Οι Depeche Mode είναι ο Martin Gore

Κι αν αυτό είναι κάτι που γνωρίζεις, πόσα πολλά ξέρεις για τον ίδιο τον Gore; Ξέρεις ότι παίζει και μπάλα ας πούμε;

Τότε ο Μάης είχε 12, σήμερα έχει 11, η σύμπτωση παραείναι σατανική για να ξανασυμβεί. Fingers crossed, οι Depeche Mode θα βγάλουν μια χαρά τον εσωτερικό και εσωτεριστικό τους κόσμο μπροστά στους χιλιάδες ορκισμένους (και όχι όργισμένους πια) οπαδούς τους στην Ελλάδα. Βασικά, αυτό που θα βγάλουν είναι ο εσωτερικός κόσμος του Martin Gore.

Μπορεί κανείς να γράψει και να διαβάσει τόμους για τη φωνή του Gahan που όρισε τα τραγούδια των DM, μπορεί να δακρύσει με την ημίγυμνη κι εκστατική σκηνική του παρουσία, αλλά 30 χρόνια τώρα, την βρώμικη δουλειά την κάνει ο Martin Gore. Αυτός που γράφει τα τραγούδια, πλην μερικών εξαιρέσεων. Αυτός που προσέδωσε το αγαπημένο σκοτεινό στην αισθητική και τον ήχο της μπάντας.

Για τους περισσότερους fans η κουβέντα θα άρχιζε και θα τέλειωνε στο 'αυτός που έγραψε το Personal Jesus, το Enjoy The Silence και το Never Let Me Down Again, ρε'. Αρκεί.

Το δίπολο Gahan-Gore έχει προσφέρει τροφή για σχόλια, περίεργες φήμες, ίντριγκες, αλλά πάνω απ' όλα έχει καθιερωθεί ως ένα από τα πιο dead serious αποτελεσματικά ντουέτα στη μουσική βιομηχανία. Οι DM έχουν πουλήσει πάνω από 100 εκατομμύρια δίσκους ρολάροντας στο ρυθμό 'Gahan πίνει(-ερμηνεύει), Gore κερνάει(-δημιουργεί)', γεγονός από μόνο του αρκετό να φέρει άλλα μουσικά ζευγάρια τύπου Morrissey και Johnny Marr στο μυαλό κολλημένων σμιθικών, όπως ο υπογράφων.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή για το Delta Machine, καθισμένος δίπλα από τον Gore, ο Gahan ανέλυε πώς βρέθηκε βαθιά μες στην επιτυχία των DM να είναι χαμένος στον κόσμο που έχει φτιάξει ο Gore με τα τραγούδια του.

"Είχα χάσει για χρόνια τον εαυτό μου μέσα τους. Νόμιζα ότι είμαι ο χαρακτήρας των τραγουδιών. Οι στίχοι του Martin ήταν ένας αιώνιος διάλογος που με βοήθησε να καταλάβω τον εαυτό μου. Η εξιλέωση, η κατάρρευση και η αναγέννηση μέσα από τις στάχτες. Το μήνυμα ότι στο τέλος όλοι θα σωθούμε. Ε, κάπου εκεί ταυτίστηκα πιο πολύ απ' όσο θα έπρεπε, αλλά στο τέλος τα ξεκαθάρισα". Αυτός ήταν ο Dave Gahan για το έργο του Martin Gore.

Ο Gore δεν είναι ένας συνηθισμένος τύπος. Δεν θα μπορούσε να είναι, θα ήταν ασυμβίβαστο. Το ξέρει, το παραδέχεται, του αρέσει.

Με trivia από τα αποδυτήρια όπως ο Αφρο-αμερικάνος στρατιώτης πατέρας του, τον οποίο ο λευκός Martin γνώρισε ενήλικος πια ή τα χρόνια που πέρασε εξαρτημένος από το αλκοόλ ή ας μην πάμε μακριά, μια γκαρνταρόμπα που τον 'κλείδωσε' στο πάνθεον των πιο χαρακτηριστικών μουσικών φιγούρων των 80s και δώθε.

Τον περασμένο Νοέμβριο, ο Martin Gore που τις δεκαετίες του στους Depeche Mode, μιλάει σχεδόν αποκλειστικά μέσα από τις συνθέσεις του, αποφεύγοντας τα πολλά-πολλά με τα media, εξέπληξε τους πάντες όταν δήλωνε στο Music Week (το αυτονόητο) ότι κάποιος πρέπει να πυροβολήσει τον Simon Cowell. Ο πολύς Cowell ήταν ο πρώτος που αντέδρασε σ' αυτήν την επίθεση 'αγάπης' αποκαλώντας τον Gore weirdo (δηλαδή πάλι το αυτονόητο). Ο Martin το καταχάρηκε.

"Ποτέ τόσα χρόνια δεν προσπάθησα να είμαι κάτι διαφορετικό από ένας weirdo. Οι περισσότεροι που ασχολούνται με τη μουσική σήμερα είναι τόσο φυσιολογικοί. Ο χώρος θα έπρεπε να είναι γεμάτος weirdos".

Μπορεί να είναι τα 52 χρόνια που θα κλείσει τον Ιούλιο, μπορεί ο αέρας της Santa Barbara όπου κατοικεί μόνιμα, αλλά ο χρόνια πεσιμιστής και εσωστρεφής Gore δεν μας είχε συνηθίσει σε δημόσιες κόντρες. Για την ακρίβεια, μας είχε μάθει στο σκοτάδι, αυτό που αναφέραμε και παραπάνω.

Για τον ίδιο, η ζωή με τους Depeche Mode είχε πάντα παρούσα την αβεβαιότητα. Και για τους υπόλοιπους της μπάντας. Ο Gore έχει πει ότι "από το Black Celebration του '86 μέχρι σήμερα, θεωρούμε πως κάθε δίσκος μας θα είναι και ο τελευταίος. Η μεταξύ μας επικοινωνία είναι δυσλειτουργική, αλλά ίσως αυτό μας έκανε να ανταποκρινόμαστε τόσα χρόνια".

Στη Santa Barbara, ο Gore βρέθηκε εξαιτίας της Αμερικανής πρώην συζύγου του, Suzanne Boisvert-Gore, η οποία βαρέθηκε τη μουνταμάρα της Αγγλίας μετά από 11 χρόνια. Παρ' όλ' αυτά, παρά τον χωρισμό τους, ο Martin παρέμεινε εκεί γιατί λατρεύει τον καιρό και την ησυχία, ενώ σε μια νορμάλ περίοδο χωρίς υποχρεώσεις και ταξίδια, παίζει ποδόσφαιρο με μια τοπική ομάδα. Τις υπόλοιπες ώρες, βουτάει στον ωκεανό του Ebay για κάνα παλιό synthesizer ή μια μεταχειρισμένη drum machine.

Ο μύθος λέει ότι ο βαθιά συναισθηματικός Gore έγραψε το 'Precious' εν είδη απολογίας στα τρία παιδιά που απέκτησε με τη Suzanne, αν και ο ίδιος αποφεύγει πεισματικά να εξηγεί τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια του. "Πάντα μισούσα το να εξηγώ αυτά που γράφω, γιατί κάθε τραγούδι σημαίνει κάτι για μένα, ενώ για κάθε έναν που το ακούει μπορεί να σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό".

Εργασιομανής, τελειομανής και ψυχή τε και σώματι ταγμένος στη μουσική που δημιουργεί και θα δημιουργεί, ο Gore δεν κατάφερε να βάλει όριο μόνο στο πόσο έπινε. Ποιος ξέρει, ίσως ακούγοντας τους (προσωπικά αγαπημένους) πρώιμους Depeche Mode, ο Gore να ξαναβρήκε την πίστη και τη δύναμη, να αναγεννήθηκε.

Το σημαντικό, για εσωτερική και μη κατανάλωση, είναι ότι ξαναέρχεται στην Αθήνα νηφάλιος, κατασταλαγμένος, 50άρης που ξέρει και ξέρεις ότι έχει πράγμα να γράψει ακόμη.

Όχι ότι αυτά που έχει ήδη γράψει δεν είναι αρκετά για να γεμίζουν τις Μαλακάσες ανά πάσα στιγμή, όποτε οι DM αποφασίσουν ότι δεν πρόκειται να μας απογοητεύσουν ξανά, όπως εκείνο τον Μάη, που πλέον είναι ιστορία.

"Ζω δύο διαφορετικές ζωές. Υπάρχουν φορές που παλεύω να μπω σε mode ροκ σταρ", Martin Gore

Πηγη