.jpg)
Είναι οι "Πάμε γι’ άλλα", ή αλλιώς, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης. Όλο πάνε γι’ άλλα, κι όμως όλο εδώ γυρίζουν, στο ορμητήριό τους, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ΄ αυτό τον κόσμο "τον μικρό, τον μέγα" του οποίου αποτελούμε μια ελάχιστη λεπτομέρεια.
Η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης μοιράζονται τις εμπειρίες τους από τα δεκάδες ταξίδια τους με παλιούς και νέους φίλους μέσα από χιλιάδες φωτογραφίες απ’ όλο σχεδόν τον πλανήτη.
Ανοίγουν κουβέντες αμοιβαίας πληροφόρησης στην υπηρεσία της γνώσης. Είναι κι αυτό ένα ταξίδι. Και μάλιστα με πάρα πολλούς συνταξιδιώτες.
Εμείς γινόμαστε νοητά συνοδοιπόροι των "Πάμε γι’ άλλα" και περιπλανιόμαστε μέσα και έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Μαχαραγιάς για μια νύχτα
Μετά το ψαλίδισμα των προνομίων τους από τις δημοκρατικές ινδικές κυβερνήσεις, πολλοί από τους παλιούς μαχαραγιάδες βρέθηκαν αντιμέτωποι με οικονομικά κεσάτια για πρώτη φορά στην οικογενειακή τους ιστορία.
Άντε τώρα να κρατηθείς στο ύψος των περασμένων μεγαλείων με κουτσουρεμένα εισοδήματα. Μιλάμε για τρομερό άγχος!
Για δουλειά εννοείται ούτε λόγος. Όταν το γενεαλογικό σου δέντρο είναι άσπιλο από τέτοια ντροπή ούτε καν το σκέφτεσαι.
Αυτά στην αρχή. Γιατί όταν έπιασαν να πέφτουν οι σοβάδες από τις βίλες και τα παλάτια, οι πρώτοι λάκισαν.
Κάτι πρέπει να κάνουμε να συντηρήσουμε το έχειν μας, σκέφτηκαν θορυβημένοι.
Κι επειδή η ανάγκη τέχνας κατεργάζεται, μερικοί έκαναν το μεγάλο βήμα.
Ζήτησαν νοερά συγγνώμη από τα προγονικά πορτρέτα στους τοίχους των αιθουσών υποδοχής και, έστω και με μισή καρδιά, αποφάσισαν να μεταπηδήσουν από το στάτους του παντελώς αργόσχολου φεουδάρχη σ’ εκείνο του καπιταλιστή επιχειρηματία.
Εκσυγχρονισμός.
Έτσι εμφανίστηκαν στην Ινδία τα πρώτα παλάτια-ξενοδοχεία, ή έστω επαύλεις-ξενοδοχεία, τα επωνομαζόμενα heritage hotels, δηλαδή ξενοδοχεία εθνικής κληρονομιάς, αυτό που εμείς θ’ αποκαλούσαμε “παραδοσιακούς ξενώνες”.
Εξαιρώντας κάποια διεθνούς φήμης και λάμψης ανάκτορα όπως π.χ. το Lake Palace στην Ουνταϊπούρ ή το Rambagh Palace στη Τζαϊπούρ που απευθύνονται αποκλειστικά σε πάααρα πολύ γερά πορτοφόλια, το Ραζαστάν είναι διάσπαρτο από πρώην μαχαραγιάδικα παλατάκια και βίλες, πιο μετριοπαθή έστω σε διαστάσεις και πολυτέλεια, απολύτως όμως επαρκή για να πάρει κανείς μια τζούρα από αποικιακή και χλιδάτη “eternal India” σε (σχετικά) προσιτή τιμή.
Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια ακόμα κι εγώ – ναι, τ’ ομολογώ! – υπέκυψα στον πειρασμό, πληρώνοντας τότε κάτι σαν σαράντα ευρώ για μια τέτοια διανυκτέρευση.
Σήμερα ανάλογα το μέρος και το “στάτους” της έπαυλης και των ιδιοκτητών της, το τίμημα για να γίνει κανείς μαχαραγιάς για μια νύχτα κυμαίνεται πλέον κάπου ανάμεσα στα εξήντα και εκατό ευρώ.
Τόσο κοστίζει η διανυκτέρευση σε δίκλινο δωμάτιο κάποιου heritage hotel, όσο δηλαδή και το μηνιάτικο ενός Ινδού δασκάλου σε σχολείο παραγκούπολης (για να μην ξεχνιόμαστε).
Μ’ αυτήν την τιμή μπορείτε ν’ απολαύσετε κρεβάτια με ουρανό, τραπεζαρία με βικτωριανά έπιπλα, κήπο με παγόνια, αποικιακό κανόνι στην είσοδο, ακόμα και να βρεθείτε καλεσμένος σε κάποιο γάμο ή γιορτή της οικογένειας που εξακολουθεί συνήθως να διαμένει σ’ ένα τμήμα του μεγάρου.
Το ινδικό όνειρο σε όλο του το μεγαλείο!
0 σχόλια: