Music box

Τι λένε οι αριθμοί για το “Idler Wheel...” της Fiona Apple, γιατί ο Ty Segall έπραξε σωστά να ηχογραφήσει το "Slaughterhouse" με μπάντα και 5 ακόμα κυκλοφορίες που οπωσδήποτε πρέπει να έχεις υπόψην.

Καταρχήν, η επιστροφή της Fiona Apple στη δισκογραφία μετά από 7 χρόνια είναι σημαντικό γεγονός. Όχι γιατί έχει να προτείνει κάτι τρομερά διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν αλλά, να, όπως και να το κάνεις δεν έχει βγάλει ακόμα κακό δίσκο. Την ίδια στιγμή, ο Τy Segall μάλλον καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος τους χωρίς να πληρώνει το τίμημα ενώ οι Maximo Park δίνουν ακόμα ένα πολύ καλό δίσκο (χωρίς ουσιαστικά να έχουν αλλάξει κιθάρα). Κατά λοιπά σημαντικά της δισκογραφίας αυτού του μήνα το "Worship" (αδίκως) των A Place To Bury Strangers δέχεται ομαδόν τα πυρά των κριτικών όταν το κοινό τους παραληρεί (δικαίως) σπουδαίο ντεμπούτο από τους Diiv (προφέρεται και Dive) ενώ οι Smashing Pumpkins επιστρέφουν με καλά τραγούδια χωρίς όμως να θυμίζουν τους αλητήριους Pumpkins που ήξερες.

Fiona Apple - The Idler Wheel Is Wiser than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More than Ropes Will Ever Do

‘Oχι ότι οι αριθμοί λένε την αλήθεια, αλλά στην περίπτωση της Fiona Apple έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πρώτον, δείχνουν ότι δε βιάζεται όταν πρόκειται για κάποια κυκλοφορία (τέσσερις δίσκοι από το 1996 και πρώτος μετά από εφτά χρόνια απουσίας) και, δεύτερον, πως όταν αποφασίσει να βγάλει κάτι είναι από αρκετά καλό και πάνω. Δεν θα συγκλονίσει, σίγουρα, αφού επιμένει με μια συνταγή piano rock, baroque pop και ολίγη τζαζ αλλά δεν θα απογοητεύσει κιόλας. Γιατί εδώ δεν έχεις μία μουσικό που θα μείνει στην ιστορία δοκιμάζοντας τις αντοχές των genre ή κάνοντας περίεργα χαρμάνια άλλα (κυρίως) μια γυναίκα με πολύ προσωπικό φορτίο. Βιασμός σε μικρή ηλικία, αρκετές σχέσεις, ένας σύντομος γάμος, ένα ειδύλλιο με χοντρό άντρα μόνο και μόνο για την εμπειρία, διατροφικές διαταραχές. Καταλαβαίνεις! Μετά τα βγάζει στα τραγούδια της. Αυτή τη φορά υπό τον τίτλο-μακρυνάρι Το “The Idler Wheel Is Wiser than the Driver of the Screw and Whipping Cords Will Serve You More than Ropes Will Ever Do” που δεν πιάνει τα επίπεδα του “Extraordinary Machine” αλλά είναι... Fiona Apple. Σου αρέσει δε σου αρέσει!

Ty Segall Band - Slaughterhouse

Ο Ty Segall έχει ένα κακό συνήθιο. Κάνει πολλά πράγματα μόνος του. Γράφει τραγούδια, παίζει κιθάρα, μπότα και πιατίνια, τραγουδάει, ηχογραφεί. Ναι, όλα αυτά. Καμιά φορά και συγχρόνως. Όταν φυσικά δεν παίζει σε άλλες μπάντες που δεδομένου ότι έχουν κάποιο όνομα-υποχρεώσεις απορείς πως τα προλαβαίνει όλα. Το θέμα, όμως, είναι ότι μέχρι τώρα όλη αυτή η υπερδραστηριότητα του έχει κοστίσει. Κανένας από τα πέντε LP (σημειωτέον από το 2008 και μετά) δεν έχει καταφέρει να αποτυπώσει την ενέργεια και τη μαεστρία που βγαίνει στα live του (όπως αποτυπώθηκε στο "Live In Aisle Five"). Εκτός από το έσχατο, το “Slaughterhouse”. Πήρε, λοιπόν, το μάθημα του και αυτή τη φορά ηχογράφησε με τη μπάντα του. Τι κατάφερε; Να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του. Ένα δίσκο που να ‘ναι και Iggy Pop και Black Sabbath μαζί. Πολύ ροκ για το μέσο ακροατή και πολύ εύπεπτο για το σκληροπυρηνικό του garage. Ένα δίσκο στα κόκκινα. Στολίδι στον κατάλογο της In The Red (Thee Oh Sees, Vivian Girls, Black Lips).

Maximo Park - The National Health

Τα καλά νέα πρώτα. Οι Maximo Park έχουν τις κιθάρες, έχουν το βάθος, έχουν το συναίσθημα, έχουν τον ήχο. Τίμιο, βρετανικο indie. Δε θα σου πει κανένας το αντίθετο. Από εκείνο που βάζεις στο αμάξι και χτυπιέσαι. Σαν εκείνο που απόλαυσες στον πρώτο των Franz ή των Block Party (για να συγκρίνω με τις σειρές τους). Τα άσχημα νέα τώρα. Στους χαλεπούς ροκ καιρούς που έζησαν μετά το ξεθώριασμα του post punk revival, εκεί γύρω στα 2006, δεν έπιασαν ποτέ τις μπάντες αυτές ούτε σε γκλάμουρ ούτε σε ύφος. Γι’ αυτό και οι δίσκοι τους εξαντλήθηκαν στα καλά λόγια και τις καλές προθέσεις. Αναρωτήσου, όμως! Θα ξανακούσεις ποτέ δίσκο από τους Block Party; Και μέτρα πόσα χρόνια έχουν να βγάλουν (καλό) δίσκο οι Franz. Ενώ αυτοί; The National Health.

A Place To Bury Strangers - Worship

Να ακούς, να σκέφτεσαι και να σχηματίζεις τη δική σου άποψη, λέει ο σοφός λαός. Γιατί μια στο τόσο, έρχεται ο δίσκος εκείνος που χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένας σοβαρός λόγος τον κράζουν όλοι. Χωρίς προειδοποίηση, από το πουθενά. Εν χορώ και κατά ριπάς. Ίσως γιατί η μπάντα πέρασε εκείνη τη λεπτή κόκκινη γραμμή της αναγνωρισιμότητας, της εμπορικής επιτυχίας. Αυτή τη φορά είναι οι A Place To Bury Strangers και το Worship. Μετά αρχίζουν οι υπεραναλύσεις. Εξυπηρετείται το track 03 από τα 4:01 ή θα έπρεπε να είναι 3:27 σε διάρκεια; Μήπως το έχουν παρακάνει με τα πεντάλ;. Μήπως οι στίχοι είναι κάπως ρηχοί; Λες και ποτέ έκαναν λογοτεχνία. Ή δήλωσαν ποτέ ότι έχουν krautrock ή dark ambient ευαισθησίες για να εξερευνήσουν. Λες και αυτός ο δίσκος δεν είναι ότι πιο συνεκτικό έχουν κάνει. Γι’ αυτό άκου σερί από το You’re the one μέχρι το Revenge που είναι τα ¾ του δίσκου και έλα πες μας. Τη δική σου άποψη.

Diiv - Oshin

Πες το indie, πες το dream pop, δε έχει καμία σημασία. Ούτε αν οι Diiv λέγονταν Dive, ούτε αν το το άλλαξαν από σεβασμό για μια industrial μπάντα ή μετά από απειλές για μηνύσεις. Γενικότερα ο Zachary Cole Smith είναι μια περίπτωση που δεν το νοιάζουν πολλά πράγματα πέρα από τα τραγούδια στο “Oshin”. Σπουδαία, γιατί αυτό είναι ίσως το σημαντικό ντεμπούτο από μπάντα του είδους μετά τους These New Puritans.

Smashing Pumpkins - Oceania

Οι μπάντες σχηματίζονται, βγάζουν δίσκους, διαλύονται και αν το φέρει ο χρόνος κάνουν reunion. O Billy Corgan, όμως, αρνείται να δεχτεί τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων, συνεχίζει να ηχογραφεί ως Smashing Pumpkins ακόμα και αν είναι το μοναδικό ιδρυτικό μέλος που έχει απομείνει. Λες και οι άλλοι δεν υπήρξαν ποτέ. Τι είναι το Oceania λοιπόν; Πάντως όχι δίσκος των Smashing Pumpkins που ήξερες κάποτε.

Πάρε μια γεύση εδώ!

Japandroids - Celebration Rock

(Χρωστούμενο από τον προηγούμενο μήνα). Αν είναι να αφιερώσεις χρόνο και χρήμα σε ένα δίσκο μόνο και μόνο για το tempo και τα decibel κάντο για το Celebration Rock. Μέχρι εκεί!

Πηγη