Μπορεί οι πρεμιέρες των νέων σειρών που ξεκίνησαν τέλη Σεπτέμβρη να μην μας προσέφεραν κάποιον λόγο να σηκωθούμε από τον καναπέ ή να βροντοφωνάξουμε τον ενθουσιασμό μας, αλλά ο Νοέμβριος ήρθε για να μας αποζημιώσει.
Πρώτα και κύρια με το Marvel Jessica Jones, που πιστοποιεί την εξέλιξη της Marvel σε μια παραπάνω από αξιόπιστη δεξαμενή περιεχομένου, και εν δευτέροις με το Flesh And Bone.Μια σειρά με αρκετά ιδιαίτερο κόνσεπτ, αφού καταπιάνεται με τον χώρο του μπαλέτου και φέρνει στο φως όλα εκείνα τα σκιερά σημεία που αφαιρούν το πέπλο με το οποίο μπορεί να το έχουν ντύσει οι απ΄έξω. Είναι σαν μια μπλούζα που λερώνεται και την φοράς ανάποδα γιατί είσαι δεμένος μαζί της, αλλά δεν θες να δείξεις στους άλλους τον λεκέ ή το σημάδι που μειώνει την ποιότητα της.
Κάπως έτσι μοιάζει να λειτουργεί και ο κόσμος του χορού και πιο συγκεκριμένα μιας ξακουστής σχολής μπαλέτου στη Νέα Υόρκη, της American Ballet Company, της οποίας ηγείται ο δύστροπος, εγωκεντρικός, μεγαλομανής και αυτάρεσκος Πολ Γκρέισον.
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι η Κλερ Ρόμπινς, η οποία έκανε μαθήματα μπαλέτου, αλλά τα παράτησε και ένα πρωί αποφάσισε να εγκαταλείψει τον βίαιο φίλο της και να κυνηγήσει ξανά το όνειρο της. Από την πρώτη στιγμή ο Γκρέισον βρίσκει σε αυτή κάτι το ιδιαίτερο και παρόλο που φτάνει στο σημείο να την διώξει από τη σχολή, τελικά της δείχνει ότι την προορίζει για πρίμα μπαλαρίνα.
Σε μια σχολή που όλες οι άλλες κοπέλες είναι σαφώς πιο έμπειρες και έχουν φάει περισσότερες αποτυχίες για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, μια τέτοια ευκρινής εύνοια και επιλογή θα φέρει την Κλερ στο επίκεντρο της ζήλιας και του φθόνου, ενώ καταδεικνύεται για άλλη μια φορά η κτητικότητα του γυναικείου φύλου, μιας και οι άντρες, γκέι ή στρέιτ, που βρίσκονται στο crew της σχολής δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την Κλερ.
Το όλο context της σειράς μπορεί να μοιάζει αδιάφορο στο πρώτο άκουσμα ή αποκλειστικά στοχευμένο σε ανθρώπους που ασχολούνται με το κομμάτι του χορού, αλλά έχει μια σαφή τηλεοπτική και εν γένει δημιουργική αξία. Η Moira Walley-Beckett, με θητεία στο σενάριο του Breaking Bad, αποφάσισε να φτιάξει κάτι δικό της, και το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από δικαίωση για την ίδια. Οι 5 σκηνοθέτες του πρώτου κύκλου έχουν πατήσει πάνω στη δυναμική των χαρακτήρων και από τα πρώτα δύο επεισόδια βρίσκεις στοιχεία στους πρωταγωνιστές που είναι γοητευτικά.
Η Sarah Hay στον ρόλο της Κλερ λειτουργεί με κλειστά μάτια, μιας και είναι όντως επαγγελματίας μπαλαρίνα, οπότε της βγαίνουν αβίαστα όλες οι αντιδράσεις και οι κινήσεις σε ένα περιβάλλον εχθρικό και ψιλοπολεμικό, που απαιτεί πολύ πιο γερά στομάχια. Βασικά αυτό είναι και το διακύβευμα. Η εξέλιξη του στομαχιού της. Από εκεί που γίνεται εύκολα υποχείριο του Γκρέισον ή των άλλων κοριτσιών, θα μάθει γρήγορα τα κόλπα και θα κάνει ένα unleash the beast, οπότε αυτές που νόμιζαν ότι θα την πατήσουν θα δουν ότι έχει αρκετή ανθεκτικότητα και μεγαλύτερη αντοχή.
Ο Ben Daniels ως διευθυντής της σχολής, είναι μια αυτόνομη περσόνα που θα μπορούσε να κρατήσει μόνη της τη σειρά. Αυταρχικός, συγκεντρωτικός, θέλει να περνάει το δικό του, εκτός κι αν έχεις μεγαλύτερη τσέπη από την οποία θα επωφεληθεί, αλλά κι εκεί έχει τον τρόπο να σε φέρει στα νερά του, εξουσιαστικός με στοιχεία που θυμίζουν λίγο Φρανκ Άντεργουντ, αφού τον βλέπουμε στο πρώτο επεισόδιο να κάνει σεξ με το toyboy του στο γραφείο και να στέκεται όρθιος για να δηλώνει την ανωτερότητα του και να κρατάει στην ουσία τους κατώτερους στην θέση τους.
Στο πλάνο μπαίνει και η πρίμα μπαλαρίνα, η Κίρα, η οποία έχει έναν τραυματισμό και σε συνδυασμό με το ότι είναι πιο μεγάλη, την οδηγεί στο πλάι για να πάρει την θέση της η Κλερ. Το πληγωμένο θηρίο όμως έχει έτοιμα νύχια και βρυχάται. Η Κίρα γίνεται ο εμφανής αντίπαλος της Κλερ, της σκάβει το λάκκο under the table με λοβιτούρες, αλλά υπάρχουν άλλες που συγκρατούν την αντιπάθεια και την οργή τους και περιμένουν στη γωνία το παραμικρό στραβοπάτημα της Κλερ.
Η τύχη, το timing και το πείσμα είναι τα παραφερνάλι της Κλερ για να συντηρήσει την θέση της μέχρι να χαλυβδωθεί σαν τις άλλες και να μπορεί να απαντήσει στο αίμα με αίμα.
Ο στόχος της Beckett είναι αυτό που προαναφέρθηκε: να απεκδύσει τον κόσμο της κλασσικής παιδείας που έχει εγγενώς μια αίσθηση ανωτερότητας, μια αλαζονική ματιά στους υπόλοιπους, αλλά επί του πρακταίου δεν διαφέρει από έναν απλό επαγγελματικό χώρο. Ίσως να είναι χειρότερα, γιατί διακυβεύεται μια μεγαλύτερη δόξα. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί σε μεταφορικό πεδίο και ο θρόνος είναι μόνο για μία. Πώς πείθεις τις κοπέλες για κάτι τέτοιο, όταν όλες βρίσκονται εδώ μόνο για την κορυφή; Πώς κρατάς την ισορροπία σε μια ομάδα με 20 μπαλαρίνες που στοχεύουν στην κορυφή; Η απάντηση βρίσκεται στον Γκρέισον που συντηρεί την κόντρα για να κάθεται παραπάνω στο θρόνο.
Αυτός ο διαρκής κύκλος που πετυχαίνει η Beckett είναι και όλη η δύναμη της σειράς!
0 σχόλια: