Και ενώ τέτοια εποχή πέρυσι το καλοκαίρι το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τι μπικίνι θα φορέσω, πώς θα χάσω πέντε ακόμη κιλά και πού θα κάνω πεντικιούρ χωρίς να το χρυσοπληρώσω, φέτος τα πράγματα είναι πολύ πολύ διαφορετικά. Το μόνο που σκέφτομαι είναι τι να το κάνω το μπικίνι, τι νόημα έχει να χάσω πέντε κιλά ακόμα και ποιος νοιάζεται αν τα πόδια μου θα είναι λεία.
Και αυτό συμβαίνει επειδή χθες πέρασα περίπου πέντε ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Κλείνοντας την τηλεόραση ήθελα να βάλω τα κλάματα. Απελπισία. «Ποιος λέει τώρα αλήθεια και ποιος έχει συμφέρον; Πώς μπορώ να πάρω μια απόφαση; Γιατί πρέπει να το ζω εγώ αυτό; Τι έκανα λάθος; Ήμουν πάντα καλό παιδί. Η μόνη φορά που έκλεψα ήταν μια σοκολάτα από ένα ψιλικατζίδικο στα 11 και η μόνη φορά που είπα ψέματα ήταν για να λείψω δυο ώρες από τη δουλειά. Δεν το αξίζω αυτό» σκέφτηκα και αμέσως μετά η αγωνία εξελίχθηκε σε νεύρα. Την είπα στην αδερφή μου επειδή φορούσε την καλή μου μπλούζα, τσακώθηκα με την κολλητή μου επειδή μου είπε πως δεν βρίσκει καθόλου αστεία την ιδέα που είχα για το πώς να φλερτάρεις στο ΑΤΜ και έκανα και ένα unfriend στο facebook.
Μετά πήγα στο σινεμά για να δω ταινία σε θερινό. Εκτός του ότι δεν κατάφερα να παρακολουθήσω την ταινία γιατί σκεφτόμουν τι θα γίνει αυτή την Κυριακή, παρατήρησα ότι δεν ήμουν η μόνη με νεύρα τσατάλια.
Ένα αγόρι γύρω στα 30 έκανε ολόκληρη φασαρία επειδή υποτίθεται το ζευγάρι που κάθονταν από πίσω του μιλούσε, (ενώ στην πραγματικότητα δεν μιλούσε) και μία κοπέλα παραδίπλα έκανε παρατήρηση σε έναν κύριο που κάπνιζε δυο θέσεις πιο πίσω. Στο σινεμά ήμασταν τρεις και ο κούκος και καταφέραμε να τσακωθούμε. Πώς έγινε αυτό ένας θεός ξέρει. Φαντάσου να ήμασταν περισσότεροι.
Η παράνοια όμως δεν τελείωσε στο σινεμά. Πριν πάω στο σπίτι, γύρω στη 1:00 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα πέρασα από ένα ΑΤΜ και προσπάθησα να βγάλω το 60ευρω. «Δεν γίνεται» μου είπε το μηχάνημα και μου πρότεινε να βγάλω 50 ευρώ ή 100 ευρώ. Με το χαζό μου το μυαλό σκέφτηκα ότι μπορώ να βγάλω 100 ευρώ επειδή δεν έβγαλα χθες και προχθες. Τι σκεφτόμουν; Όπως γνωρίζεις, αυτό ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας και πάμε πάλι από την αρχή. Τα λεπτά περνούσαν, η υπομονή των ανθρώπων που περίμεναν στην ουρά εξαντλήθηκε και άρχισαν να μου την πέφτουν. «Τελείωνε, μια ώρα θα περιμένουμε» κλπ. Δεν μου είχαν ξαναμιλήσει έτσι. Εγώ γιατί ήμουν πάντα ευγενική σε αυτή τη ζωή; Πήρα το 50ευρω με σκυμμένο το κεφάλι και σκέφτηκα να αγοράσω ένα παγωτό ξυλάκι από το διανυκτερεύον περίπτερο για να ξεχάσω τον εξευτελισμό που υπέστην. «Δεν έχω ρέστα. Αμάν ρε κορίτσι μου, όλοι σήμερα με τα 50ευρα και τα 20ευρα. Φύγε». Ποτέ δεν με είχαν ξαναδιώξει από οποιοδήποτε μαγαζί. Κι άλλη καινούργια εμπειρία.
Πήγα σπίτι και δεν μπορούσα να κοιμηθώ από όλη αυτή την ένταση. Ο κόσμος αυτές τις ημέρες έχει γίνει πολύ κακός, πολύ αγενής. Και δεν τον αδικώ. Ξέρεις τι είναι να σου στερούν την ανεμελιά σου, την ψυχική σου ηρεμία; Δεν είναι και λίγο.
Αποφάσισα, λοιπόν, πως ό,τι και να γίνει αυτή την Κυριακή, ακόμα και αν στερηθώ το δίλημμα άσπρο ή πολύχρωμο παρεό, θα είμαι ευγενική. Ακόμα και αν με βρίζουν στις ουρές, ακόμα και αν δεν έχουν να μου δώσουν ρέστα, ακόμα και αν μου λένε ότι ψιθυρίζω στο σινεμά. Γιατί πια μόνο αυτό μένει.
0 σχόλια: