Την περασμένη Παρασκευή "λαχταρήσαμε" που λέει κι η γιαγιά μου. Ακούσαμε κάτι που όσο δημοκρατικό κι αν έμοιαζε, ξέραμε ότι δεν ήταν για καλό. Ή έστω ότι θα προκαλούσε πολλούς μπελάδες. Κι αυτοί οι μπελάδες, φάνηκαν από το επόμενο λεπτό του διαγγέλματος για δημοψήφισμα.
Ξέρεις τι εννοώ, γιατί κι εσύ εδώ ζεις και κινείσαι και βλέπεις και ακούς και απορείς και θυμώνεις και λυπάσαι και απελπίζεσαι. Γιατί μέσα σε τρεις- τέσσερις μέρες, κατάλαβες ότι "αυτοί είμαστε". Αυτοί που πανικοβαλλόμαστε, που βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα, που καταστροφολογούμε, που τρωγόμαστε μεταξύ μας. Κι αυτό το τελευταίο, είναι σαν να το κουβαλάμε από πάντα και σε όλα. Μας αρέσουν οι διαχωρισμοί, μας αρέσουν οι διχασμοί και οι δύο επιλογές που πάντα πρέπει να επικρατήσει η μία.
Αν αύριο γίνονταν όλα όπως την προηγούμενη Παρασκευή το πρωί, αν οι τράπεζες αύριο ήταν κανονικά ανοιχτές, αν τα ράφια με τα μακαρόνια και τα ρύζια ήταν και πάλι γεμάτα, αν δεν άνοιγα την τηλεόραση και να βλέπω παντού πάνελ με γραβατωμένους και πάνω από το κεφάλι τους τίτλους "Ελλάδα, ώρα μηδέν", "Κρίσιμες ώρες", "Στο χείλος της καταστροφής", "Λίγο πριν τη χρεωκοπία" και άλλα τέτοια, αν δεν είχα ζήσει ποτέ αυτές τις τελευταίες ημέρες, θα άλλαζα λίγα πράγματα για εμένα.
Θα έπαιρνα cocktail αντί για μπύρα ή κράσι (γιατί τα 2-3€ δεν σε σώζουν), θα πήγαινα θερινό αντί για "2 for 1", θα αγόραζα αυτό το φορεματάκι που βλέπω και ξαναβλέπω στο Asos, θα έκανα το tour στην άγωνη γραμμή, χωρίς να σκέφτομαι "που να τρέχω τώρα". Θα γινόμουν εν ολίγοις, λιγότερο πως να το πω... Μίζερη; Γιατί μια φορά είμαι 29 (Yolo βρε παιδί μου!). Αλλά κυρίως θα άλλαζα ένα πράγμα για όλους. Την τάση μας να χωριζόμαστε στα δύο.
Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός, Συριζαίος- Νεοδημοκράτης, Βίσση- Βανδή (εντάξει λίγο ξεπερασμένο αυτό), χίπστερ και κυριλέδες, γλείφτες και επαναστάτες. Αυτά και άλλα πόσα διλήμματα, που "δημοψηφίζουμε" καθημερινά μεταξύ μας και μετά χωριζόμαστε οι μεν με τους δε. Η σύγχρονη ιστορία έχει αποδείξει ότι αυτό είναι μία από τις βασικές αιτίες των προβλημάτων μας. Και όντως είναι. Αλλά μπορεί να αλλάξει, αν μάθουμε να σεβόμαστε τη διαφορετική άποψη. Αν μάθουμε με άλλα λόγια, να σεβόμαστε το διπλανό μας. Κι αν καταλήξουμε τελικά, ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Κι αν είμαστε "φιλιωμένοι", το βράσιμό μας, θα είναι τουλάχιστον πιο ευχάριστο.
0 σχόλια: