Το να είσαι σχολιαστής αγώνων δεν είναι απλό επάγγελμα. Δεν είναι, για παράδειγμα, σαν να λες τον καιρό. Γιατί κανένας δεν παθιάζεται με τον καιρό. Κανένας δεν φωνάζει «πάμε μωρή χαμηλό βαρομετρικό, αρρώστια». Κανένας δεν φωνάζει συνθήματα για την υγρασία.
Το να μεταδίδεις αγώνες, και δη ποδοσφαίρου, και δη μιας κάποιας κρισιμότητας, είναι λεπτοδουλειά, είναι τέχνη, είναι μαεστρία. Το να μεταδίδεις αγώνα της Εθνικής Ελλάδος σε Euro ή σε Μουντιάλ, είναι σαν να παίζεις «Οθέλο» στο Old Vic. Και σ' αυτή την αποστολή, εκεί που θες τον Λόρενς Ολίβιε του σπορτκάστινγκ, η ΕΡΤ στέλνει πάντα πάντα αντιπροσώπους επιπέδου Μάρκου Λεζέ.
Ο Κώστας Βερνίκος είναι σίγουρα ένας από τους χειρότερους εκφωνητές που έχουν καθίσει ποτέ μπροστά σε μικρόφωνο στην ιστορία της έναρθρης ομιλίας, και έτσι όταν έμαθα ότι τελικά δεν θα ταξιδέψει στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής για να μεταδώσει αγώνες, αναστέναξα μ' ανακούφιση, σκέφτηκα ότι ίσως να πέρασε η δική του εποχή ως μάστερ-σπορτκάστερ στη δημόσια τηλεόραση, ίσως έχει έρθει ο καιρός για κάποιον καινούριο, που δεν μπορεί να είναι χειρότερος.
Δυστυχώς ο καινούριος απ' ό,τι φαίνεται είναι ο Πουρουπουπού.
Ο γνωστός σε όλους παρουσιαστής της «Αθλητικής Κυριακής» μπορεί να μην είναι χειρότερος στα τεχνικά σημεία από το Βερνίκο (ας πούμε μπορεί και να πετυχαίνει πάνω από 20% των ονομάτων των παικτών, ξεπερνώντας το απόλυτο ρεκόρ του αλησμόνητου), αλλά έχει τρία πολύ σημαντικά προβλήματα που τον κάνουν απαράδεκτο σχολιαστή αγώνων:
1. Δεν λέει τίποτα
Παρακολουθώντας αγώνα που μεταδίδει ο Πουρουπουπού είναι σαν να βλέπεις το «Sex and the City 2»: Στο τέλος δεν έχεις μάθει απολύτως τίποτα για το ποδόσφαιρο, και σου έχουνε γίνει και τα νεύρα τσατάλια. Η μετάδοση του Παπαδημητρίου είναι ένα μείγμα ραδιοφωνικής εκφώνησης (ο τάδε πασάρει, τρέχει, πηδάει για κεφαλιά — πράγματα που τα βλέπουμε στην τηλεόραση), απαγγελίας ονομάτων και αναφοράς του συνομιλητή/σχολιαστή με ερωτηματικό στο τέλος. »Ήταν ένας ωραίος αγώνας. Γιώτη Τσαλουχίδη;». Καμία σχέση με την αποθήκη στατιστικών που είναι ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος, μίλια μακριά από τα πικάντικα trivia που ανασύρει απ' την πλούσια συλλογή του ο Αλέξης Σπυρόπουλος. Ο Παπαδημητρίου μοιάζει διαρκώς αδιάβαστος — δεν έχει τίποτα να πει για το μάθημα πέρα από το ποιοι συμμετείχαν στη μάχη, και είναι περίεργο, γιατί το 'χει το φιζίκ του σπασίκλα.
