Ο Δεύτερος Νόμος: Να αγαπά κανείς τους Muse ή να τους μισεί;

Με αφορμή την κυκλοφορία του 6ου δίσκου των Muse, The 2nd Law, δύο συντάκτες του Cosmo.gr, ένας hater και μία lover, τσακώνονται δημοσίως για το πόσο δίκαια ή άδικα υπερεκτιμημένη είναι η παρέα του Matt Bellamy. Haters gonna hate και ανάποδα.

Από τη Ρομίνα Δερβεντλή και τον Ηλία Αναστασιάδη
Τραγούδησαν το επίσημο άσμα των Ολυμπιακών του Λονδίνου. Μόλις ακούσαμε το Madness, το πρώτο single από τον 6ο τους δίσκο, "The 2nd Law" που κυκλοφόρησε στις 2 Οκτωβρίου, σκεφτήκαμε φωναχτά μήπως αυτό είναι το καλύτερο τραγούδι που έγραψαν ποτέ.

Για τους εκατομμύρια lovers των Muse, το 71/100 που μετράει η τελευταία τους δουλειά στο Metacritic είναι μια κακή συγκυρία, μια τάχα συνωμοσία όλων αυτών των ρεντιοχεντικών που τους έχουν βάλει στο μάτι. Μια κατευθυνόμενη αδικία για αυτήν την υπέροχη stadium rock μπάντα με τα επικά χιτ.

Για τους χιλιάδες haters της μπάντας του Matt Bellamy, το καλύτερο τραγούδι που είπαν ποτέ ήταν το "Feelin' Good" των Newley και Bricusse. Ακόμη και οι haters πιστεύουν ότι το ερμήνευσαν καλύτερα κι από τη Nina Simone. Αλλά, για μισό λεπτό, μιλάμε για ένα τραγούδι, εχμ, που δεν έγραψαν οι ίδιοι.

Δύο συντάκτες του Cosmo.gr φέρουν υπεύθυνα τους τίτλους 'hater' και 'lover' αντίστοιχα και αναλύουν τη στάση ζωής τους απέναντι από και αναφορικά με τους -έτσι κι αλλιώς- πολυσυζητημένους Muse.

A-muse-ος ο Ηλίας Αναστασιάδης

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσουν οι Muse. Φυσικά και μου ακούγονται πιο ευχάριστα από μπάντες όπως οι Alt-J, οι Coldplay και οι Death Grips (που βιάζουν τη μουσική αισθητική μου). Αλλά δεν τους αγάπησα ποτέ. Δεν μου φάνηκαν ποτέ "αντικειμενικά ωραίοι". Αλλά κυρίως, πρώτα θα μου έβγαζες ένα-ένα τα δόντια ή θα μου 'κοβες τη γλώσσα και μετά θα παραδεχόμουν ότι η κυκλοφορία του 2nd Law είναι το δισκογραφικό γεγονός της χρονιάς. Οι Muse μωρέ;

O πρώτος τους δίσκος που άκουσα -και εκτίμησα ομολογώ- ήταν αισίως ο τέταρτος δίσκος της μπάντας. Το Black Holes and Revelations ήταν ένα revelation, δεν μπορώ να πω. Τι ήταν για μένα οι Muse πριν (και φυσικά μετά) απ' τη δισκάρα με τα Starlight και τα Supermassive Black Hole και τα Knights of Cydonia; Το ροκ του MTV. Αυτό.

Το ροκ του MTV ανέκαθεν στο μυαλό μου ήταν μια πολύ κοντινή έννοια με τα εκλεράκια του Ανδριά. Βλέπεις (έβλεπες) MTV για να ακούσεις ποπ. Πηγαίνεις στον Ανδριά για να φορτώσεις προφιτερόλ. Τα υπόλοιπα είναι τόσο αχρείαστα, όσο και τα μπιφτέκια στις πιτσαρίες.

Τι ήταν για μένα οι Muse πριν (και φυσικά μετά) απ' τη δισκάρα με τα Starlight και τα Supermassive Black Hole; Το ροκ του MTV

Δεν μιλώ ως fan των Radiohead και δεν συντηρώ τη χαζή κόντρα τους με αυτούς των Muse. Αλλά δεν υπάρχει σύγκριση. Δεν μπορείς να συγκρίνεις τον Ντέμη με τον Μπέλεκ επειδή και οι δύο έπαιξαν στην ΑΕΚ. Οι κιθάρες των Muse είναι πολύ καλές. Και η φωνή του Bellamy είναι πολύ καλή. Ο συνδυασμός τους δεν είναι πολύ καλός. Δεν μπορεί ο ένας να παίζει παπάδες στο Hysteria και ο άλλος να τραγουδάει λες και απογειώνει αεροπλάνο. Δεν μπορείς να χρωματίζεις τη φωνή και το έργο της μπάντας σου με αυτήν τη φωνή του ταλαιπωρημένου από την οικονομική κρίση.

Χτυπώντας την πόρτα της Ιστορίας της Μουσικής, οι Muse θα βρουν απάντηση. Θα ανοίξει η πόρτα. Αλλά ο μπάτλερ δεν θα τους κατευθύνει στη μεγάλα σάλα με τους κλασικούς. Αν πρέπει οπωσδήποτε να είναι κάτι καλό, οι Muse είναι μια καλή μπάντα. Αν πρέπει, ξαναλέω. Τίποτα παραπάνω.

Δεν μπορείς να χρωματίζεις τη φωνή και το έργο της μπάντας σου με αυτήν τη φωνή του ταλαιπωρημένου από την οικονομική κρίση

Πόσοι από τους μη φανατικούς τους μπορούν να σου πουν πώς λένε τον frontman τους μέσα σε 5 δευτερόλεπτα; Ούτε το 1/3 απ' όσους θα έλεγαν Yorke, Morrissey ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Chris Martin, αν τους ρώταγες κάτι αντίστοιχο; Και κυρίως, για ποιο τραγούδι τους θα περάσουν στην ιστορία; Κάθε φαν έχει και το δικό του top-5. Πού και ποια είναι τα κλασικά κύριοι; Αν πω εγώ το Starlight -το προσωπικό μου αγαπημένο- θα με πάρουν με τις ντομάτες 20 διαφορετικοί φαν που θα έχουν 10 διαφορετικά αγαπημένα. Φοβερή συσπείρωση.

Κλείνω επιστρέφοντας σε μια κουβέντα που είχα με τον Αλέξανδρο Βραχωρίτη, γνωστό φανατικό των Muse, που υποστήριζε ότι αν ποτέ ξανάρθουν απ' τα μέρη μας, δεν θα γινόταν να παίξουν πουθενά αλλού εκτός απ' το Ολυμπιακό Στάδιο (εκεί που έπαιξαν οι Peppers. Α, και οι φίλοι του Φοίβου). Διαφωνήσαμε.

Όλη μου η θεωρία για τους Muse εξαντλείται σε μια πρόταση. Headliners στο Rockwave. Αυτό, μέχρι εκεί.

Θα ήθελε να είναι η Muse τους, η Ρομίνα Δερβεντλή

Θα μπορούσες να πεις ότι είμαι μια από τις πιο κολλημένες φαν των Muse. Αν ζούσα στα 60’s θα ημουν σίγουρα groupie, αν ήμουν 14 χρονών, θα είχα σίγουρα κολλημένες στην ντουλάπα μου τις αφίσες τους. Τώρα στα 30 μου, απλά ακούω μόνο Muse. Μόνο. Τα cd στο αυτοκίνητό μου είναι δικά τους, ο πιο μεγάλος και πιο πολυπαιγμένος φάκελος στον υπολογιστή μου έχει τα τραγούδια τους- μαζί με κάτι ψιλά από Killers, Nirvana, Radiohead και Queen. Είμαι αυτό που λένε κολλημένη- ή κομπλεξική, πάρ' το όπως θες.

Αν ζούσα στα 60’s θα ήμουν σίγουρα groupie, αν ήμουν 14 χρονών, θα είχα σίγουρα κολλημένες στην ντουλάπα μου τις αφίσες τους. Τώρα στα 30 μου, απλά ακούω μόνο Muse

Oπότε διαβάζοντας τα πικρά λόγια του frenemy Ηλία, περίμενα να διαφωνήσω περισσότερο, να τσαντιστώ, να ξενερώσω, να βγω στους δρόμους για να αποκαταστήσω την φήμη των Muse. Αλλά εν μέρει συμφωνώ. Είναι οι Muse σημαντικός σταθμός στη μουσική; Όχι. Όχι, κύριε Ηλία, εγώ η ορκισμένη φαν τους, δεν θεωρώ ότι είναι οι Radiohead της νεάς γενιάς και όχι, κύριε Ηλία, δεν πρέπει να σταματήσει να κινείται η γη επειδή κυκλοφόρησε στο itunes το Madness. Αυτό μιλώντας αντικειμενικά. Το υποκειμενικό είναι μια άλλη ιστορία. H δικιά μου η γη σταμάτησε για λίγο.

Οι Muse είναι κουλ, ακομπλεξάριστοι, σταρχιδιστές και κάνουν μουσική για πάρτη τους κυρίως και μετά για τους άλλους. Ο ίδιος ο Bellamy αν του έλεγες ότι είναι ο καλύτερος frontman της δεκαετίας θα γέλαγε στα μούτρα σου. Μιλάμε για τους τύπους που γελοιοποίησαν ένα ολόκληρο ιταλικό σόου, αλλάζοντας θέσεις, επειδή δεν τους άφησαν να παίξουν live. Μιλάμε για τους τύπους που σχεδόν σε κάθε δίσκο τους εισάγουν νέα στοιχεία, άλλο ύφος, και δεν τους νοιάζει να ευχαριστήσουν τους φανς με ωραία αλλά ξαναζεσταμένα φαγητά.

Οι Muse δεν είναι εμπορικοί. Απλά κάποια τραγούδια τους είναι. Σε όλη τους της δισκογραφία παίζει να έχουν το πολύ δέκα mainstream rock τραγούδια. Τα περισσότερα είναι το αντίθετο του ραδιοφωνικού Uprising και του Twilight-ικού Supermasive Black Hole. Eίναι καθαρά συναυλιακά. New Born, Hysteria, Stockholm Syndrome, Resistance, Hysteria και πάει λέγοντας. Αλλά, εδώ που τα λέμε, αν θεωρείται εμπορικό το Time is running out ή το Starlight, τότε ΟΚ, θα πίνω στην υγεία των εμπορικών από εδώ και πέρα.

Οι Muse είναι κουλ, ακομπλεξάριστοι, σταρχιδιστές και κάνουν μουσική για πάρτη τους κυρίως και μετά για τους άλλους

Κανείς δεν είπε, ούτε καν οι ίδιοι, ότι προσφέρουν έργο στην μουσική βιομηχανία. Δεν μπορείς να τους συγκρίνεις με μεγαθήρια, όταν μόλις πέρσι άνοιγαν τις συναυλίες των U2 στην Αμερική. Κανείς δεν είπε ότι εισήγαγαν νέα στοιχεία στην μουσική. Οι ίδιοι έχουν παραδεχτεί ότι είναι επηρεασμένοι από τους Radiohead. Και τον Μπαχ ίσως, θα μπορούσε να προσθέσει κανείς.

Ένιγουει, δεν υπάρχει λόγος να καθίσω να χτυπιέμαι σαν κακομαθημένο παιδάκι επειδή κάποιος δεν μοιράζεται την μανία μου με τους Μuse και να προσπαθώ να αιτιολογήσω γιατί τους ακούω. Χωρίς να θέλω να επικαλεστώ μελοδραματικά κλισέ, ο καθένας ακούει ό,τι του αρέσει, η μουσική είναι διαφορετική για τον καθέναν και μπλα, μπλα, μπλα. Αλλά, δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος με αδυναμία στο british rock που θα ακούσει αυτό:

Ή αυτό

και δεν θα πορωθεί.

Θυμάμαι ακόμα την ημέρα. Ήταν σχεδόν πριν 5 χρόνια, στις 4 Οκτωβρίου του 2007, όταν καθώς οδηγούσα πήρε το μάτι μου μια αφίσα με ένα γνωστό ασπρόμαυρο λογότυπο. Muse. Συναυλία στο Terra Vibe. Σήμερα. Η σχέση μου μέχρι τότε μαζί τους ήταν πλατωνική. Είχα ακούσει 3-4 τραγούδια τους στο ραδιόφωνο, μου είχαν αρέσει όλα, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο, μέχρι τότε, δεν είχα ασχοληθεί παραπάνω. Όμως με έπιασε ένα πρέπει-να-πάω και ένα πρέπει-να-βρω-κάποιον-να-έρθει-μαζί-μου-στην Μαλακάσα. Προφανώς και κανένας φίλος μου δεν είχε όρεξη να ξεκουβαληθεί στα καλά καθούμενα για να κάνει την συναυλιακή νταντά μου, οπότε δεν πήγα. Και, ναι, το μετανιώνω κάθε μέρα από τότε. Αλλά δεν πειράζει. Τώρα είμαι διαβασμένη και θα τους περιμένω πρώτη-πρώτη στη πόρτα όταν ξαναέρθουν. Και δεν με νοιάζει αν θα είναι στο ΟΑΚΑ ή στη Μαλακάσα. Ακόμα κι αν χρειαστεί να οδηγήσω μέχρι Θεσσαλονίκη, ξέρω ότι θα έχω παρέα. Έχω προσηλυτίσει πολύ κόσμο στην μουσική των Muse, για να μου αρνηθεί κανείς...

Υ.Γ. Και για να μην ξεχνιόμαστε ο Bellamy έχει την Kate Hudson, όχι την ξενέρωτη Γκουίνεθ Πάλτροου.

Κεντρική φωτογραφία: Getty Images

Πηγη