O David LaChapelle έπεσε μικρός στην χύτρα με το LSD

Ο πιο αμφιλεγόμενος φωτογράφος της γενιάς μας τα παράτησε για να πάει να ζήσει σε αποικία γυμνιστών στο Maui. Αυτό είναι το tribute που του αρμόζει.

Κάθε φωτογραφία του θυμίζει show στο Λας Βέγκας. Με την μόνη διαφορά ότι πίσω από την λάμψη κρύβεται η ψυχή -και το σεντούκι με κοινωνικές ευαισθησίες- ενός πραγματικού καλλιτέχνη που δικαίως κέρδισε τον τίτλο ΄Φελίνι της φωτογραφίας’. Όπως δικαίως τον αποκαλούν και ‘επιφανειακό γουρούνι’. Γιατί στην τέχνη, τα πάντα είναι θέμα οπτικής γωνίας.

Για άλλο ένα απόγευμα ο 15χρονος David γυρίζει στο σπίτι του στο Κονέκτικατ με την στολή cowboy -που επιμένει να φοράει στο σχολείο- γεμάτη από τα γαλόνια γάλα που του έριξαν οι συμμαθητές του επειδή είναι τόσο φανερά gay.

Για άλλη μια φορά το πρώτο πράγμα που έκανε, πριν καν πλυθεί, είναι να ανοίξει το συρτάρι του δωματίου του για να τσεκάρει ότι τα ηρεμιστικά και το ξυράφι για να κόψει τις φλέβες του ήταν εκεί που τα είχε αφήσει.

Η αγάπη του όμως για την σερβιτόρα μάνα του ήταν τόσο μεγάλη που προτίμησε να πακετάρει τις στολές cowboy του και να πάει εκεί που θα τις εκτιμούσαν σίγουρα, την Νέα Υόρκη της εποχής του Studio 54.

΄Βγάζω μεροκάματο ως φωτογράφος από τα 18 μου. Μάλιστα είχα φτιάξει τότε μια λίστα με ποιους ήθελα να φωτογραφίσω. Πλέον έχω σβήσει όλα μα όλα τα ονόματα. Ακόμη και αυτό του Muhammad Ali που ήταν στην κορυφή΄

Λίγα χρόνια αργότερα ο David LaChapelle βρέθηκε να είναι βασικός φωτογράφος του Γουορχολικού Interview την εποχή που όλοι ήθελαν να είναι εντός του και να περνάει τα απογεύματά του μιλώντας και πίνοντας μαζί με τους Keith Hering και Jean-Michel Basquiat.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή, με τον David να διαμορφώνει σταδιακά το υπερ-ρεαλιστικό στιλ του και να πείθει τους μεγαλύτερους σταρ του πλανήτη να υπηρετήσουν όποιο concept του ερχόταν στο νου. Και στην συνέχεια στα περιοδικά να τα δημοσιεύσουν, όσο extreme ή προβοκατόρικα και αν ήταν.

view as one page

1 of 18

Τα λεφτά άρχισαν να έρχονται με τα τσουβάλια και o LaChapelle –που πάσχει από μανιοκατάθλιψη- βρέθηκε να περνάει χρόνια ολόκληρα χωρίς να πάρει ούτε μια μέρα ρεπό.

‘Αν δεις τις φωτογραφίες μου τώρα, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν είναι καθόλου επιφανειακές, παρά ένα σχόλιο στις επιλογές που έκανε η Αμερική, στην ψευδαίσθηση ότι η ευτυχία κρύβεται πίσω από την επόμενη αγορά μιας δυσεύρετης τσάντας΄

Ενώ επίσης άρχισε να σκηνοθετεί βίντεο για τους Elton John, Christina Aquilera, Jennifer Lopez, να σχεδιάζει και να επιμελείται το show του Elton John στο Las Vegas και να σκηνοθετεί ντοκιμαντέρ όπως το βραβευμένο Rize.

Το τέλος του ήταν πολύ κοντά, μέχρι που τον έσωσε ο τυφώνας Κατρίνα. ‘ Έκανα ένα editorial μόδας για την Ιταλική Vogue τον Ιούνιο του 2005 με μοντέλα σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν γεμάτο συντρίμμια σπιτιών και σάκους με άμμο.

Τον Αύγουστο χτύπησε ο τυφώνας Κατρίνα, όποτε με πήρε ο διευθυντής και άρχισε να μου λέει ‘Σε παρακαλώ, απλά δείξε το φόρεμα. Οι αναγνώστες παραπονιούνται γιατί θεωρούν ότι καπηλευόμαστε τον τυφώνα΄. Παρόλο που εγώ είχα κάνει την φωτογράφηση δυο μήνες πριν. Αυτό ήταν το τελευταίο editorial που έκανα ποτέ’.

Με το που έκλεισε το τηλέφωνο, o David έβαλε τα πράγματα κάτω, πήρε τηλέφωνο τον χρηματιστή του (για να του ζητήσει να αγοράσει μια πρώην αποικία γυμνιστών στο Maui), έβαλε δυο πράγματα στην βαλίτσα και έφυγε για να πάει να ζήσει μόνιμα εκεί.

‘Το σπίτι βρίσκεται στο πιο απομονωμένο μέρος του νησιού, στην

μέση του πουθενά. Για τον επόμενο χρόνο δεν δεχόμουν τηλέφωνα. Είχε μια μικρή πόλη κοντά με ένα βενζινάδικο και ένα παντοπωλείο στο οποίο πιάνει το κινητό. Πήγαινα εκεί που και που και έπαιρνα την μάνα μου και τον βοηθό μου για να τους πω ότι ήμουν καλά΄.

Ουσιαστικά αυτή ήταν η μοναδική φορά, μετά τα 15 του, που ο μικρός David σταμάτησε να τρέχει να ξεφύγει από κάτι. Και άρχισε να ζει.

Το αποτέλεσμα είναι μια δεύτερη καλλιτεχνική εφηβεία, στα πλαίσια της οποίας δεν δέχεται να ξοδέψει χρόνο και φαιά ουσία για να κάνει πιο ενδιαφέρον από ότι είναι οποιαδήποτε celebrity, προτιμώντας να εκθέτει τα έργα του σε sold out συλλογές ανά τον πλανήτη.

Ή κάνοντας την πλάκα του και φτιάχνοντας mural για τον βιασμό της μαύρης ηπείρου με πρωταγωνίστρια την μούσα του, Naomi Campbell.

Για το τέλος, το μόνο που μένει να ειπωθεί είναι η τελευταία λέξη. Η οποία και πρέπει και είναι δικιά του

''Δεν έχασα ποτέ μου deadline, ούτε κοιμήθηκα με κανέναν για να πάρω δουλειά. Και, στην πορεία, έκανα ορισμένες σκατά διαφημίσεις προκειμένου να χρηματοδοτήσω την δουλειά μου. Αυτό είναι το χειρότερο που μπορούν να πουν για μένα’.