2. Η φωνή
Θα το πω απλά και ξεκάθαρα, με αγάπη και κατανόηση, γιατί καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να του είναι εύκολο: Ο Παύλος Παπαδημητρίου έχει τη φωνή 11χρονου κοριτσιού. Τον ακούς να μεταδίδει και εύχεσαι να μη γίνει καμιά συναρπαστική φάση για να μη σε ξεκουφάνουν οι τσιρίδες. Παρακαλάς να του δώσει κάποιος ένα πακέτο να καπνίσει, κάποιος να βήξει στη μούρη του να τον κολλήσει γρίπη, κάτι, οτιδήποτε για να σπάσει επιτέλους η φωνούλα του, να πάρει μπρος το ρημάδι το subwoofer. Είναι κάτι που πάντα μου προκαλούσε εντύπωση, γιατί εντάξει, μπάχαλο και Δημόσιο είναι η ΕΡΤ, ξέφραγο αμπέλι για βυσματίες και τεμπελόσκυλα, αλλά από τους χιλιάδες αργόμισθους αυτοί που βγαίνουν στην τηλεόραση και μιλάνε δεν είναι δυνατόν, πρέπει να ανταποκρίνονται σε κάποια στάνταρντς. Κανείς δεν άκουσε τη φωνή του Παπαδημητρίου πριν του αναθέσει τη μετάδοση αγώνα; Και μεταδίδει και ποδόσφαιρο, φοργκάτζ σέηκ. Όχι ρυθμική γυμναστική. Είμαι κατά των διακρίσεων και πιστεύω πως και οι άνθρωποι με αλλόκοτα λεπτή και κοριτσίστικη φωνούλα έχουν δικαίωμα στη ζωή, την εργασία και τον έρωτα, αλλά για τον ίδιο λόγο που δεν θα έβαζες έναν τυφλό να μεταδώσει αγώνα ποδοσφαίρου, δεν πρέπει να βάλεις και τον Παπαδημητρίου.
Βέβαια, εδώ που τα λέμε ένας τυφλός θα πετύχαινε περισσότερα ονόματα σωστά από τον Κώστα Βερνίκο.
3. Το οπαδιλίκι
Μεταδίδεις έναν αγώνα της Εθνικής Ελλάδος. Όλοι όσοι σε ακούνε υποστηρίζουν την Εθνική Ελλάδος. Το ξέρουμε ότι κι εσύ υποστηρίζεις την Εθνική Ελλάδος. Το καταλαβαίνουμε — Έλληνας είσαι. Δεν χρειάζεται να μας το λες.
Το χειρότερο πράγμα στις μεταδόσεις του Παύλου Παπαδημητρίου, χειρότερο κι από τα ντεσιμπέλ απ' τα τρεμάμενα πρίμα, είναι η αγωνία του να δείξει πόσο Ελλαδάρας ομαδάρας είναι, πόσο οπαδός της ομάδας που συμπάσχει με το θεατή, σαν να μεταδίδει τον αγώνα απ' τη διπλανή καρέκλα στο καφενείο. Είναι τόσο απωθητικός ο πρώτος πληθυντικός και η αγωνία στις χαμένες ευκαιρίες και τα «πάμε δε μπειράζει» που σε κάνει να σκέφτεσαι «όπα, ρε φίλε, κι εμείς με την ομάδα είμαστε και δεν κάνουμε έτσι, πάρε δυο Λεξοτανίλ και πες μας τι γίνεται στο γήπεδο, πράγμα για το οποίο σε πληρώνουμε».
Η γκρίνια αυτή η μακρόσυρτη και η αισθαντική μπορεί να μοιάζει υπερβολική σε κάποιον που δεν παρακολουθεί τα αθλητικά. Αλλά δεν είναι. Το θέμα αυτό είναι σημαντικό, δεν συζητάμε για το αν είναι καλή η Ρούλα Κορομηλά στην εκπομπή της. Αν δε σου αρέσει η Ρούλα Κορομηλά δεν βλέπεις την εκπομπή της και λύθηκε το ζήτημα. Με το ποδόσφαιρο δεν είναι το ίδιο. Εδώ και δεκαετίες από τα μικρόφωνα της ΕΡΤ, που έχει μονοπώλιο στις αθλητικές μεταδόσεις, περνάνε απαράδεκτοι εκφωνητές, κακοί στη δουλειά τους, τους οποίους αναγκαζόμαστε να ανεχτούμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Τι να κάνουμε, δηλαδή; Να μη δούμε Μουντιάλ;
Βλέποντας τον Παύλο Παπαδημητρίου να γίνεται ο μετα-Βερνίκος (και δεδομένου ότι η φωνή του πια μάλλον αποκλείεται να σπάσει, σ' αυτή την προχωρημένη ηλικία), η μόνη μου ελπίδα για το μέλλον εναπόκειται στο εξής: 2014, Μουντιάλ Βραζιλίας, με Ίντερνετ στην τηλεόραση. Eurovisionsport.tv σε HD σε fullscreen, χωρίς σχολιασμό. Κι ας φωνάζουν οι βουβουζέλες. Τουλάχιστον θα γλιτώσω τις τσιρίδες.
Πηγη:yupi.gr
.jpg)
0 σχόλια: