Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

7 Μέρες στην Αβάνα ( video + photos )

Επτά σκηνοθέτες αναλαμβάνουν να φιλμάρουν όψεις της σημερινής πολύβουης και ψιλομυθικής Αβάνας υπηρετώντας τις ισάριθμες μέρες της εβδομάδας. Άνισο αποτέλεσμα, μπόλικα κλισέ...

Ισπανόφωνη η ταινία, Λατινο-Μεσόγειοι οι σκηνοθέτες (πλην του Παλαιστίνιου Σουλεϊμάν, δηλαδή), πρόσφορο αναμφίβολα το έδαφος για ποικιλόμορφες προσεγγίσεις στην καρδιά της κουβανικής πρωτεύουσας... Έλα όμως, που η σπονδυλωτή αυτή «ταινία της μιας βδομάδας» ρέπει επικίνδυνα προς τα διάφορα στερεότυπα που η τουριστική (κυρίως) Δύση έχει κολλήσει στην Αβάνα: το ξεπεσμένο Hotel Nacional, οι καλλίγραμμοι αυτόχθονες ζιγκολό, οι μουσικές, τα πούρα, τα ντάκιρι, οι σχεδίες των μεταναστών που την κάνουν για Μαϊάμι βρίθουν στο φιλμ. Το οποίο, θα πρέπει να σας πω, έχει ως χορηγό το ρούμι Havana Club• με αποτέλεσμα το μεν ποτό να αλωνίζει «γκρίζα» σε πάμπολλα πλάνα, οι δε ιστορίες (κάποιες, εν πάση περιπτώσει) να θυμίζουν διαφημιστικά σποτάκια μακράς διαρκείας...

Μέσα σε αυτό το ετερόκλητο φιλμικό μείγμα –κι ενώ παρακολουθούμε, μεταξύ άλλων, έναν αμερικανό τουρίστα που γεύεται τις χαρές της κουβανέζικης μεγαλούπολης, ή έναν μεγαλοηθοποιό που καταφθάνει στην Αβάνα για μια βράβευση– ξεχωρίζουν οι μέρες-ιστορίες τις οποίες υπογράφουν οι δυο γάλλοι σκηνοθέτες. Η Κυριακή του Λορόν Καντέ εικονογραφεί εμπνευσμένα το couleur locale, αλλά και μια έντονη αίσθηση αλληλεγγύης της γηγενούς κοινότητας, καθώς αφηγείται την ιστορία της ηλικιωμένης Μάρτα, η οποία στήνει μέσα στο σπιτικό της ένα μαυσωλείο στην Παναγία με την (ολίγον χαοτική) βοήθεια των γειτόνων της. Ακόμη καλύτερη η Παρασκευή, που υπογράφει σκηνοθετικά ο Γκασπάρ Νοέ, κινηματογραφώντας με διάθεση σκοτεινή και καθόλου γραφική την ιστορία ενός νεαρού κοριτσιού που υποβάλεται σε ένα είδος εξορκιστικής τελετής, με σκοπό να απαλλαγεί μια και καλή από τις λεσβιακές τάσεις της.