Η Σάννυ Χατζηαργύρη, ο Anthony Kiedis και μια συναυλία που θα αφήσει εποχή

Στην περίπτωση της frontwoman των Sunny Side of The Razor, Σάννυ Χατζηαργύρη, που θ’ ανοίξει την συναυλία των Red Hot Chili Peppers την ερχόμενη Τρίτη στο ΟΑΚΑ, ισχύει αυτό που λένε, “Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο Βουνό, πάει το Βουνό στον Μωάμεθ!”.

Κι εξηγώ: Η Σάννυ όχι απλά μεγάλωσε στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, απ’ όπου προέρχονται οι Peppers. Έπεσε πάνω στον Anthony Kiedis, τον τραγουδιστή και συνιδρυτή της μπάντας, όχι μία αλλά δύο φορές, προ δεκαετίας στο Λος Αντζελες. Αμφότερες αποδείχθηκαν τραυματικές. Η τρίτη όμως, την ερχόμενη Τρίτη στο ΟΑΚΑ θα είναι σίγουρα φαρμακερή.

Η ιστορία της Σάννυ έχει ενδιαφέρον: “Ηταν 2002 όταν ήμουν στο Λος Αντζελες, έχοντας πάρει μία υποτροφία από το Ιδρυμα Ωνάση, για να σπουδάσω υποκριτική. Ομως ταυτόχρονα ψαχνόμουν μουσικά. Μαζί ήταν και ο Δημήτρης από το γκρουπ, με τον οποίο είχαμε φτιάξει ένα demo με τρία τραγούδια με τους Sunny Side of The Razor. Επειδή η υποτροφία δεν έφτανε για τα έξοδα, δούλευα σ’ ένα καφέ, το Coffee Bean & Tea Leaf, κάτι σαν Starbucks. Φοβισμένη, με το καπελάκι μου και τη φορμούλα μου έφτιαχνα καφέδες. Είμαι λοιπόν μία μέρα πίσω από την ταμειακή μηχανή και ποιον βλέπω μπροστά μου; Τον Anthony Kiedis, που ήταν μάλιστα με μία κοπέλα με την οποία φιλιόντουσαν με πάθος. Τότε αρχίζουν και τρέμουν τα πόδια και τα χέρια μου. Λέω από μέσα μου, “τι κάνουμε τώρα; Να χτυπήσω τι πήρε στην ταμειακή μηχανή και να δώσω ρέστα;”. Φυσικά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Είπα στην άλλη κοπέλα να πάρει την παραγγελία. Είχα μείνει άφωνη. Αμέσως είπα στον εαυτό μου, ότι έπρεπε να δράσω και να του δώσω το demo που ήταν στην τσάντα μου. Περίμενε για τον καφέ κι εγώ ήμουν με το CD στο χέρι.” .

Το σκηνικό γίνεται ακόμα καλύτερο, όπως το διηγείται η Σάννυ, σ’ ένα διάλειμμα από τις πρόβες της μαζί με την μπάντα, αφού φτάνει η ώρα που κάνει την απόπειρα να μιλήσει στον frontman των RHCP. Ως αφορμή βρίσκει τον… λαϊκό μύθο που λέει πως ο Kiedis έχει ελληνικές φλέβες (δηλαδή είναι ο Αντώνης ο Κιντης!) και όχι λιθουανικές: “Τον πλησιάζω και του λέω: “Γεια, είναι αλήθεια ότι έχεις Ελληνικές ρίζες;”. Αυτό πάντα έπιανε στην Αμερική, όταν μπροστά σου είχες κάποιον που όντως είχε ελληνική καταγωγή. Εδώ δεν έπιασε καθόλου. Γύρισε, με κοίταξε και είπε ένα ξερό “whatever” και γύρισε από την άλλη. Πάγωσα προς στιγμήν, αλλά προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου να κάνει κάτι. Έτσι κουνάω το χέρι μου και του δίνω το CD λέγοντάς του: “Πάρε το CD κι αν σου αρέσει δώστο στον μάνατζέρ σου”. Φυσικά μ’ έγραψε κανονικά, αφού μου είπε: “Εγώ δεν είμαι μάνατζερ”. Εγώ βέβαια πληγώθηκα τότε (γέλια), όμως όπως είναι φυσιολογικό δεν είναι δουλειά τους να παίρνουν CD από όποιον τους πλησιάζει. Μετά από λίγο έφυγε κι εγώ γύρισα άπρακτη πίσω στους καφέδες”.

Το ηθικό δίδαγμα: “Να μην τα παρατάς ποτέ. Έστω και με καθυστέρηση μιας δεκαετίας, το CD μου βρέθηκε στα χέρια του μάνατζερ των Peppers και το σκηνικό δεν έγινε στο Λος Αντζελες, αλλά στην Ελλάδα. Εδώ επιβεβαιώνεται αυτό που λέει ότι δεν πρέπει να τα παρατάς ποτέ. Πρέπει να πολεμάς και να παλεύεις για τα όνειρά σου”.

Αυτή ήταν η πρώτη συνάντηση με τον Kiedis στο Λος Αντζελες. Η επόμενη πραγματοποιήθηκε μετά από λίγο καιρό: “Ενα άλλο πρωί, εγώ και ο Δημήτρης σηκωθήκαμε για να ψάξουμε μουσικούς για την μπάντα μας, στο Λος Αντζελες. Δεν ξέραμε τι ακριβώς να κάνουμε και γράψαμε μία μικρή αγγελία σε χαρτάκι, πως ψάχνουμε για ντράμερ και κιθαρίστα. Είπαμε ν’ αρχίσουμε να περπατάμε, μέχρι να πέσουμε σε κανένα στούντιο για να καρφιτσώσουμε την αγγελία στον πίνακα των ανακοινώσεων. Στα πρώτα μέτρα βλέπω μία ανοιχτή πόρτα. Ήταν κάτι σαν γκαράζ. Δεν καταλάβαμε τι ακριβώς ήταν. Μπαίνουμε μέσα και καταλαβαίνουμε αμέσως πως βρίσκομαι σε στούντιο, αφού υπάρχει μία τεράστια φωτογραφία των Garbage. Γυρνάω και λέω στον Δημήτρη: “Υπάρχει περίπτωση να βρισκόμαστε στο στούντιο όπου ηχογραφούν ή κάνουν πρόβες οι Garbage;”. Μου λέει ο Δημήτρης, “καμία”. Νέκρα στους διαδρόμους του στούντιο. Δεν έβρισκα που να καρφιτσώσω την αγγελία. Όπως άρχισα να βγαίνω έξω, βλέπω 3-4 τύπους να κάθονται σ’ ένα σαλόνι. Πάω, σχεδόν εκνευρισμένη, στον έναν τύπο, που κάθεται με πλάτη, του τη χτυπάω για να γυρίσει και τον ρωτάω ταυτόχρονα: “Συγγνώμη, που μπορώ να κρεμάσω αυτήν την αγγελία;”. Ο τύπος αυτός ήταν πάλι ο Anthony (Kiedis). Τον βλέπω και λέω, “I’m so sorry” και φεύγω τρέχοντας κόκκινη από ντροπή. Γύρισε μ’ ένα ύφος τύπου, “τι θέλεις τώρα και μας ενοχλείς.””.

Αν εκείνη και η μπάντα της έρθουν σ’ επαφή με τους Red Hot Chili Peppers, θα θυμίσει στον Kiedis τις δύο συναντήσεις τους στο Λος Αντζελες: “Φυσικά και θα του τα πω. Ελπίζω να γίνει και να τα πούμε, αν και ο Anthony είναι πιο απόμακρος σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ”.

Οι Sunny Side of The Razor δημιουργήθηκαν πριν από μία δεκαετία και κάτι σ’ ένα πάρτι, όταν η Σάννυ συνάντησε τον μπασίστα Δημήτρη Κουσιούρη. Από το 2008 μέχρι σήμερα το γκρουπ πήρε τη σημερινή του μορφή και συμπληρώνεται από τους Μιχάλη Καββαδία (κιθάρα), Κοσμά Μπρούσαλη (ντραμς) και Νίκο Σάλτα (πλήκτρα). Έχουν ήδη ένα LP στο βιογραφικό τους, το ομώνυμο Sunny Side of The Razor και την Τρίτη, θα πωλείται στο ΟΑΚΑ η νέα τους δουλειά, το EP με τίτλο My Silver Eagle. Η Σάννυ, έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό με το ρόλο της στην τηλεοπτική επιτυχία, Singles. Συμμετείχε στον διαγωνισμό του Jumping Fish, μετά από προτροπή ενός φίλου. Δεν πίστευε ότι θα έφτανε all the way, όπως εξομολογείται τώρα: “Η όλη ιστορία ξεκίνησε από το Jumping Fish, που ασχολείται με μπάντες στο ίντερνετ. Προσπαθεί να βγάλει κάποιες προς τα έξω, όταν κάποιες άλλες δεν δίνουν σημασία. Ετσι έγινε ένας διαγωνισμός, για το ποιο γκρουπ θ’ ανοίξει τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers. Δήλωσαν συμμετοχή 200 μπάντες συμμετοχή και ο κόσμος έμπαινε στο site, άκουγε την μουσική και διάλεγε γκρουπ. Η ιστορία τράβηξε τρεις μήνες. Βγήκαμε στις πέντε πρώτες μπάντες, αποτέλεσμα ψηφοφορίας και μιας κριτικής επιτροπής. Εγώ δεν ήθελα να μπω στο διαγωνισμό. Μπήκα με πρωτοβουλία ενός φίλου, χωρίς να το πολυπιστεύω. Δεν φανταζόμουν ούτε γι’ αστείο, ότι θα είμαστε στους 5 φιναλίστ. Οχι επειδή δεν το πίστευα, αλλά γιατί δεν παίρνεις πάντοτε αυτό που αξίζεις”.

Παραδέχεται πως υπάρχουν μουσικές επιρροές από τους Peppers (και όχι μόνο), οι οποίες προφανώς κι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην τελική επιλογή. Όπως και η τρέλα που κουβαλά η ίδια και οι Sunny Side of The Razor: “Εχουμε επιρροές Αμερικάνικες και συγκεκριμένα από την Καλιφόρνια. Δεν έπρεπε να μοιάζουμε ή να μιμηθούμε τους Peppers. Αυτό θα ήταν γελοίο. Απλά ψάξαμε να βρούμε έναν κοινό κώδικα, διατηρώντας την αυθεντικότητά μας. Εναν κοινό ήχο. Ο ρόλος άλλωστε του support γκρουπ, είναι να ζεστάνει το κοινό πριν βγει το κεντρικό όνομα. Αν εγώ παίζω ένα ύφος τελείως διαφορετικό, τότε δεν έχει νόημα. Τους θεωρώ σαν αδερφούς. Όλα όσα κάνουν αντικατοπτρίζουν την Καλιφόρνια. Κι επειδή εγώ έχω διπλή υπηκοότητα, όταν είμαι στην Ελλάδα, μου λείπουν κάποια πράγματα από την Αμερική και αυτή η μπάντα μου τα θύμιζε. Το κοινό μας στοιχείο με τους Peppers, είναι ότι δεν έχουμε σταματημό στην τρέλα”.

Στις 23 Ιουλίου ενημερώθηκε από τη διοργανώτρια εταιρεία της συναυλίας, την Didi Music, πως οι Sunny Side of The Razor επιλέχθηκαν από τους Peppers για ν’ ανοιξουν τη συναυλία τους στο ΟΑΚΑ. Την επόμενη μέρα η Σάννυ το ανακοίνωσε στα δύο της προφίλ στο Facebook (Sunny Hatziargyri B και Sunny Hatziargyri), αφού συνήλθε από το αρχικό σοκ: “Ηρθε ένα mail που έλεγε: “We want Sunny Side of The Razor to support us”. Αυτό μόνο! Δεν το είδα το mail. Μου το διαβάσανε, αν και αυτό το mail πρέπει να το βρω και να το κάνω κορνίζα. Τα συναισθήματα ήταν απίστευτα. Αρχισαν τα ουρλιαχτά. Επαιρνα ένα ένα τα παιδιά από την μπάντα, για να τους πω τα νέα. Το βασικό, εκτός από την έκσταση, ήταν ένα ζεστό συναίσθημα δικαίωσης για την μπάντα”.

Εδώ και έναν μήνα, η Σάννυ δεν έχει χρόνο ούτε για ν’ ανασάνει, προετοιμαζόμενη για το σημαντικότερο 45λεπτο της ζωής της. Στο πλευρό της ίδιας και της μπάντας, είναι ο σύζυγός της, Αλέξανδρος Μίντζιας, ιδρυτής, εμπνευστής κι επικεφαλής του talent agency In-ART, o οποίος φροντίζει έτσι ώστε όλα να είναι τέλεια το βράδυ της Τρίτης στο ΟΑΚΑ. Η Σάννυ πάντως, ακόμα κι αν είναι στρεσαρισμένη, κάνει πολύ καλή δουλειά στο να μη το δείχνει: “Eιλικρινά δεν αγχώνομαι καθόλου, παρά το ότι ξέρω ότι θα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες κόσμου στο ΟΑΚΑ. Νιώθω ότι τα τραγούδια της μπάντας μας είναι για μεγάλα κοινά. Είναι καταπιεστικό για μία μπάντα σαν τη δική μας να παίζει σε μικρούς χώρους. Δεν της ταιριάζει. Η συναυλία αυτή είναι μία ευκαιρία ν’ ανοίξουμε τα φτερά μας, με απίστευτη χαρά κι ενθουσιασμό. Εγώ ούτως ή άλλως δίνω πάντα όλον μου τον εαυτό, είτε παίζω για ένα άτομο ή για 90.000. Για άλλη μία φορά, υπό καλύτερες συνθήκες, θα κάνω αυτό που πάντα κάνω”.

Χαρακτηριστικό της πλήρους μυστικότητας που υπάρχει γύρω από την πρώτη εμφανιση των Red Hot Chili Peppers, στην Ελλάδα, είναι πως η Σάννυ και η μπάντα της δεν γνωρίζουν τίποτε γύρω από το τι θα προηγηθεί και τι θ’ ακολουθήσει της μοναδικής συναυλίας: “Δεν ξέρουμε απολύτως τίποτε, παρά τα απολύτως απαραίτητα. Οπως πόση ώρα θα έχουμε για sound check, τι ώρα θα βγούμε στη σκηνή και για πόση ώρα θα παίξουμε. Το τι θα γίνει στα καμαρίνια, που θα είμαστε κι αν θα τους δούμε, είναι κάτι που μέχρι τώρα (σ.σ, χθες), δεν το γνωρίζουμε. Δεν έχω ιδέα”.

Σε λίγο η Σάννυ πρέπει να ξαναμπεί στο στούντιο, για να να συνεχίσει τον μαραθώνιο προβών. Σειρά για τη… χιλιοστή φορά, έχει ένα νέο κομμάτι, το Mr. Pepperman, γραμένο κατά το διάστημα της αναμονής των αποτελεσμάτων του διαγωνισμού. Για τη Σάννη Χατζηαργύρη αποτελεί ένα tribute στο Καλιφορνέζικο γκρουπ. Αυτό φαίνεται και στο “φρέσκο” βίντεο κλιπ, όπου διακρίνεται μία αφίσα των Peppers: “Το Mr. Pepperman είναι ένα tribute στους Red Hot Chili Peppers, το οποίο τοπ έγραψα στο διάστημα της αναμονής για το αν θα είμαστε ή όχι support γκρουπ. Το μόνο που με απασχολούσε εκείνη τη στιγμή ήταν το τι θα γίνει με τη φάση με τους Peppers. Οπότε έπρεπε να γράψω κάτι γι’ αυτό. Είχα στο μυαλό ότι ήθελα κάτι δυνατό, λόγω της έντασης που ένιωθα. Σκεφτόμουν, ποιος είναι αυτός που θα διαλέξει ποιο γκρουπ τελικά θ’ ανοίξει για τους Peppers. Θα είναι κάποιος από τους ίδιους; Κάποιος μάνατζερ; Κάποιος ατζέντης; Οποιος και να είναι τον αποκάλεσα Mr. Pepperman. Είναι κάτι σαν ένας μάγος που μπορεί είτε να κάνει τα όνειρά σου πραγματικότητα ή να σε θάψει χίλια μέτρα κάτω από τη γη. Γι’ αυτό του ζητάω να μου δώσει ό,τι θέλω, αλλά στην τελική, κι αυτή ήταν η άποψη μου για το διαγωνισμό, fuck you. Δηλαδή δεν πρέπει να παίρνει κάποιος προσωπικά μία απόρριψη, αλλά την ίδια στίγμη πρέπει να χαίρεται μία αναγνώριση”.

Πηγη