Ο ανασφαλής εραστής

Δύσκολα θα κερδίσεις έναν ανασφαλή εραστή, αν βέβαια είσαι από αυτές που βλέπουν την αγάπη σαν μια μονομαχία κυριαρχίας σε ρωμαϊκή αρένα. 

Η Ναταλία πιστεύει σε κλουβιά και θηρία: γεννιόμαστε όλοι στη μέση μιας σκονισμένης αρένας. Αν είμαστε τυχεροί, βγαίνουμε απ' τη μήτρα με ένα σπαθάκι κολλημένο στο χέρι μας. Αν είμαστε άτυχοι, έχουμε μόνο τις γυμνές μας γροθιές, σε κάθε περίπτωση, πάντως, γεννιόμαστε έχοντας μπροστά μας ένα σκασμό μάχες. Η έκβασή τους θα κρίνει αν στο τέλος της μέρας θα βγούμε απ' το κλουβί, με το πλήθος στην κερκίδα να μας επευφημεί ή αν θα αναλωθούμε – ως τροφή από τα θηρία στο κλουβί ή ως τροφή για το κουτσομπολιό του πλήθους. Η κοσμοθεωρία της είναι κάπως ζοφερή και σίγουρα σπλάτερ, αλλά στην ουσία της είναι μια αισιόδοξη θεωρία: αυτό που πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις την πίστα είναι να βγεις απ' το κλουβί. Προφανώς, θα πρέπει να ξεπαστρέψεις κάποια από τα θηρία –αυτά που σου φράζουν το δρόμο προς την έξοδο–, αλλά δεν χρειάζεται να τα σκοτώσεις όλα. Αρκεί να την κοπανήσεις.



Μερικές ακόμα πληροφορίες για τη Ναταλία: είναι 36 ετών, καλλιεργημένη, χειραφετημένη με τον πιο γόνιμο τρόπο – μέσα από την αναγνώριση που απολαμβάνει στον ευρύτερο εργασιακό της κύκλο. Ντύνεται με ρούχα που της πάνε, είναι πάντα τουλάχιστον γοητευτική, στα κέφια της κάνει εύκολα το «κλικ» προς το σαγηνευτική / ποθητή. Επίσης: δεν πιστεύει στον μαλακομαγνήτη. Μάλλον επειδή πιστεύει σε κλουβιά και θηρία, κατά συνέπεια και σε ανθρώπους που ξέρουν να κερδίζουν τις μάχες τους.

Η Ναταλία έχασε πρόσφατα μια μάχη στην οποία πάλεψε με γενναιότητα και πείσμα: Χώρισε. Διέλυσε μια σχέση που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Όι άνθρωποι γύρω της ξέρουν ότι χώρισε από μια τρίτη συνεχόμενη ίδια σχέση. Η ίδια αρνείται να το παραδεχτεί, γιατί δεν ανέχεται την ιδέα ότι μπορεί ο μαλακομαγνήτης όχι μόνο να υπάρχει, αλλά να είναι και κολλημένος πάνω της. Τα πραγματικά άσχημα νέα για τη Ναταλία είναι ότι ο δικός της μαλακομαγνήτης είναι ο πιο καταστροφικός. Ελκύει την πιο ύπουλη κατηγορία συντρόφων: αυτούς που πάντα καταλήγουν αντίπαλοι.

Τον αντίπαλον δέος

Η Ναταλία, χωρίς να το καταλαβαίνει, προσελκύει ανασφαλείς άντρες. Ακόμα χειρότερα: ανασφαλείς άντρες που ξέρουν (συνειδητά ή ενστικτωδώς) να μασκαρεύουν τις ανασφάλειές τους. Η σχέση της με κάθε τέτοιον άντρα ξεκινάει ιδανικά: εκείνος είναι καλοστεκούμενος, ευγενικός, τη λατρεύει, τη θαυμάζει, της αφοσιώνεται. Η Ναταλία στέκεται περήφανη δίπλα του, τον κυκλοφορεί, τον επιδεικνύει στον κύκλο της, μιλάει για εκείνον με τρυφερότητα και μάλλον πρόωρο θαυμασμό. Λίγο αργότερα η Ναταλία αρχίζει να εμφανίζεται μόνη της στην παρέα, να εκφράζει μια συγκρατημένη γκρίνια για τον «δικό της», ότι ξενοκοιτάζει, ότι σχολιάζει άλλες γυναίκες και -κάποια στιγμή- εξαφανίζεται. Όταν επανεμφανίζεται, ύστερα από πολύ καιρό, είναι σε κακή κατάσταση και σε φάση δύσκολου χωρισμού.

