Είναι εκείνη η εποχή του χρόνου που όλα στριμώχνονται σε λίστες καλύτερων και χειρότερων και η ομάδα του cinemag.gr, τις τελευταίες αυτές μέρες του 2013, ανατρέχει σε όλα αυτά που ξεχωρίσαμε, αγαπήσαμε, και θυμόμαστε ακόμη.
Άλλες ήταν μικρές, κι άλλες μεγάλες σε διάρκεια, άλλες οι πιο εντυπωσιακές μέσα σε χαοτικά 90λεπτά, άλλες πολύ καλές σε κακές ταινίες, άλλες σημαντικές κι άλλες «φανταχτερές» (μετρήστε τα πάρτι μόνο, και θα δείτε). Αυτές είναι οι 25 από τις σκηνές που ξεχωρίσαμε, θυμόμαστε και αγαπήσαμε φέτος.
(προσοχή: οι σκηνές με τα σημαντικά spoiler έχουν συγκεντρωθεί στο τέλος της λίστας, αποφύγετέ τα αν δεν έχετε δει τις ταινίες)
Η καταστροφή του σκάφους - «Gravity»
Γιατί η εναρκτήρια σκηνή του sci-fi έπους του Αλφόνσο Κουαρόν, αυτό το μακρύ πλάνο που αποκαλύπτει μπροστά στα μάτια του θεατή την πιο μαγευτική θέα της γης από το διάστημα που έχουμε δει ποτέ στο σινεμά, δεν είναι απλώς ένα εκτυφλωτικό πρελούδιο για το σκηνοθετικό άθλο που ακολουθεί, αλλά κι ένα masterclass 3D.
Η κάμερα κολυμπάει στο απέραντο σύμπαν μέσα στο αφιλτράριστο φως του διαστήματος και με ένα χρυσό συνδυασμό φωτογραφίας, καλλιτεχνικής διεύθυνσης σκηνοθεσίας και οπτικών εφέ, ο Κουαρόν τολμά να συγκριθεί με τους μεγάλους δασκάλους του κινηματογράφου σε εικόνες εικαστικής τελειότητας που γεννούν συναίσθημα, αλλά και αναπόφευκτη μεταφυσική αγωνία.
Η επίσκεψη στη φυλακή - «The Paperboy»
Γιατί η Νικόλ Κίντμαν δίνει ρεσιτάλ θαρραλέας ερμηνείας στην τόσο αξέχαστα εξωφρενική αυτή σκηνή, που την θέλει να φτάνει σε οργασμό εξ αποστάσεως, έχοντας δίπλα της τρεις άντρες και απέναντί της τον φυλακισμένο αρραβωνιαστικό της, και κερδίζει στο νήμα την Κάμερον Ντίαζ του «Συνήγορου» (στο οποίο και φτάνει σε σεξουαλική κορύφωση στο καπό ενός αυτοκινήτου) για την πιο αξέχαστη σεξουαλική στιγμή του 2013.
Η Χάσπαπι μαθαίνει να επιβιώνει – «Μυθικά Πλάσματα του Νότου»
Γιατί το tough love του μπαμπά της μικρούλας Χάσπαπι μπροστά στα άλλα μέλη της ιδιόμορφης, ξεχασμένης από τον υπόλοιπο κόσμο κοινότητας/δεύτερης οικογένειας – στην ουσία μια προσπάθεια να την προετοιμάσει να αντιμετωπίσει τον άγριο κόσμο χωρίς εκείνον – καταλήγει σε μια από τις πιο ευφορικές στιγμές για την ίδια την Χάσπαπι αλλά και την ταινία.
Το(α) πάρτι - «Ο Υπέροχος Γκάτσμπι»
Γιατί το ντελίριο εικόνων, ήχων και ακατάπαυστης υπερβολής δεν μπόρεσε να καλύψει την κενότητα της ταινίας του Μπαζ Λούρμαν αλλά ήταν ό,τι πιο πετυχημένο (και αναμενόμενα, για τον Λούρμαν μιλάμε) και εύστοχο στην αναπαράσταση της έξαλλης αυτής ομάδας ανθρώπων σε μια εξίσου έξαλλη εποχή.
Ο Τζέρι αποδρά από τη Νότιο Κορέα - «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ»
Γιατί ναι μεν η αρχική σκηνή επίθεσης είναι πιο άγρια, η μάχη στο Ισραήλ πιο εντυπωσιακής κλίμακας και το φινάλε πιο αποτελεσματικό, αλλά η προσπάθεια απόδρασης του Τζέρι από τη Νότιο Κορέα, μέσα στο σκοτάδι και τη βροχή, προσπαθώντας να μην βγάλει ήχο – μέχρι που όλα πάνε στραβά – είναι η σκηνή με το περισσότερο σασπένς και μια απόκοσμη ομορφιά στην εκτέλεσή της.
Η Φράνσες έχει ραντεβού αλλά όχι λεφτά - «Frances Ha»
Γιατί είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο αδέξια, αναγνωρίσιμη και αξιαγάπητη μπορεί να γίνει η Φράνσες, και διασκεδαστική και αληθινή η ταινία που μας την γνώρισε.
Το πρωτοχρονιάτικο πάρτι - «Στον Δρόμο»
Γιατί δεν πέτυχε σε πολλά η ταινία του Βάλτερ Σάλες αλλά ήξερε πώς να φτιάξει ένα πάρτι στο οποίο εύχεσαι να μπορούσες να πας. Και ο Γκάρετ Χέντλαντ με την Κρίστεν Στιούαρτ βάζουν στο χορό τους όλο το πάθος, την έλξη και τη εκρηκτική δίψα για ζωή που μας έλειψαν από τις άλλες σκηνές τους.
Ο Ιπ Μαν και η Γκονγκ Ερ μονομαχούν - «The Grandmaster»
Γιατί, εκτός από μια άψογη τεχνικά και άκρως εντυπωσιακή μάχη ανάμεσα στον Ιπ Μαν του Τόνι Λιουνγκ και την Γκονγκ Ερ της Ζανγκ Ζιγί, η στιγμή αυτή μετατρέπεται σιγά-σιγά και σε φλερτ, με όλη τη χάρη αλλά και εγκράτεια που υπαγορεύει ο κόσμος τους.
Η σκηνή του αυτοκινήτου - «Πριν τα Μεσάνυχτα»
Γιατί μπορεί η σκηνή του τσακωμού να είναι η σημαντικότερη και πολυσυζητημένη από πλευρά αφήγησης αλλά εκείνη που ξεκινά στην ουσία την ταινία, όταν ο Τζέσι και η Σελίν επιστρέφουν στο σπίτι των διακοπών τους, αφότου έχουν αφήσει στο αεροδρόμιο τον γιο του Τζέσι, λειτουργεί ταυτόχρονα ως εισαγωγή στο νέο κόσμο των χαρακτήρων, αβίαστα γεμίζει κενά για τα ενδιάμεσα χρόνια, και είναι, φυσικά, άλλη μια από τις αγαπημένες και ουσιαστικές κουβέντες ανάμεσα στους δύο. Και όλα αυτά σε μια (σχεδόν) συνεχόμενη 10λεπτη λήψη.
Το τηλεφώνημα στο σπίτι - «Πειρατεία στον Ωκεανό»
Γιατί μέσα σε λίγα λεπτά μετατρέπει συγκλονιστικά την ανακούφιση και χαρά της αρχής, όταν ένας από τους ομήρους του εμπορικού πλοίου κάνει ένα πολύτιμο τηλεφώνημα στη γυναίκα του, σε τρόμο και απελπισία, όταν εκείνος καταλαβαίνει ότι οι πειρατές τον χρησιμοποίησαν για να ασκήσουν πίεση για τα λύτρα.
Το πάρτι - «Λόρενς Για Πάντα»
Γιατί είναι μία από τις πιο πετυχημένες ενώσεις του (όχι πάντα αγαπητού σε όλους) ύφους του Ντολάν με το υλικό του, ένας υπέροχος συνδυασμός εικόνων, αισθητικής και μουσικής.
Οι κουκούλες της Κου Κλουξ Κλαν - «Django ο Τιμωρός»
Γιατί ο Ταραντίνο γελοιοποιεί με τόσο κέφι και μαεστρία το μπουλούκι της Κου Κλουξ Κλαν, που προβληματίζεται με τις λευκές τους κουκούλες, και τους εκθέτει για τους ακατοίκητους που είναι.
Το χορευτικό - «Δεν Κρατιέμαι»
Γιατί μερικές φορές θυμάσαι μια σκηνή ακριβώς επειδή είναι η μόνη καλή σε μια κατά τα άλλα κακή ταινία που έχεις ήδη ξεχάσει (ή προσπαθείς να το κάνεις) και η σκηνή όπου οι τρεις αεροσυνοδοί χορεύουν το «I'm So Excited» είναι η μόνη ευχάριστη και χαρακτηριστικά αλμοδοβαρική στιγμή σε μια βαθιά προβληματική και τεμπέλικη ταινία.
