Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Αντιμέτωποι με το χρόνο

Εκτελεστές που ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο, ενίοτε για να σκοτώσουν τον ίδιο τους τον εαυτό... Δράση, μαύρο χιούμορ, συνεπείς ψυχολογίες κι ένα σφιχτοδεμένο, πολύ πρωτότυπο σενάριο.

Η τρίτη ταινία του Τζόνσον δεν είναι μια ταινία που την παρακολουθείς χαζοχαζεύοντας _θα χάσεις τ’ αβγά και τα πασχάλια. Εκείνο που πρέπει να κάνεις είναι να αφεθείς στο συμπαγές φουτουριστικό αλλά και ξεφτισμένο σύμπαν, που ούτως ή άλλως σου σερβίρεται χωρίς περιττές τσιριμόνιες και «χολιγουντιανές» επεξηγήσεις.

Εν έτει 2074, τα χρονοταξίδια στο παρελθόν είναι πια πραγματικότητα, αλλά εκτός νόμου, την οποία χρησιμοποιεί η τότε μαφία για να βγάζει από τη μέση τους ανεπιθύμητους: τους στέλνει πίσω στο 2044, όπου τους περιμένουν οι «loopers» του τίτλου, επαγγελματίες εκτελεστές που σκοτώνουν τα κουκουλοφορεμένα αυτά θύματα... 30 χρόνια πριν «ενοχλήσουν» τη μαφία. Κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά.

Η αμοιβή του εκτελεστή βρίσκεται δεμένη στην πλάτη του θύματος με τη μορφή ράβδων ασημιού. Ο looper Τζο (Γκόρντον-Λέβιτ), όμως, καλείται αίφνης να σκοτώσει έναν άντρα χωρίς κουκούλα, που είναι ο μελλοντικός εαυτός του (ο Γουίλις). Είναι έτοιμος να το κάνει: ευκαιρία, σου λέει, να ξεκόψω από τη μαφία και να ζήσω τα 30 χρόνια που μου απομένουν, όπως γουστάρω. Έλα όμως που ο γηραιότερος εαυτός του όχι μόνο δεν θέλει να πεθάνει, αλλά αποφασίζει να τα βάλει με τον αρχιμαφιόζο Rainmaker, ώστε να ξαναγράψει το πεπρωμένο του; Το κυνηγητό μεταξύ μαφιόζων, νέου και γέρου Τζο, καθώς και η εμπλοκή στην ιστορία μιας δυναμικής ανύπαντρης μητέρας (Μπλαντ), που ζει σε μια φάρμα με τον μεταφυσικά προικισμένο γιόκα της (φοβερός ο μικρός Γκάγκνον), θα απογειώσουν αυτήν την εξαιρετική σε σύλληψη και γράψιμο ιστορία.

Δίπλα σε αυτό το καλοδουλεμένο σενάριο –με μερικές πανέξυπνες, αλλά διόλου ακκιζόμενες, ατάκες, κι ένα υπέροχο εύρημα με το τικ-τακ των ρολόγια τσέπης των πρωταγωνιστών– υπάρχει η ερμηνεία του διαρκώς ανερχόμενου Γκόρντον-Λέβιτ.

Ο οποίος μεταλλάσσεται κανονικά σε Μπρους Γουίλις (και με τη βοήθεια φακών επαφής, μακιγιάζ και ψηφιακής επεξεργασίας) μιμούμενος τέλεια τον αέρα και την κινησιολογία του συμπρωταγωνιστή του.

Ο Τζόνσον, μάλιστα, έγραψε τον ρόλο του νεαρού Τζο ειδικά για τον Γκόρντον-Λέβιτ. Επίσης αξιοσημείωτη, η σκηνογραφία ενός παράδοξου μελλοντικού κόσμου: αποκαΐδια, γκραφίτι, χαλάσματα και παροπλισμένα, ξεχαρβαλωμένα ή εντελώς αναχρονιστικά αντικείμενα του παρελθόντος μπλέκονται με μια ασύλληπτα εξελιγμένη τεχνολογία, ενώ συγχρόνως, κάπου παραέξω η φύση παραμένει περίπου όπως την ξέρουμε και σήμερα.

Πολύ καλή φωτογραφία (Στιβ Γιέντλιν) και πρωταγωνιστικής σημασίας η μουσική που συνέθεσε ο ξάδελφος του σκηνοθέτη, Νέιθαν Τζόνσον.