Σύντροφε”, ρουφιάνε, δημοσιογράφε… Είσαι παντού! ‘Οπου και αν έχω γυρίσει το κεφάλι μου είσαι εκεί… Να με κοιτάς περίεργα μήπως τυχόν είμαι πιο ταλαντούχος από σένα (που είμαι δηλαδή) και σου “φάω” τη θέση. Γιατί έχεις φτύσει πολύ αίμα μέχρι να καπαρώσεις τη θέση που έχεις (όλοι ξέρουμε πως). Είτε είναι σε εφημερίδα, είτε σε κανάλι, σε περιοδικό, σε site κ.ο.κ. Το να λες κάθε μέρα στο αφεντικό σου πόσο χαριτωμένος είναι και πόσο κοπιάζει για όλους τους εργαζoμένους για να μην τους απολύσει, το να θεωρείς ότι το μαγαζί που δουλεύεις είναι και δικό σου και άλλα τέτοια τρελά, νομίζεις ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο ότι θα γλιτώσεις το τομάρι σου. Σε πληροφορώ, λοιπόν, ότι άνθρωποι σαν κι εσένα κάποτε μένουν από δουλειά και μετά αλλάζουν επάγγελμα γιατί κανένας δεν τους προσλαμβάνει.
Εγώ μπορεί και να δουλέψω κάπου…
Πίστεψε με, ρουφιάνε δημοσιογράφε ότι έτσι δεν κάνεις την καριέρα που φαντάζεσαι. Πέρα από το γεγονός ότι είσαι άχρηστος και ατάλαντος, νομίζεις ότι είσαι το πρώτο ξαδερφάκι του Larry King, άσχετα αν δεν ξέρεις να βάλεις έναν τίτλο σε ένα κείμενο, αν η ατζέντα σου είναι άδεια και η ορθογραφία σου είναι χειρότερη και από ένα νήπιο.
Εσύ εκεί όμως… Το “παίζεις” μούρη και θεωρείς ότι κάνεις κουμάντο. Φωνάζεις και βρίζεις παιδιά που προσπαθούν να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη δημοσιογραφία, ενώ από την άλλη κάνεις ότι δουλεύεις “αρμέγοντας” μισθολογικά το αφεντικό σου.
Πίστεψέ με, ρουφιάνε δημοσιογράφε, έχω δει πολλούς “συναδέλφους” από το συνάφι σου. ‘Εχω δουλέψει σε περισσότερα μαγαζιά από σένα και επίτρεψε μου να ξέρω περισσότερα. ‘Εχω δει ρουφιάνους να περιμένουν με το μπλοκάκι (σαν τον Δαράκη) να σημειώσουν τα ονόματα εκείνων που προτείνουν απεργία. Και ξέρεις κάτι, εγώ ήμουν πέντε μήνες απλήρωτος, ενώ εσένα ο εταιρικός σου λογαριασμός στην τράπεζα είχε πάντα κίνηση.
‘Εχω δει γυναίκες που δουλεύουν σε site ποικίλης ύλης να φέρονται λες και η Huffington Post είναι δική τους. Μιλάμε για τέτοιο τουπέ. Εγώ ρουφιάνε δημοσιογράφε δεν μίλαγα. Απλώς τις έβλεπα και γέλαγα. Και δεν σου κρύβω ότι μου πέρασε για μια στιγμή η ιδέα να τις πιάσω από το λαιμό. Δεν το έκανα. Αρκέστηκα, όμως, να τις στείλω στο διάολο. ‘Ετσι κι αλλιώς τα “τσόκαρα” και οι άσχετοι αργά ή γρήγορα την πατάνε πολύ άσχημα.
Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα για σένα, αλλά θα αρκεστώ στο γεγονός ότι θα με βρεις μπροστά σου κι αυτό μου φτάνει. Και μην ξεχνάς ότι στο “χώρο” όλοι γνωρίζουμε τον καθένα. Τι κάνει, πώς το κάνει, γιατί το κάνει. Μέχρι και τι ώρα πήγε για κατούρημα… ‘Ασε για το ποιός “πήγε” με ποια και ποιός “πήγε” με ποιον (συμβαίνουν κι αυτά)! Αυτά όμως, θα σου τα γράψω κάποια άλλη στιγμή για να έχεις αγωνία.
*Η είδηση που βγήκε για τα ειδικά σεμινάρια που έκανε το ΔΝΤ σε ‘Ελληνες δημοσιογράφους για το πώς θα κοντρολάρουν τον κόσμο εν καιρώ κρίσης, παρακαλώ να θεωρηθεί άστοχη. Δεν χρειάζονται σεμινάρια αυτοί οι άνθρωποι.
Το έχουν στο αίμα τους να είναι γλοιώδεις, εμετικοί και δακτυλοδεικτούμενοι. Γιατί ρουφιάνε δημοσιογράφε, φίλε μου, κανένας δεν εξαφανίζεται διά μαγείας. Η γειτονιά είναι μικρή κι εσύ δεν μπορείς να κλείνεσαι για πάντα μέσα στο σπίτι σου. Κάποτε θα βγεις, δεν μπορεί…
0 σχόλια: