Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

SUPER LEAGUE

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού



Το σώμα που πεινάει κι η ψυχή που συρρικνώνεται –αλλά δεν νεκρώνεται– εν μέσω της αδυσώπητης κρίσης είναι οι πυλώνες αυτής της ρεαλιστικής αλληγορίας με τον σπουδαίο πρωταγωνιστή.


Στην Αθήνα της κρίσης, ένας λιπόσαρκος νεαρός (Παπαδόπουλος) στα 20-φεύγα ζει σ’ ένα διαμερισματάκι παρέα με το καναρίνι του. Λεφτά, δουλειά, φαΐ δεν έχει. Ούτε καν φίλους, ή μια υποψία ζωής... Κλέβει λίγες κουταλιές ζάχαρη ή καμιά φρυγανιά από έναν γέρο γείτονα, τον οποίον επισκέπτεται πού και πού.

Κάποια στιγμή, ο γέρος κείται πεθαμένος στο πάτωμα και το αγόρι μαζεύει κάνα-δυο αντικείμενα από το διαμέρισμά του και πάει και τα πουλάει. Μετά, αγοράζει φαγητό. Μοιράζεται ό,τι λιγοστό βρώσιμο βρίσκει με το καναρίνι –ακόμη και το καναβούρι. Πάει να πιάσει δουλειά ως τηλεφωνητής, δεν τα καταφέρνει.

Συγχρόνως, του αρέσει μια κοπέλα (Μπακλέση) που δουλεύει ρεσεψιονίστ σε ένα κεντρικό μεγαλοξενοδοχείο. Πάει και τη χαζεύει στα φανεροκρυφά, χωρίς ποτέ να της μιλήσει. Γυρίζει σπίτι κι αυνανίζεται (κανονικά, on camera) και μετά γλείφει το σπέρμα από το χέρι του. Του κάνουν έξωση. Βρίσκει καταφύγιο σε κάτι χαλάσματα κι από μια αναποδιά, το καναρίνι με το κλουβί του εγκλωβίζονται εκεί μέσα. Το μόνο που του έχει απομείνει πια είναι η αγγελική φωνή κόντρα τενόρου που διαθέτει... Και ένα σώμα που πεινάει.

Ομολογουμένως, όλα τα παραπάνω φαντάζουν πολύ περισσότερα απ’ όσα πραγματικά συμβαίνουν στην παρθενική (και διεθνώς πολυβραβευμένη) ταινία του Έκτορα Λυγίζου. Εκείνο που επί της ουσίας συμβαίνει είναι μια αλληγορική και σχεδόν ενοχλητικά ρεαλιστική κατάδυση στο πεινασμένο σώμα –πρωτίστως– και στην σκιαγμένη ψυχή του κεντρικού ήρωα.

Ο οποίος αδυνατεί να βγει και να φωνάξει πόσο ανάγκη έχει ένα χέρι βοηθείας... Ο ελάχιστος διάλογος και η ελλειπτική αφήγηση της ταινίας αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο την εξαιρετική, σωματικότατη, θεοσυγκεντρωμένη και χαμηλότονα σπαρακτική ερμηνεία του Γιάννη Παπαδόπουλου. Ακόμη και στο φευγαλέο τηλεφώνημα με τη μάνα του –όπου το μόνο σχεδόν που ξεστομίζει είναι ένα σκέτο «Μαμά...», χωρίς ποτέ να τολμήσει να της πει ότι πεινάει και φυλλοροεί – η φωνή του είναι έμπλεη αποχρώσεων.

Κατά τα λοιπά, ενώ δεν πρόκειται για καμιά μεγαλοφυή ταινία, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Λυγίζου χαρακτηρίζεται από εντυπωσιακή ποιητική οικονομία και μια... σωματική, θαρρείς, προσήλωση στο θέμα του. Αναμφισβήτητα, ένα σούπερ πρώτο διαπιστευτήριο για τον μέχρι τούδε θεατρικό σκηνοθέτη.











Πηγη ΤΡΕΛΟ ΓΑΪΔΟΥΡΙΤΡΕΛΟ ΓΑΪΔΟΥΡΙ
Bookmark and Share
--> ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/

SHARE THIS

0 σχόλια: