Οι ελληνικές ταινίες που άξιζαν το εισιτήριό μας από τα 90s και μετά

"Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι" από την Πέμπτη (11/10) στους κινηματογράφους και το Cosmo.gr, που ανέκαθεν αγαπούσε το ελληνικό σινεμά, σημειώνει τις καλύτερες ελληνικές παραγωγές της τελευταίας 15ετίας.

Η νέα επική παραγωγή του Γιάννη Σμαραγδή βρίσκεται προ των κινηματογραφικών πυλών με το "Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι" να φτάνει στις αίθουσες την Πέμπτη 11 Οκτωβρίου για να μας διηγηθεί την ιστορία του Έλληνα πειρατή, Ιωάννη Βαρβάκη.

Ο Sebastian Koch, στον οποίο κάναμε βαθιά υπόκλιση στις "Ζωές των Άλλων", υποδύεται τον διάσημο πειρατή που κατάφερε να κερδίσει την εύνοια της τσαρίνας Αικατερίνης τη Β' και να εξελιχθεί σε έναν από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς χαβιαριού.

Το Cosmo.gr, με αφορμή την πρεμιέρα (11/10) αυτής της μεγάλης παραγωγής που γυρίστηκε σε Ελλάδα και Ρωσία με ηθοποιούς από 6 χώρες, θυμάται κι άλλες ελληνικές ταινίες από τα 90s και μετά που δεν ήταν απλά μια καλή λύση για Σαββατόβραδο με dvd, αλλά κέρδισαν πανάξια το εισιτήριό μας. Οι ταινίες παρατίθενται με αντίστροφη χρονολογική σειρά.

Wasted Youth (2011)

(των Αργύρη Παπαδημητρόπουλου και Jan Vogel)

Ακούσαμε πρώτη φορά γι' αυτό μέσα στην είδηση ότι θα κάνει πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρότερνταμ στις αρχές του 2011. Λίγο μετά, το είδαμε στις ελληνικές αίθουσες.

Στο πρώτο μισό της ταινίας, οι ερμηνείες ήταν από εκνευριστικά απαθείς (ναι, ακόμα κι αυτή της Θέμιδος Μπαζάκα) έως προκλητικά ερασιτεχνικές. Στο δεύτερο μισό και ειδικά στο αποστομωτικό φινάλε, το Wasted Youth δικαιολόγησε όλα τα χιλιάδες χαρτάκια με το logo που είναι ακόμη κολλημένα σε άπειρες γωνιές της Αθήνας.

Η υπόθεση; Το κοντράστ της ζωής ενός 16χρονου σκέιτερ με άπλετο ελεύθερο χρόνο για σκότωμα και αυτής ενός 40χρονου αστυνομικού που έχει πάρει τον κατήφορο.

Στρέλλα (2009)

(του Πάνου Κούτρα)

Η Στρέλλα (Μίνα Ορφανού), μια τρανσέξουαλ μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και με ίνδαλμα την Μαρία Κάλας, ερωτεύεται τον Γιώργο (Γιάννης Κοκιασμένος) που βγαίνει από τη φυλακή μετά από 15 χρόνια, επειδή σκότωσε τον αδερφό της γυναίκας του για να προστατεύσει τον ανήλικο γιο του.

Η ευτυχία με την εξαιρετική δουλειά του Πάνου Κούτρα είναι ότι όλη η παραπάνω δυστυχία μεταφέρεται στην οθόνη χωρίς υπερβολές, αλλά και χωρίς επιτηδευμένη ωμότητα που θα περίμενες. Ισοπεδωτική η Μίνα Ορφανού στον πρώτο ρόλο της ζωής της.

Κυνόδοντας (2009)

(του Γιώργου Λάνθιμου)

Υποψήφια για Όσκαρ Ξενόγλωσσης το 2011, η πιο σημαντική ταινία του Γιώργου Λάνθιμου πρόλαβε να ταρακουνήσει το ελληνικό κοινό αρκετά πριν διαγράψει μια σπάνια για τα ελληνικά κινηματογραφικά δεδομένα διεθνή πορεία.

Τα 3 παιδιά μιας ιδιόμορφης οικογένειας μεγαλώνουν χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο, ενώ όλες τους οι γνώσεις τους βασίζονται σε μαγνητοφωνημένα μαθήματα από τους γονείς τους. Μεταξύ άλλων, έχουν διδαχτεί ότι θα είναι έτοιμα να βγουν από το σπίτι μόνο όταν τους πέσει ο αριστερός ή ο δεξιός κυνόδοντας.

Ο Λάνθιμος και η διατριβή του στο μέλλον του θεσμού της οικογένειας. Τουλάχιστον.

El Greco (2007)

(του Γιάννη Σμαραγδή)

H τελευταία πριν το "Χαβιάρι" ταινία του Γιάννη Σμαραγδή (ναι, κι εδώ μιλάμε για μια επική παραγωγή) μιλάει για την ιστορία και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του σπουδαίου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου σε μια ταινία που δεν γίνεται να εντοπίσεις κάτι λιγότερο από εξαιρετικές ερμηνείες.

Είτε αυτές έρχονται από τον αείμνηστο Σωτήρη Μουστάκα στο ρόλο του δασκάλου του El Greco, Τιτσιάνο, είτε από τον Nick Ashdon στο ρόλο του ίδιου του El Greco.

Τσίου (2005)

(του Μάκη Παπαδημητράτου)

Για τον Τσίου, τα γράψαμε αναλυτικά ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο, τη σωστή ημέρα. Τιμής ένεκεν στο σενάριο.

Νύφες (2004)

(του Παντελή Βούλγαρη)

1922. Ο φωτογράφος Νόρμαν Χάρις και η Νίκη ταξιδεύουν στο ίδιο καράβι για την Αμερική. Η Νίκη βρίσκεται στην τρίτη μαζί με άλλες 700 νύφες που ταξιδεύουν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού με τη φωτογραφία ενός γαμπρού που δεν γνωρίζουν και την προίκα τους.

Ο Χάρρις και η Νίκη θα γνωριστούν, θα έρθουν πιο κοντά και θα ερωτευτούν. Αλλά.

Σπιρτόκουτο (2002)

(του Γιάννη Οικονομίδη)

Όλη η μιζέρια όλων των ενοίκων όλων των πιο μίζερων πολυκατοικιών στην Αθήνα μαζεμένη στο διαμέρισμα του Δημήτρη, του απίθανου Ερρίκου Λίτση. Ο Γιάννης Οικονομίδης κάνει φύλλο και φτερό την ψυχολογία του Έλληνα μικροαστού, το στοχευμένο βρισίδι πάει σύννεφο και το ψυχοπλάκωμα είναι τελικά η κάθαρση που αναζητείς από το πρώτο μπινελίκι.

Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα (2002)

(του Νίκου Νικολαΐδη)

Η προτελευταία ταινία του Νίκου Νικολαΐδη και τελευταίο κομμάτι της τριλογίας του μετά το "Τα Κουρέλια Τραγουδούν Ακόμα" και τη "Γλυκιά Συμμορία". Μεταξύ των πέντε πρωταγωνιστών, που μπλέκουν με τη νύχτα προσπαθώντας να αποσπάσουν τα αναγκαία λεφτά για να φύγουν για πάντα από τη χώρα, οι Γιάννης Αγγελάκας και Simon Bloom που μας χάρισαν και το επικό ομώνυμο τραγούδι που έντυσε την ταινία.

Δεκαπενταύγουστος (2001)

(του Κώστα Γιάνναρη)

Η Γιορτή της Παναγίας μέσα από μια υποβλητική σύνθεση προσώπων και καταστάσεων από τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη. Οι ένοικοι της τριώροφης πολυκατοικίας που είναι και οι πρωταγωνιστές του φιλμ έχουν τα δικά τους θέματα με την αγάπη.

Η εικόνα της βουρκωμένης Ελένης Καστάνη που έγινε trademark της ταινίας επιβεβαίωσε α) το ειδικό βάρος, β) την ατμόσφαιρα και γ) τα σφιγμένα στομάχια στην αποχώρηση από την αίθουσα.

Αυτή η Νύχτα Μένει (2000)

(του Νίκου Παναγιωτόπουλου)

Η Στέλλα ονειρεύεται τη μεγάλη καριέρα στα επαρχιώτικα σκυλάδικα και έτσι αφήνει πίσω τον Ανδρέα, να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα στην ΕΒΓΑ του, στο τέλος του μιλένιουμ. Εκείνος, μην μπορώντας να αντέξει τη μιζέρια του, ξεκινάει ένα οδοιπορικό στη νύχτα της επαρχίας, ξαναβρίσκει τη Στέλλα και η περιπέτεια τελειώνει.

Εν τω μεταξύ, έχεις τελειώσει κάνα δυο πακέτα χαρτομάντιλα από το κλάμα.

Ναι, και μετά τρέχεις στον υπολογιστή και ξανακούς αυτό το έπος:

Safe Sex (1999)

(των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου)

Όχι, το να ακούμε τη Μίνα Αδαμάκη να φωνάζει τη λέξη από "μ", το να βλέπουμε τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη σε ρόλο καψουρεμένου gay και το να γελάμε με τον Παύλο Χαϊκάλη και τις phone sex απόπειρές του, δεν είναι εικόνες που περιμέναμε να δούμε το 1999.

Το Safe Sex των Ρέππα-Παπαθανασίου, εκτός της μεγάλης εισπρακτικής επιτυχίας, έσπασε το ταμπού της αθυροστομίας στο ελληνικό σινεμά, έκανε τον κόσμο να γελάσει (και γι'΄αυτό), αλλά άφησε και μια κληρονομιά που αγκάλιασαν (πες το και αντέγραψαν) επόμενοι Έλληνες δημιουργοί.

Όλα Είναι Δρόμος (1998)

(του Παντελή Βούλγαρη)

Βιετνάμ, το ξενυχτάδικο. Μια ωδή στη μοναξιά, μια ταινία που αγνοεί τα happy endings. Μια ατάκα, αυτό το "Ρίχ' το Ηλία" και μια ταινία-σήμα κατατεθέν του Παντελή Βούλγαρη. Μα, ναι, φυσικά, είναι κι ο Θανάσης Βέγγος εκεί. Κι αυτός μόνος. Όχι ελαφριές καταστάσεις, αλλά έτσι συμβαίνει συνήθως με τον δρόμο. Όχι;

Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα (1998)

(του Θεόδωρου Αγγελόπουλου)

Θεωρείται από πολλούς fans του έργου του Θεόδωρου Αγγελόπουλου ως η σπουδαιότερη ταινία που γύρισε ποτέ. Θα αποφύγουμε τέτοιες επικίνδυνες κρίσεις και θα σταθούμε στη συγκλονιστική ερμηνεία του Bruno Ganz στο ρόλο του συγγραφέα Αλέξανδρου που είναι βαριά άρρωστος και βλέπει το τέλος να πλησιάζει. Βέβαια, ο καινούργιος φίλος που κάνει, θα παρατείνει το ραντεβού του με τον θάνατο και την αιωνιότητα. Έστω και για μία ημέρα.

Πηγη