“The League”: Η καλύτερη παρεϊστικη κωμωδία της τηλεόρασης

Αντροπαρέα μαζεύεται κάθε Κυριακή για να δει μπάλα, και οι περιπέτειές τους σπάνε κάθε ρεκόρ γέλιου.

Είναι η πιο σπαρταριστά αστεία της τηλεόρασης, τελεία και παύλα. Χωρίς συναγωνισμό από τη δεύτερη. Άλλες κωμικές σειρές μπορεί να είναι εξίσου καλές ή και καλύτερες, πιο εγκεφαλικές, με χιούμορ μεγαλύτερου pop IQ, με βαθύτερη παρατήρηση στην καθημερινότητά μας, πιο feelgood, πες ό,τι θες. Αλλά το “League” είναι η πιο αγνά αστεία. Που αν βάλεις να δεις ένα επεισόδιο θα φτάσεις να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια. Κι αυτό είναι η καλύτερη εγγύηση της ποιότητάς της.

Η ιδέα είναι απλή. Έχεις μια παρέα αντρών που ξεδίνει φτιάχνοντας ένα fantasy league για το NFL, μαζεύονται κάθε Κυριακή που έχει αγωνιστική, βλέπουν τους αγώνες, βρίζονται, κάνουν κλεψιές, γελάνε, πανηγυρίζουν για τις ομάδες (και τους παίχτες τους), τα σπάνε άμα χαθεί κανά κρίσιμο touchdown, τελοσπάντων, τα φαντάζεσαι.

Βέβαια η σειρά δεν στέκεται εκεί (οπότε, σε περίπτωση που αναρωτιέσαι, δε χρειάζεται να έχεις την παραμικρή ιδέα από NFL για να το παρακολουθήσεις -- ή από αθλητικά, γενικώς) αλλά παρακολουθεί τις χαβαλεδιάρικες ακρότητές τους και στην υπόλοιπη ζωή τους. H βασική παρέα απαρτίζεται από τον Πιτ (χωρίζει από τη γυναίκα του με το που ξεκινάει η σειρά), τον Κέβιν (που είναι παντρεμένος με την Τζένι, η οποία είναι έξυπνη, αστεία, σέξι ΚΑΙ ξέρει από μπάλα), τον Ράξιν (ο εκνευριστικός douchebag της παρέας, μια ακραία εκδοχή του Ρος Γκέλερ ας πούμε), τον Αντρέ (το comic relief) και τον Τάκο (ξεκάθαρα ο Τζόι).

Αυτό που προσθέτει στην όλη φάση είναι το ότι η σειρά είναι εν μέρει αυτοσχεδιαστικού χιούμορ, που θα πει πως τα παλικάρια έχουν όντως φοβερή χημεία (μάλιστα παίζουν όντως fantasy football και στην πραγματικότητα, όπου πέρσι κέρδισε η ηθοποιός που υποδύεται τη Τζένι - δε σας χάλασε κύριοι) και πως πολλά από τα αστεία που βγαίνουν στην οθόνη είναι πραγματικά, δικά τους injokes.

Θα τους λατρέψεις όλους γιατί θα σε κάνουν να ουρλιάζεις από τα γέλια. Και θα λατρέψεις και τη σειρά για λόγους σαν αυτούς.

Trash Talk

Καταρχάς πάνε το trash talk σε άλλα επίπεδα. Δηλαδή κάθε σωστή παρέα πρέπει να ξεφτιλίζεται αναμεταξύ της, ειδικά όταν εμπλέκεται και μπάλα στο κόλπο, αλλά τα πράγματα που λέει ο Ράξιν. Ένα βραβείο κάποιος. Βραβείω.

Μισό λεπτό αγάπη μου, αυτή τη φάση να δω

Ξέρεις πάρα πολύ καλά για τι πράγμα μιλάει αυτό το σποτάκι. Πάρα πολύ καλά. Όπως βλέπεις το “League” κατευθείαν στην καρδιά ενός άντρα.

El Cunado

Ο Ράφι είναι ένας ξάδερφος της γυναίκας του Ράξιν (“ο κουνιάδος” αααα) που κολλάει στην παρέα όταν κάποιος έχει τη φαεινή ιδέα να τον βάλουν στο league τους. Οι συγγραφείς καταφέρνουν κάτι απίστευτο με αυτό τον τύπο, να τον κάνουν εκνευριστικό, αηδιαστικό και αστείο κάθε στιγμή που βρίσκεται στην οθόνη. Μιλάμε για βομβαρδισμό από douche-ness μέχρι σημείου να ευχόσουν να ήταν αληθινός για να μπορείς να του κάνεις high five και να το εννοείς.

To τραγούδι του πελαργού

Ο άνοιωθος Τάκο τραγουδά ένα τραγούδι γενεθλίων με υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες για τη μικρή και τις φίλες της, την ώρα που ο μπαμπας Κέβιν αντί να ασχολείται με τα γενέθλια της κόρης του κρυφοκοιτάζει τον Ράξιν που προσπαθεί να τους καπελώσει όλους στο fantasy. Μια τυπική σκηνή του ‘ούτε-ιερό-ούτε-όσιο’ χιούμορ της σειράς.

H καφρίλα δεν έχει όρια

Στην 3η σεζόν υπάρχει ένα φαινμενικά τυπικό εορταστικό επεισόδιο για τη μέρα των Ευχαριστιών. Σχεδόν όλες οι αμερικάνικες σειρές κάποια στιγμή θα παραδώσουν τη δική του βερσιόν για αυτό τον εορτασμό, και πάντα θα καταλήγει με ένα τρόπο ή τον άλλον να εξυμνεί τα ιδανικά ή τη χώρα ή την οικογένεια, τελοσπάντων, κάποια από τις Αξίες. Το τι ανίερη ανατροπή συμβάσεων πέφτει στο “League”, δε λέγεται. Ή μάλλον λέγεται, αλλά θα είναι κρίμα να το πούμε και να χαλάσουμε την απόλαυση του τελευταίου, φρενήρους πενταλέπτου σε όσους δε το έχουν δει.

Επίσης, φανταστικοί guest stars! Σάρα Σίλβερμαν, Τζεφ Γκόλντμπλαμ, Σεθ Ρόγκεν σε άλλο επεισόδιο, γενικά όλοι τους ένας κι ένας. (Όπως και πολλοί αληθινοί παίχτες του NFL.)

Όχι ότι η σειρά τους χρειάζεται. Μιλάμε για 3 σεζόν αστείρευτης παρεϊστικης πλάκας που θα τις τελειώσεις πριν προλάβεις να πεις “touchdown”.