Το εισαγωγικό μονοπλάνο στο «Πρόσωπο της Ομίχλης» του Σεργκέι Λοζνίτσα
Γιατί συμπυκνώνει ολόκληρη την ιστορία της ταινίας σε λίγα λεπτά και μας θυμίζει τους λόγους που αγαπήσαμε το σπουδαίο σοβιετικό σινεμά του παρελθόντος.
Η εναρκτήρια σκηνή - «Στο Τέλος του Δρόμου»
Γιατί η ταινία μπορεί να μην κατάφερε να ισορροπήσει τα πολύ άνισα δύο μέρη της αλλά ξεκινά με ένα πανέμορφο (και απαιτητικό τεχνικά) μονοπλάνο που ακολουθεί τον Ράιαν Γκόσλινγκ μέχρι και που ο χαρακτήρας του μπαίνει με τη μοτοσικλέτα του στο κλουβί για το σχετικό σόου.
Η πτήση και το σπαθί - «Pacific Rim»
Γιατί έχεις περάσει τόση ώρα βλέποντας πάνω κάτω τις ίδιες κινήσεις να επαναλαμβάνονται στις μάχες ανάμεσα στα γιγαντιαία τέρατα και τα γιγαντιαία ρομπότ που δύο στιγμές της ίδιας σκηνής, όταν το μεν τέρας αποκαλύπτει ότι μπορεί και πετά, παίρνοντας το ανήμπορο ρομπότ Gipsy Danger μαζί του, και το δε ρομπότ βγάζει ξαφνικά σπαθί για να αντεπιτεθεί, είναι η τονωτική ένεση που χρειαζόσουν και η κορύφωση όλης της χορταστικής δράσης.
Το πάρτι - «Η Τέλεια Ομορφιά»
Γιατί η δεύτερη αυτή σκηνή της ταινίας, που ξεκινά με ένα οργιαστικό πάρτι για να καταλήξει στη γνωριμία μας με τον κεντρικό χαρακτήρα της βραδιάς και της ταινίας, τον κοσμικό συγγραφέα Τζεπ Γκαμπαρντέλα (τον υποδύεται ο Τόνι Σερβίλο), μέσα σε οκτώ λεπτά ανελέητα φτηνιάρικου μπιτ, ιδρωμένων, λάγνων βλεμμάτων και κιτς γκλαμουριάς, συλλαμβάνει σε όλο τους το «μεγαλείο» τα ντελιριακά μπερλουσκονικά πάρτι.
Το σχεδόν-κρέμασμα - «12 Χρόνια Σκλάβος»
Γιατί συνοψίζει τόσο, μα τόσο εύγλωττα και συγκλονιστικά ένα από τα βασικά σημεία της ταινίας: ο σαδιστής βοηθός του αφεντικού του σκλάβου Σόλομον, τον κρεμά από ένα δέντρο, αφήνοντάς τον να προσπαθεί να κρατηθεί ζωντανός ισορροπώντας στα νύχια των ποδιών του – για ώρες.
Μέσα από μια σειρά συγκλονιστικών γενικών πλάνων βλέπουμε ότι γύρω του οι άλλοι σκλάβοι, ξεθαρρεμένοι μετά την αποχώρηση των λευκών και τόσο συνηθισμένοι στην φρίκη της ύπαρξής τους, συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους (ακόμη και παιδιά παίζουν λίγο παραπέρα) χωρίς καν να τους περάσει από το μυαλό να προσπαθήσουν να βοηθήσουν τον Σόλομον, ή να παρέμβουν (με μόνο μία βιαστική εξαίρεση) – ούτε καν τον κοιτούν.
Το απόλυτο μαστούρωμα - «Ο Λύκος της Wall Street»
Γιατί σε μια ταινία γεμάτη από ακραίες σκηνές που έχουν να κάνουν με κατανάλωση ναρκωτικών (εξάλλου, την πρώτη φορά που βλέπουμε τον Τζόρνταν Μπέλφορντ του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, σνιφάρει κοκαΐνη από τα γυμνά οπίσθια πόρνης) είναι καθαρά αυτή που θα θυμάστε: μια παρατεταμένη, ξεκαρδιστική και αποκρουστική ταυτόχρονα, σκηνή όπου ο Ντι Κάπριο, τελείως λιώμα από τα χάπια που έχει πάρει, πασχίζει να βγει σερνόμενος από το σπίτι που βρίσκεται, να φτάσει το αυτοκίνητό του, να οδηγήσει μέχρι το σπίτι του, και να σταματήσει το τηλεφώνημα του (εξίσου λιώμα) Τζόνα Χιλ, πριν τους καταστρέψει και τους δύο. Και ο Ντι Κάπριο με τον Χιλ τα δίνουν όλα.
Η Αντέλ και η Έμμα χωρίζουν - «Η Ζωή της Αντέλ (Κεφάλαια 1&2)»
Γιατί μπορεί η ταινία να συζητήθηκε για τους λάθος λόγους και για τις πιο σκανδαλιστικές σεξουαλικές σκηνές, όμως αν κάτι μας μένει πιο έντονο μετά από αυτή την τρίωρη ερωτική μπαλάντα, είναι η συγκλονιστική στιγμή που το όλον διασπάται, εκεί που η Αντέλ και η Έμμα χωρίζουν και γίνεσαι μάρτυρας ενός κόσμου που καταρρέει.
Στην εκκλησία - «Το Αγόρι Τρώει το Φαγητό του Πουλιού» του Έκτορα Λυγίζου
Γιατί η απεγνωσμένη προσπάθεια ενός νεαρού να βρεί τροφή σε μια αφιλόξενη Αθήνα αποκτά καταφύγιο σε αυτή τη σκηνή, όπου ο Έκτορας Λυγίζος συστήνει έναν καθηλωτικό Γιάννη Παπαδόπουλο. Με ευθείες αναφορές στο ήρεμο σινεμά του Μπρεσόν, το Αγόρι της ταινίας πλάθει έναν ολόδικό του, μοναχικό κόσμο.
(ακολουθούν spoiler)
Το φινάλε της «Gloria»
Γιατί με τα τόσα που έχει τραβήξει η (ανθεκτικότατη) πρωταγωνίστρια της ταινίας, το να την βλέπεις να ξεδίνει χορεύοντας το ομώνυμο τραγούδι στην πίτσα του γάμου στον οποίο είναι καλεσμένη, είναι μια τέλεια σύνοψη της γλυκόπικρης, συμπαθέστατης ταινίας και ακόμη μία ιδανική στιγμή από την Παουλίνα Γκαρσία.
Το φινάλε του «This is the End»
Γιατί, σύμφωνα με τους σκηνοθέτες και σεναριογράφους Σεθ Ρόγκεν και τον Έβαν Γκόλντμπεργκ, στον Παράδεισο έχεις ό,τι ζήτησεις. Από μπάφους μέχρι, ε, δεν ξέρω, ΤΟΥΣ BACKSTREET BOYS LIVE! Δίχως συναγωνισμό, το πιο κυριολεκτικά θεϊκό φινάλε της χρονιάς.
Το μυστικό αποκαλύπτεται - «Μικρά Αγγλία»
Γιατί είναι μια τόσο απαιτητική ερμηνευτικά και σκηνοθετικά σκηνή που θα μπορούσε εύκολα να χάσει το μέτρο και να παρασύρει ολόκληρη την ιστορία στην γελοιότητα, αν δεν λειτουργούσε – οι δύο πρωταγωνίστριες, όμως, Πηνελόπη Τσιλίκα και Σοφία Κόκκαλη, με την βοήθεια του Παντελή Βούλγαρη, ζωντάνεψαν συγκλονιστικά το ξέσπασμα και τη σύγκρουση των δύο αδερφών, όταν πια το μυστικό που έτρωγε σα σαράκι το σπιτικό τους αποκαλύπτεται με τον πιο εκρηκτικό τρόπο.
Η τελευταία σκηνή - «Μετά τη Λουτσία»
Γιατί είναι μια ωμά εκτελεσμένη, συγκλονιστική σκηνή, χωρίς διαλόγους ή εικαστικές φιοριτούρες, που σου δίνει ένα τελειωτικό χτύπημα στο στομάχι και ταυτόχρονα θέτει ένα αδύνατο δίλημμα – είναι ποτέ δυνατόν να καταλάβεις ή να δικαιολογήσεις την απόφαση που παίρνει ο πατέρας της Αλεχάνδρα, όταν μαθαίνει ότι η κόρη του τόσο φρικτά μαρτύρησε, βασανίστηκε και υπέφερε από τους συμμαθητές της;
Ημερομηνία δημοσίευσης : 29 Δεκ 2013
Πηγή
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/
Πηγή
0 σχόλια: