Τα μπλουζ που χορεύαμε το '80 και το '90

Το πικάπ παίζει το τραγούδι. Τα γυμνασιόπαιδα μπαίνουν στην σειρά και ξεκινούν έναν χορό αχυρανθρώπων. Τεντωμένα χέρια μην και έρθεις πολύ κοντά, αέναη κίνηση δεξιά - αριστερά και τα κεφτεδάκια να παγώνουν στο τραπέζι. Δεν είναι μόνο μία δική μας ανάμνηση. Είναι η ανάμνηση των περισσοτέρων τωρινών 30-40άρηδων.

Και η ανάμνηση ξεκίναγε και τελείωνε σε αυτά τα 12 τραγούδια τα οποία παρουσιάζουμε παρακάτω. Στα 6 από αυτά παραθέτουμε και τις δικές μας αναμνήσεις από το πρώτο μας μπλουζ.

Total eclipse of the heart από την Bonnie Tyler

Πάρτι, Έκτη Δημοτικού, στο σπίτι μου. Χορεύω με την Αγγελίνα το "Total Eclipse of the Heart" που όλοι νομίζαμε ότι λέγεται "Turn Around" αλλά λεγόταν "Total Eclipse of the Heart" και το οποίο τραγουδούσε η Bonnie Tyler λίγα χρόνια πριν συναντήσει τη Σοφία Αρβανίτη και γράψουν το συστημένο για το πάνθεον "The Desert is in Your Heart".

Η Αγγελίνα χορεύει μαζί μου, εγώ πείθομαι στα 25'' ότι είναι η γυναίκα που θέλω να παντρευτώ -την ήθελα αβυσσαλέα από την Πέμπτη Δημοτικού, τότε που είχαμε βαφτίσει τα φιλιά στο μάγουλο "κατσαρίδες" και στο στόμα, έε, βασικά δεν φιλιόμασταν στο στόμα- κι εκείνη κοιτάει στα μάτια τον κολλητό μου τον Δημήτρη. Καλά, δεν ξέρω αν τον κοίταγε στα μάτια, αλλά με μένα δεν ασχολιόταν σίγουρα.

Έμεινα με το γιατί. Και με ένα παππουδίστικο κινηματογραφικό βλέμμα πίσω από την κουρτίνα την ώρα που οι γονείς της είχαν έρθει να την πάρουν με το αυτοκίνητο κι εκείνη μπαίνοντας στα πίσω καθίσματα, συνέχιζε να κοιτάει πίσω της. Εκείνη τη στιγμή, ξεπρόβαλλε από την πυλωτή ο φίλος μου ο Δημήτρης. Όχι, πάνω, προς τη μεριά του παράθυρου που την κοίταγα σαν 65άρης νοσταλγός της ζεστασιάς του έρωτα, δεν κοίταξε. Παλιογκαντέμω Bonnie Tyler..

(Ηλίας Αναστασιάδης)

Careless whisper από τον George Michael

Lady in red από τον Chris de Burgh

Πέμπτη δημοτικού και στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην Καλλιθέα ζω την πρώτη «περνάμε τέλεια» στιγμή της ζωής μου. Η μάνα μου έχει οργανώσει μια χαρά πάρτι γενεθλίων, οι φίλοι μου έχουν φέρει -πέρα από δώρα- και από ένα κουτί ταρτάκια (από διαφορετικά ζαχαροπλαστεία) με τα οποία είχα κόλημμα και η Μαρία, πίσω από την οποία κάθομαι στην τάξη, καταδέχεται να μου μιλήσει για πρώτη φορά.

Αλλά, για κάποιο λόγο, προτιμάει να χορεύει μόνο με τον φίλο μου τον Χρήστο που μένει στον από κάτω όροφο. Και οποίος ενώ ξέρει πόσο την γουστάρω, της βάζει και κωλόχερο. Ναι, ήταν τέτοιου είδους κωλόπαιδο.

Κατέληξα λοιπόν να μιζεριάζω σε μια γωνία, τρώγοντας ταρτάκια και πίνοντας coca cola, μέχρι που αραίωσε ο κόσμος και ήρθε η φίλη μου η Ειρήνη να χορέψουμε μπλουζ για να μου φτιάξει την διάθεση.

Το Lady in Red του de Burgh παίζει στην λούπα, το κασμιρένιο κόκκινο πουλόβερ της μου κάνει χνουδωτό και χουχουλιάρικο και, στην πορεία, συνειδητοποιώ ότι η Ειρήνη έχει βγάλει στήθος. Αυτό μου είναι αρκετό για να την ερωτευτώ. Ενώ, παραδόξως, και εκείνη φαίνεται να με γουστάρει.

Τουλάχιστον μέχρι την στιγμή που ξέρασα πάνω στο μπλουζάκι της.

Εκείνη δεν μου ξαναμίλησε ποτέ (γυμνάσιο, λύκειο, στον δρόμο).

Και εγώ δεν έφαγα ποτέ ξανά ταρτάκι.

(Πάνος Κοκκίνης)

Let's get it on από τον Marvin Gaye

Please forgive me από Bryan Adams

Το να πείσω τους γονείς μου να οδηγήσουν από τη Βούλα μέχρι το Κεφαλάρι εν έτει 1994 για ένα πάρτι ήταν άθλος. Το "θέλω πολύ να πάω συγκεκριμένα στο πάρτι της Νικολέττας" όμως ήταν αρκετό για τον πατέρα να συγκινηθεί. Βλέπεις μου άρεσε η Νικολέττα στην Πέμπτη Δημοτικού. Όσο μπορεί να σου αρέσει δηλαδή κάποια σε αυτή την ηλικία, περισσότερο από τα GI Joe και τα Playmobil. Και όταν τελειώσαν τα παιχνίδια και ήρθε η ώρα να χορέψουμε το πρώτο μπλουζ, βγάλαμε κλήρο, ποιος θα χορέψει με ποια.

Οι πιθανότητες να χορέψω με την Νικολέττα ήταν φυσικά λίγες με 50 παιδιά καλεσμένα. Και κληρώθηκα με την Κατερίνα. Μία που στο σχολείο την φωνάζαμε " μελιτζάνα". Το πρώτο μου μπλουζ λοιπόν το χόρεψα αγκαλιά με μια μελιτζάνα, κοιτώντας με ζήλεια τον - φίλο μου τότε - Κωστή να χορεύει την εορτάζουσα. Στο background έπαιζε Bryan Adams και Please Forgive Me. Λίγες μέρες μετά το πάρτι αγόρασα και το cd. Μάλλον για να θυμάμαι το μπλουζ που δεν ήρθε ποτέ...

(Χρήστος Χατζηιωάννου)

Power of love από την Celine Dion

All out of love από τους Air Supply

Δε θυμάμαι πολλά. Σίγουρα ήταν στο γυμνάσιο (ήμουν ντροπαλός βλέπεις), νομίζω κάπου στο Γαλάτσι, σε ένα από κείνα τα γυμνασιακά πάρτι που ο δήθεν DJ (ο γνωστός ιστορίας με τη μουσική στο σχολείο), με το πιστόλι στον κρόταφο λες και τον χαλούσε τον ίδιο, έβαζε τρία, το πολύ τέσσερα, τραγούδια και μετά έκλειναν τα φώτα. Αυτό που ακολουθούσε ήταν δύο ώρες πιτσιλιστής προεφηβικής ορμόνης, που έπαιζαν τα μπλουζ (ο λόγος για τον οποίο πήγες στο πάρτι εξαρχής) που προσπαθούσες να χουφτώσεις ότι προλάβεις. Με τρόπο, βέβαια, αλλά στην πραγματικότητα αυτό ήταν. Μάγουλο; 'Ωμο; Χέρι; Ότι μπορούσες. Μπάι δε γουέι, κάπως έτσι μου έρχεται στο μυαλό πόσο αγαπώ τους γονείς μου ή καλύτερα το επάγγελμα του γονέα που κάθεται στο διπλανό δωμάτιο για τρεις ώρες, έχοντας τα μυξιάρικα να προσπαθούν να χουφτωθούν, και σκέφτεται "άστα, παιδιά είναι". Τέσπα, θυμάμαι, εγώ χορεύω με την ψιλοάσχημη βυζαρού της τάξης, που υποχρεωτικά για να χορέψεις μαζί της πρέπει το στήθος της να χουφτώσει το μάγουλο σου, πλήρης αντιστροφή των όρων, και αισθάνομαι πρωταθλητής. Δεν είχε σημασία που αυτή χούφτωνε. "Στήθος, ο Στελάρας;" σκέφτομαι μέσα μου. "Ο ντροπαλός;" "Ναι, ρε παιχταρά, μόνο εσύ." Την ίδια στιγμή παίζει Air Supply και "All out of love" και, συν τοις άλλοις, αισθάνομαι ερωτευμένος. Παράνοια.

(Στέλιος Αρτεμάκης)

Eternal flame από τους The Bangles

Wind of Change από τους Scorpions

Κάποια πράγματα δεν έχουν εξήγηση. Δεν ξέρω τι ρόλο παίζουν τα ασυνείδητα και τα συνειδητά του Φρόιντ, αλλά τις περισσότερες φορές οι συνδέσεις που κάνεις στο μυαλό σου δεν έχουν την παραμικρή λογική. Εμένα, δηλαδή αν μου πεις πάρτι το μυαλό μου θα πάει απευθείας σε αυτά στο σπίτι της Ειρήνης. Αυτή είναι η πρώτη καταχώρηση που "βγαίνει" στην αναζήτηση: Έκτη δημοτικού (την εποχή που τα αγοράκια ανακάλυπταν τα κοριτσάκια -νομίζω εκείνα μας είχαν προλάβει και εδώ), στα Ιλίσια, στο υπόγειο, δίπλα από το δωμάτιο με το πινκ-πονκ. Σε εκείνο το υπόγειο είχαν χορευτεί τα πρώτα μπλουζ της τάξης. Ένα βήμα αριστερά, ένα βήμα δεξιά (σαν τις μαούνες) και ξαφνικά είχαμε το καλύτερο "καμουφλάζ" για αγκαλιές και φιλιά. Είπαμε, όμως, η μνήμη παίζει περίεργα παιχνίδια. Και όταν μου λες μπλουζ, σκέφτομαι το "Wind of change" των Scorpions. Το τραγικό αυτό με τα σφυρίγματα. Πρόβλημα έτσι; Αλλά τι να κάνεις, αυτό έχει μπει "στο σκληρό δίσκο". Και δεν είναι αυτό το χειρότερο, γιατί πριν τα μπλουζ έμπαινε το "higher state of consciousness" και χτυπιόμασταν χωρίς αύριο. Άβυσσος η ψυχή του τινέιτζερ.

(Στέφανος Τριαντάφυλλος)

You 're so beautiful από τον Joe Cocker

Bed of Roses από τον Bon Jovi

Βασικά δεν έχει σημασία το τραγούδι. Είτε αυτή η ενδιαφέρουσα μπαλάντα του John, είτε το Total Eclipse που πρόλαβε ο Αναστασιάδης να γράψει, είτε του Αιγαίου τα μπλουζ, δεν έχει σημασία. Το θέμα ήταν η στιγμή. Η στιγμή που το ζητούσες, συνάμενος - ΤΡΕΜΑΜΕΝΟΣ, η στιγμή που σου έλεγε "ναι", η στιγμή που έβαζες τα χέρια σου στη μέση και νόμιζες ότι πάει τελείωσε, με αυτή θα ζήσω μέχρι τα γεραμάτα, η στιγμή που ένιωθες ότι σε κοιτάνε όλοι, αλλά επί της ουσίας κανείς δεν σου έδινε σημασία.

Τότε, πάντως, την είχα δει πολύ αλλιώς στη φάση. Αντί να με νοιάζει η δυσκολία της Πέμπτης δημοτικού, είχα δύο κορίτσια να διεκδικώ, να με διεκδικούν, γενικώς δύο γιατί του 2ου ψηλού της τάξης, πώς να του φτάσει μία; Η Κατερίνα και η Κρύστελ, η μελαχρινή και η ξανθιά, πήγαινα από τη μία στην άλλη, χόρευα πότε με τη μία, πότε την άλλη. Ζούσα το δικό μου Ντίλαν-Μπρέντα-Κέλι, επηρεασμένος από τον Άαρον (και όχι την Τόρι) Σπέλινγκ.

Θυμάμαι ότι ανάλογα με την περίοδο και το πάρτι, είχα χορέψει και με τις δύο. Προφανώς και το Bed of Roses ήταν τραβηγμένο για την περίσταση. Εδώ, τότε ακόμη και τα roses, ήταν too much σαν κίνηση. Γενικά, παρότι τα χόρευα τα μπλουζ μου, δεν ήταν και η πιο cool φάση για να περάσει ένας 11χρονος. Ήθελα και δύο... (μα, να μην είμαι εκεί γύρω, όντας 30, να μου ρίξω δύο φάπες να ηρεμήσω;).

(Μάνος Μίχαλος)