gr
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/ 
0 σχόλια: