Πως να αντιμετωπίσετε ένα νεοναζιστικό κόμμα

Διαβάστε ένα άρθρο για την υποκριτική και αναποτελεσματική αντιμετώπιση της ΧΑ πριν και μετά τη δολοφονία Φύσσα και πως το ίδιο το σύστημα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ένα άκρως συστημικό κόμμα

Ένα χρόνο πριν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα σόκαρε την Ελλάδα και ανάγκασε το Μαξίμου από το χάιδεμα της Χρυσής Αυγής (την οποία ο τότε γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Τάκης Μπαλτάκος έβλεπε ακόμη και ως πιθανό κυβερνητικό εταίρο και σε κάθε περίπτωση ως χρήσιμο στήριγμα στο Κοινοβούλιο, όταν οι δήθεν αντισυστημικοί νεοναζί ψήφιζαν μαζί με τη συστημική κυβέρνηση που κατήγγειλαν) να συνειδητοποιήσει πως το άλλοτε βολικό μόρφωμα δεν μπορούσε πλέον να αξιοποιηθεί και έτσι να αποφασίσει την επιχείρηση ποινικής αντιμετώπισης του.

Όσο αποτελεσματική ήταν η αντιμετώπιση πριν, άλλο τόσο ήταν και μετά. Δηλαδή όχι ιδιαίτερα. Και αυτό εάν υποθέσουμε ότι πράγματι υπήρχε διάθεση να χτυπηθεί το κακό στη ρίζα του και στην ουσία του - όχι με αντιρατσιστικά που λάνσαρε η ΔΗΜΑΡ ως τρίτος κυβερνητικός εταίρος για να ξεπλύνει τη συμμετοχή της στη συγκυβέρνηση- και ότι δεν βόλευε η ΧΑ ορισμένους υπουργούς και πρωτοκλασάτα στελέχη της σημερινής Ν.Δ, που ήθελαν είτε να χτίσουν προφίλ διαδόχου παριστάνοντας τους εκφραστές της δημοκρατικής νομιμότητας και τάξης, είτε να ξεπλύνουν τσεκούρια και αντισημιτικά βιβλία με την ύπαρξη ενός βολικού άλλοθι.

Παρά το αίμα που χύθηκε και παρά το γεγονός ότι ανεκόπη τουλάχιστον η άνοδος του νεοναζιστικού μορφώματος, ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσοστό συμπολιτών μας εξακολουθεί να ψηφίζει ΧΑ. Είναι όλοι νεοναζί, ρατσιστές και ηθικοί αυτουργοί δολοφόνων; Ή ένας σημαντικός αριθμός εξ αυτών ψηφίζει ΧΑ γιατί (νομίζει ότι) «πονάει το σύστημα»; Το σύστημα που τάχα τους διώκει μόνο για να τους ενσωματώσει πάλι.

Αχ αδέρφια, αν πονούσε το σύστημα με την ψήφο στον Κασιδιάρη δε θα φλέρταραν οι Μπαλτάκοι μαζί του, ούτε θα βλέπαμε τους χρυσαυγίτες να καταθέτουν ερωτήσεις υπέρ εφοπλιστικών συμφερόντων ή να ψηφίζουν το διορισμό προέδρου του ΤΑΙΠΕΔ –ξέρετε αυτού που ξεπουλάει τη χώρα;

Το παράδοξο είναι ότι όπως μας διδάσκει η εμπειρία αντιμετώπισης της ιταλικής ακροδεξιάς το ίδιο το σύστημα και οι υπηρεσίες που ανατρέφουν αυτού του είδους τα μορφώματα ως ένα χρήσιμο μακρύ χέρι, έχουν τη δυνατότητα να τα καταστρέψουν, ακριβώς εκθέτοντας τη μεταξύ τους συνεργασία. Και αρκεί να υπάρξει η βούληση για να εξαρθρωθούν τυχόν διασυνδέσεις με τη νύχτα, τα γυμναστήρια των αναβολικών και άλλα σκοτεινά κυκλώματα. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για το νέο υπουργό Δημόσιας Τάξης Βασίλη Κικίλια. Και ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί εκ δεξιών το πρόβλημα που δε λύνεται μόνο με αντιφασιστικό κήρυγμα.

ΥΓ: Και μία προσωπική σημείωση. Μεγάλωσα στη Γερμανία, εγγόνι μεταναστών gastarbeiter. Στην εφηβεία μου είδα νεοναζί να εισβάλλουν στο ελληνικό σχολείο μου και να χαράσουν αγκυλωτό σταυρό στο θρανίο μου, να βάζουν φωτιά σε σπίτι συμμαθήτριας μου που γλύτωσε παραμορφωμένη από φρικτά εγκαύματα, να χαράσσουν αγκυλωτό σταυρό στο μέτωπο νεαρών κοριτσιών, να μου λένε να γυρίσω στη βρωμερή μου χώρα. Και όχι δεν ήταν όλοι οι Ελληνες της Γερμανίας νόμιμοι, όπως δεν ήταν όλοι οι Γερμανοί ρατσιστές (το αντίθετο μάλιστα, οι Γερμανοί σε αντίθεση με εμάς όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δημιουργήθηκε κίνημα νεοναζί έβγαιναν κατά χιλιάδες στους δρόμους για να διαδηλώσουν εναντίον τους).

Και δε θα ξεχάσω ποτέ τη γιαγιά μου, που μετανάστευσε στη Γερμανία το 1962 από τη Μεταμόρφωση Κοζάνης και η οποία ήταν τόσο δεξιά που είχε κάποτε αποκαλέσει το Σημίτη «κομμουνιστή», να λέει: «Παιδί μου όταν η Αϊσέ έβγαζε τη μαντίλα στη δουλειά, δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποια ήταν η Τουρκάλα και ποια η Ελληνίδα».

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει εργαστεί στην Απογευματινή και καλύπτει το κυβερνητικό ρεπορτάζ για την Ελευθεροτυπία. Ως πολιτική συντάκτρια καλύπτει για το News247.gr το χώρο της κεντροδεξιάς.

Πηγή