Η συγγραφέας του Anorexia Nevrosa δεν έχει πεινάσει ποτέ στη ζωή της

Η Στέλα Λέτσιου πάσχει από τα 14 της από νευρική ανορεξία. Αντί να το βάλει κάτω, έκανε την περιπέτειά της βιβλίο.

Αν μία εικόνα μπορεί να σου μιλήσει, τότε οι δικές μου εφηβικές φωτογραφίες φωνάζουν "καλό σπιτικό φαϊ". Εν ολίγοις, δεν με έλεγες και αδύνατη παιδούλα. Μεγάλωσα μαζί με παππού γλυκατζή (παρόλο που είχε σάκχαρο) και γιαγιά που είχε το κατοχικό σύνδρομο στο πετσί της. Μην τυχόν και μία μέρα δεν έπινα γάλα ή δεν έτρωγα τρία καλά γεύματα την ημέρα (και τα γλυκάκια μου ενδιάμεσα) και αμέσως έβγαινε το πόρισμα ότι ήμουν άρρωστη.

Κάθε φορά που ήθελα να κάνω την απαγορευμένη λέξη που ξεκινά από το γράμμα "Δ" κολλούσα στο εσωτερικό φύλλο της ντουλάπας μου τις φωτογραφίες καμιάς ντουζίνας μοντέλων για να μου υπενθυμίζουν ότι τα καυτά σορτς και τα κολλητά μπλουζάκια θέλουν θυσίες.

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να πω ότι "θυσιάστηκα" ποτέ αρκετά. Πάντα μπροστά στη θέα μίας σοκολατένιας πάστας σε σχήμα καρδιάς και ζουμερή φράουλα στο κέντρο λύγιζα.
"Παλιότερα δεν μου ήταν εύκολο να μιλήσω για την ανορεξία. Τώρα πια δεν με τρομάζει να μιλήσω γιατί θέλω να πιστεύω ότι βοηθάω. Θέλω να περάσω θετικά μηνύματα στους συνανθρώπους μου"

Πώς είναι δυνατό να απαρνηθείς μία από τις πιο όμορφες ηδονές, όπως είναι η γεύση μιας μακαρονάδας αραμπιάτα ήμπιφτέκια στο φούρνο με τηγανιτές πατάτες ή παγωτό με κομμάτια μπράουνι ή το μπράουνι το ίδιο; Πώς γίνεται να ζήσεις μία ζωή που σε όλα αυτά θα έχεις βάλει ένα μεγάλο Χ;
Και όμως γίνεται. Γίνεται να απαρνηθείς το φαγητό για να χωρέσεις σε ένα στενό τζην. Όχι μόνο το λιπαρό φαγητό, αλλά ακόμα και το υγιεινό. Και δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα το πρόβλημα αυτό το θυμόμαστε μονάχα όταν βγαίνουν φωτογραφίες της Νανάς Καραγιάννη στη δημοσιότητα και για χάρη της τηλεθέασης παρουσιάστριες το παίζουν σωτήρες.

Πρόσφατα γράφτηκε στις εφημερίδες πώς 1.000.000 (ναι, ένα εκατομμύριο) έφηβοι και νεαροί ενήλικοι πάσχουν στη χώρα μας από κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής με πρώτη στη λίστα να βρίσκεται η νευρική ανορεξία.

Όσο και αν δεν το πιστεύεις η σοβαρή αυτή ψυχική ασθένεια, γιατί περί ψυχικού νοσήματος πρόκειται, έχει "χτυπήσει" το 6% του ελληνικού πληθυσμού.

Πριν δυόμιση χρόνια, ένα πρωινό του Φεβρουαρίου, η Στέλλα πήγε στο γυμναστήριο, έκανε την κλασική της προπόνηση και γύρισε σπίτι. Έβαλε να φάει πρωινό, αλλά και μόνο η σκέψη του να τρώει την κούραζε, την ταλαιπωρούσε, μπορεί ακόμα και να την αηδίαζε. Έπρεπε κάτι να κάνει. Αποφάσισε πως η λύτρωση που ήθελε θα ερχόταν όχι μέσα από ένα ακόμα σετ κοιλιακών, ούτε και με το να κάνει εμετό κρυφά στην τουαλέτα. Η λύτρωση της θα γινόταν το γράψιμο.

Και μέσα σε 10 ημέρες, "με μία ανάσα" όπως λέει, η Στέλα Λέτσιου έγραψε τα όσα είχε ζήσει από τα 14 της, όπου η νευρική ανορεξία της χτύπησε την πόρτα και εκείνη την άνοιξε, μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε η πρώτη λέξη σε αυτό το ημερολόγιο που έμελλε να γίνει βιβλίο.

"Ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση αποκατάστασης και θεραπείας, δεν μπορείς να ζήσεις εύκολα γιατί δεν τρως γιατί θες, αλλά τρως γιατί στο επιβάλλουν"

"Το Anorexia Nervosa ήταν η δική μου κατάθεση για τα όσα είχα βιώσει σε όλα τα στάδια της ασθένειας. Το έγραψα και δεν μπορούσα να το ξαναδιαβάσω. Λίγους μήνες πριν κατάφερα να το ξεφυλλίσω. Είναι επίπονη διαδικασία να διαβάζω τα συναισθήματά μου".

Από τότε που βγήκε το βιβλίο (εκδόσεις Τετράγωνο), εδώ περίπου και ένα χρόνο, μέχρι σήμερα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη ζωή της Στέλας. Δεν μένει πια Αθήνα, αλλά Θεσσαλονίκη και δεν εργάζεται πλέον ως ειδική σύμβουλος του υφυπουργού Υγείας, αλλά διδάσκουσα στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

"Η αλήθεια είναι ότι ο φόρτος εργασίας και το άγχος ως ειδική σύμβουλος με οδήγησαν στο να χάσω ορισμένα κιλά, όπως θα συνέβαινε στον κάθε άνθρωπο, απλά για μένα είναι λίγο πιο δύσκολο να τα πάρω, οπότε με τη βοήθεια του γιατρού μου έχω μπει σε μία ειδική διαδικασία για να πάρω βάρος. Ζω όμως και λειτουργώ φυσιολογικά. Μου λείπουν 4 με 5 κιλά, όχι όμως 20".

Πλέον τίποτα δεν θυμίζει τα όσα περιέγραψε στο βιβλίο της εκείνο το πρωινό και πρώτα απ' όλα το πώς αντιμετωπίζει η ίδια τον εαυτό της. "Παλιότερα δεν μου ήταν εύκολο να μιλήσω για την ανορεξία, γιατί χρόνια δεν παραδεχόμουν ότι είχα πρόβλημα. Πίστευα ότι συμβαίνει κάτι με τους άλλους και όχι με μένα. Τώρα πια δεν με τρομάζει να μιλήσω γιατί θέλω να πιστεύω ότι βοηθάω. Θέλω να περάσω θετικά μηνύματα και στους μαθητές μου και στους συνανθρώπους μου.

Όλοι έχουμε κάποιο πρόβλημα, είτε λέγεται νευρική ανορεξία ή κάτι άλλο, και ο καθένας μας έχει δύναμη μέσα του για να το καταπολεμήσει ακόμα και αν χρειαστεί να ζει μια ζωή με αυτό. Σημασία έχει να οργανώνεις τη ζωή σου, έτσι ώστε να μπορέσεις να ζεις".

Και δυστυχώς πρόβλημα στην Ελλάδα υπάρχει. Αν και στο εξωτερικό έχει γίνει μία στροφή στις καμπύλες με την Christina Aguilera, Kim Kardashian, Christina Hendricks, Lady Gaga και Salma Hayek να σηκώνουν τη σημαία των juicy γυναικών και να "διαδηλώνουν" κατά των διατροφικών διαταραχών, εδώ στην πατρίδα έχουμε μείνει λίγο πίσω.

Πιστεύουμε ότι η νευρική ανορεξία είναι κάποιο καπρίτσιο ή εμμονή. Και στην τελική "καλά να πάθει όποια την έχει, εδώ τα παιδιά πεινάνε και αυτές θέλουν δίαιτες" - ναι το έχουμε διαβάσει και αυτό στο Facebook.

"1.000.000 έφηβοι και νεαροί ενήλικοι πάσχουν στη χώρα μας από κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής"

Πόσο λάθος. Η νευρική ανορεξία δεν είναι κάτι τόσο απλό. Είναι μία ασθένεια όπου το μυαλό σου είναι πάντοτε κολλημένο και έχει μία εντελώς λανθασμένη αντίληψη της εικόνας σου.

"Έχω αντιληφθεί ότι υπάρχουν πολλά σπίτια με ανθρώπους που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές. Μου έχουν ζητήσει βοήθεια. Μου έχουν ζητήσει να πάω να επισκεφθώ τα παιδιά τους στο νοσοκομείο. Μου είναι όμως δύσκολο να το κάνω. Είμαι και εγώ ασθενής και δεν μπορώ να πω ότι κάποιος θα γίνει απόλυτα καλά ποτέ. Πάντα θα υπάρχει αυτό το "μικρόβιο" μέσα που θα βγαίνει στις δύσκολες καταστάσεις.

Ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση αποκατάστασης και θεραπείας, δεν μπορείς να ζήσεις εύκολα γιατί δεν τρως γιατί θες, αλλά τρως γιατί στο επιβάλλουν και θες να γίνεις καλά. Εγώ δεν θυμάμαι να έχω πει ποτέ "πεινάω θέλω να φάω", αλλά κοιτάζω τι ώρα είναι και λέω "τώρα πρέπει να φάω". Ελπίζω κάποια στιγμή να μου συμβεί".

Θα σου συμβεί Στέλλα.

Πηγη