Και έχει να αφηγηθεί -μέσες άκρες- την ίδια ιστορία: Κάποια στιγμή εκείνος συνειδητοποίησε ότι εκείνη είναι τα πάντα για εκείνον

. Κόλλησε πάνω της. Ήθελε να περνάνε όλο και περισσότερο χρόνο οι δυό τους. Όταν έβγαιναν, πήγαιναν σε συγκεκριμένα μέρη και έβλεπαν συγκεκριμένους ανθρώπους – δικούς του ανθρώπους κατά βάση. Σταδιακά, εκείνος άρχισε να γίνεται εριστικός μαζί τους, ανταγωνιστικός. Δεν ήθελε να βγαίνει καθόλου. Αφού εκείνος δεν είχε κέφι να βγει, η Ναταλία έμενε μέσα μαζί του. Στο κάτω κάτω, μαζί συνέθεταν έναν πολύ ισχυρό, απρόσβλητο πυρήνα. Ήταν άτρωτοι, δεν χρειάζονταν κανέναν άλλο. Η Ναταλία δεν είχε πρόβλημα να εξαφανιστεί για λίγο απ' τις παρέες της. Το πρόβλημα της ξεκίνησε όταν εκείνος άρχισε να γκρινιάζει και για τον επαγγελματικό της κύκλο και για τις κοινωνικές δραστηριότητες που προϋπέθετε η εργασία της. Και έγινε αφόρητο όταν εκείνος άρχισε να προσπαθεί να την υποβιβάζει σε κάθε ευκαιρία. Τόσο όταν ήταν οι δυό τους, με αυστηρές παρατηρήσεις και ισοπεδωτικές κρίσεις, όσο και τις λίγες φορές που βρίσκονταν ανάμεσα σε άλλους, όταν έσπευδε να κατακρίνει κάθε της σχόλιο, ή να υποτιμά δημοσίως κάθε της άποψη. Εκείνος είχε μεταμορφωθεί, η Ναταλία πνιγόταν - εκείνος τη στραγγάλιζε. Δεν τη ζήλευε απλώς, δεν τη ζήλευε δηλαδή, μόνο ερωτικά. Τη φθονούσε βαθιά. Ήταν κτητικός, ασφυκτικός. Δεν την άφηνε να αναπνεύσει. Κάθε φορά που εκείνη επιχειρούσε να κάνει το παραμικρό βήμα έξω από τον κύκλο που υποτίθεται ότι μαζί είχαν χαράξει γύρω τους, εκείνος της τσάκιζε τα πόδια. Μεταφορικά, βέβαια, αλλά μ' αυτήν την ψυχολογική, ηθική βιαιότητα που δεν παλεύεται με τίποτα. Αυτή τη φορά η Ναταλία τον εγκατέλειψε αμέσως. Τις προηγούμενες είχε μείνει μέχρι που κατασπάραξαν ο ένας τις σάρκες του άλλου. Τουλάχιστον αυτό το είχε μάθει – ότι δεν αξίζει τον κόπο να μένει και να παλεύει σε μια τέτοια σχέση. Τα υπόλοιπα αρνείται να τα δεχτεί.

Δεν παραδέχεται ότι οι άντρες με τους οποίους για κάποιο λόγο θέλει να βρίσκεται, αποτελούν το προσωποποιημένο στερεότυπο του βαθιά ανασφαλούς αρσενικού. Τα συμπτώματα που εμφανίζουν οι σχέσεις της είναι βγαλμένα από τα εγχειρίδια των ψυχολόγων. Η συμπεριφορά του ανασφαλούς άντρα έχει αποτυπωθεί με ακρίβεια και τα αίτια της έχουν καταγραφεί εξαντλητικά σε επιστημονικές μελέτες, άρθρα περιοδικών, ξενυχτισμένα blogs

. Φταίει η μάνα του, μια πρώην του, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η πιο δύσκολη εφηβεία, η ανταγωνιστική υλιστική κοινωνία που καταπιέζει τα αρσενικά παιδιά της και προσφάτως η κρίση και οι ευνουχιστικές της συνέπειες. Αυτό που, ίσως, λείπει από την εξαντλητική σχετική βιβλιογραφία, είναι μια κάποια απολογία γι' αυτά τα παιδιά.

Θα είναι μια σύντομη απολογία: τα «παιδιά» είναι πάνω–κάτω στην ηλικία της Ναταλίας. Αυτό από μόνο του σημαίνει ότι κατά πάσα πιθανότητα έχουν βρεθεί σε μια από τις πιο γελοίες και ταυτοχρόνως θλιβερές στάσεις που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος: κλειδωμένοι κάπου, με έναν χάρακα στο ένα χέρι κι ένα περιοδικό των '90s στο άλλο, να κοιτούν με αγωνία το πέος τους λίγο πριν το συγκρίνουν με την παγκόσμια σταθερά αποδεκτού μεγέθους αντρικού μορίου. Την ίδια περίοδο άρχισαν να ξυρίζονται χωρίς να έχουν γένια, μπας και βγάλουν. Αργότερα, όταν έβγαλαν γένια, συνειδητοποίησαν ότι είχαν υπερβολική τριχοφυΐα – σαν αυτές που τα περιοδικά των '00s δεν ενέκριναν καθόλου. Κάποτε, κατά τη διάρκεια ενός ξυρίσματος, πρόσεξαν στον καθρέφτη ότι τα μαλλιά τους αραίωναν. Ο μπαμπάς τους είχε αρχίσει να χάνει τα δικά του μαλλιά περίπου στην ίδια ηλικία. Και είναι κανονικός φαρακλός από τότε που τον θυμούνται. Συνοψίζοντας: όλοι τους χρειάστηκε να μετρηθούν πάρα πολλές φορές. Μετρήθηκαν, συγκρίθηκαν και -μοιραία- κάποιες φορές βγήκαν λίγοι. Γι' αυτό και μόνο, τους αξίζει λίγη κατανόηση. Ένας πόντος για όσους πόντους νόμισαν ότι έχασαν αναλισκώμενοι σε μάταιες αλλά αγωνιώδεις συγκρίσεις και μετρήσεις. Αλλά μέχρι εκεί.

Love was my arena

Όλοι έχουμε ανασφάλειες – όλοι κολυμπάμε στην ίδια θάλασσα από προσλαμβάνουσες, προβολές, υποσχέσεις και απογοητεύσεις. Και όλοι κάποια στιγμή κουραζόμαστε, καταπίνουμε νερό ή -στιγμιαία- πνιγόμαστε. Αλλά συνεχίζουμε να κολυμπάμε, μέχρι οι κράμπες να περάσουν και τα άκρα μας να ξεμουδιάσουν.

Οι άντρες της Ναταλίας πιστεύουν όπως κι εκείνη στη κλουβί με τα θηρία. Εγκλωβίζονται εκεί και προσπαθούν απεγνωσμένα να δραπετεύσουν. Χωρίς να εξοντώσουν τα θηρία. Σκοτώνουν δύο – ή τρία και βγαίνουν αγκομαχώντας, με την ελπίδα ότι αυτές δύο ή τρεις νίκες θα σβήσουν την ήττα που έμεινε πίσω, στο κλουβί. Οι ήττες, όμως, καταγράφονται. Στο τέλος του προσωπικού τους αγώνα το σκορ είναι 3-1 υπέρ τους, αλλά καμιά φορά αυτό το ένα ταπεινό γκολάκι του αντιπάλου είναι αρκετό για να στερήσει την όποια πρόκριση.



Αυτό το γκολ, ή το ξεχασμένο θηρίο, είναι η ανασφάλεια. Κι έχει περίεργες ιδιότητες. Είναι μια δύστροπη, εντελώς προσωπική πληγή. Οποιοσδήποτε δεύτερος ή τρίτος επιχειρήσει να την επουλώσει, το μόνο που θα καταφέρει είναι να την ξύσει, να την κάνει βαθύτερη. Ο πληγωμένος την περιφρουρεί με έναν αδίστακτο, ανίκητο κέρβερο που δεν θα διστάσει να καταπιεί όποιον προσπαθήσει να πλησιάσει. Ένα από τα βασικά προβλήματα αυτών που πιστεύουν σε κλουβιά, είναι ότι τις περισσότερες φορές τα χρυσώνουν. Ακόμα κι όταν καταφέρουν να δραπετεύσουν, συνειδητοποιούν ότι το έσκασαν μόνο και μόνο για να βρεθούν στο αμέσως επόμενο κλουβί. Μοιραία, καταλήγουν να νοσταλγούν το προηγούμενο, που στο κάτω κάτω το ξέρουν, το έχουν συνηθίσει.

Τα καλά νέα είναι ότι δεν πιστεύουν όλοι σε κλουβιά, σε θηρία και μάχες. Τα άσχημα νέα είναι ότι καμία Ναταλία δεν μπορεί να βοηθήσει τους υπόλοιπους να αποχωριστούν το δικό τους κλουβί, αν δεν το κατεδαφίσουν πρώτα οι ίδιοι. Τα καλύτερα νέα είναι ότι εφόσον το καταφέρουν, μια Ναταλία θα είναι εκεί για να αναλάβει τα υπόλοιπα: το τίναγμα από πάνω τους της σκόνης της αρένας, την εξαφάνιση του πλήθους απ' την κερκίδα. Και κάπου εδώ μπαίνουν στο πλάνο τα πραγματικά καλά νέα και οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν περίεργες ιδιότητες: μπορούν να γίνουν η κοιτίδα της ανασφάλειας ή το θερμοκήπιο στο οποίο ο σπόρος της ανασφάλειας γίνεται αγριόχορτο με βαθιές ρίζες, αλλά είναι και το μοναδικό μέρος στο οποίο μπορεί να στηθεί η αψίδα του θριάμβου κατά της ηττημένης ανασφάλειας. Αρκεί βέβαια, η μάχη να μη δοθεί μέσα στους κόλπους της. Η σχέση δεν είναι το πεδίο της συγκεκριμένης μάχης. Ούτε η ανακωχή της. Είναι το τρόπαιο που κερδίζει αυτός που κερδίζει και τη μάχη. Αν φυσικά, είναι απ' αυτούς ή αυτές που πιστεύουν σε μάχες, κλουβιά και θηρία.
Από τον Αντώνη Τζαβάρα.

Πηγη

--> ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/

SHARE THIS