Μια Ελληνική ταινία στο Σάντανς

L - Teaser

Η Αμάντα Λιβανού, παραγωγός της ταινίας “L”, μιλάει για την εμπειρία του να ταξιδεύεις για πρώτη φορά στο απόλυτο Φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου.

Αν είσαι κάποιας συγκεκριμένης ηλικίας τότε σίγουρα μεγαλώνοντας θα αγάπησες μια φουρνιά δημιουργών από το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά από τους Αδερφούς Κοέν μέχρι τον Κέβιν Σμιθ ή τον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ και μια ολόκληρη λίστα άλλων, που φτάνει μέχρι το σήμερα. Βασικά μιλάμε για μια ολόκληρη ενότητα του αμερικάνικου σινεμά, και έχει προέλθει όλη από ένα Φεστιβάλ στη Γιούτα των ΗΠΑ, το θρυλικό Σάντανς.

Όμως το διάσημο Φεστιβάλ δεν αναδεικνύει μόνο ταινίες από τις ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια να αγκαλιάσει και το παγκόσμιο σινεμά, και ως κομμάτι αυτής της προσπάθειας βρέθηκε τον περασμένο Γενάρη στην παγωμένη καρδιά της Γιούτα μια ομάδα από συμπατριώτες μας. Ήταν οι άνθρωποι πίσω από την ταινία “L” του Μπάμπη Μακρίδη, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού δημιουργού, το οποίο και επελέγη στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ. Μια ταινία αρκετά διαφορετική από αυτές που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στο Σάντανς - ίσως κι αυτός να ήταν ο λόγος που, όπως μάθαμε, οι άνθρωποι του Φεστιβάλ αγκάλιασαν την ταινία και την ομάδα της.

“Οι άνθρωποι της γενιάς μου έχουμε μεγαλώσει με το Σάντανς ως κάτι μυθικό, είναι οι ταινίες που βλέπαμε στο Γυμνάσιο. Το ανεξάρτητο αμερικάνικο, ο Τζάρμους, όλα αυτά,” λέει η Αμάντα Λιβανού, παραγωγός του “L”. Στους Ευρωπαίους δεν πολυαρέσει, μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισαν να ασχολούνται πιο θερμά. Δεν υπάρχει εκεί αγορά για ταινίες, δεν ασχολούνται πολύ και οι εκεί διανομείς με τις Ευρωπαϊκές ταινίες, είναι και μακριά, είναι και ακριβό, οπότε προκύπτει ένας κάποιος σνομπισμός απέναντί του.

“Είναι όμως υπέροχο,” αντικρούει η Λιβανού. “Έχει λίγες ταινίες, γύρω στις 100. Και το κλίμα είναι πολύ πιο ζεστό. Όλο το Φεστιβάλ μας αγάπησε.” Και από το ύφος της όταν μιλάει για αυτό το ταξίδι, είναι εμφανές πως οι άνθρωποι του “L”, το αγάπησαν κι εκείνοι. Αφήσαμε την παραγωγό της ταινίας να μας περιγράψει την εμπειρία.

Ο χώρος

Είναι σε μια μικρή πόλη που γίνεται, ένα τουριστικό θέρετρο, σκέψου μια Αράχωβα αλλά πιο μικρή και συμπαθητική. Κάνουνε όλοι σκι εκεί. Υπάρχουν 4 αίθουσες. To Εgyptian Τheater είναι η πιο παλιά, μέσα είναι σαν καμπαρέ. Ηχητικά είναι η χειρότερη από όλες, αλλά είναι η πιο αυθεντική. Μετά υπάρχουν αίθουσες στην πόλη, μία είναι σε μια βιβλιοθήκη, και υπάρχει κι ένα σινεπλέξ μισή ώρα πιο πέρα.

Και υπάρχει και το Sundance Resort, του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, είναι ένας παράδεισος. Έχει πίστα σκι μέσα, ξενοδοχείο, εστιατόριο, κι ένα πάρα πολύ ωραίο σινεμά, είναι γεμάτο. Κάναμε προβολή κι εκεί.

Το παράπονο των Ευρωπαίων είναι ότι δεν είναι όπως τα άλλα Φεστιβάλ, όπως πχ στη Θεσσαλονίκη, όπου είναι όλες οι αίθουσες στις προβλήτες. Είναι πιο δύσκολο να δεις ταινίες επειδή είναι έτσι απλωμένα, πρέπει να κάνεις αναλυτικό πρόγραμμα.

Οι άνθρωποι

Ήμασταν αρκετά διαφορετικοί από τις υπόλοιπες ταινίες του Σάντανς και μας αγάπησαν πολύ, μας καλούσαν και στα δικά τους πάρτι, μας πρόσεχαν. Το Φεστιβάλ του Ρότερνταμ (σσ. όπου επίσης προβλήθηκε το “L”) έχει πιο περίεργες ταινίες, το Σάντανς πιο mainstream. Ξεχωρίζαμε σαν τη μύγα μες στο γάλα, αλλά γι’αυτό μας θέλανε και μας αγαπήσανε, από τον διευθυντή μέχρι τους προγραμματιστές. Μας έλεγαν ότι έχουμε κάνει πολύ καλή δουλειά.

Πρώτη μέρα με που φτάσαμε εκεί έκαναν ένα brunch για τους δημιουργούς, για το καλωσόρισμα. Ανέβηκαν οι προγραμματιστές και ο διευθυντής και μας κάλεσαν όλους να τους μιλήσουμε, να τους γνωρίσουμε. Στη διάρκεια του Φεστιβάλ κάνουν διάφορα πάρτι, ποτά, γεύματα κλπ, κάθε μέρα έχει 2-3 τέτοια.

Έχουν εκεί μια πολύ μεγάλη πλαστική κάρτα χωρίς φωτογραφία για acrreditation. Είχαν φτιαχτεί για τους Ολυμπιακούς του Σολτ Λέικ Σίτι, περίσσεψαν πολλά και τα πήρε το Σάντανς. Κι επειδή τους άρεσε το σχήματα κράτησαν έτσι. Και τι κάναμε εμείς: Βάλαμε μια κάρτα που ήταν η αφίσα της ταινίας, δηλαδή η φάτσα του Σερβετάλη, και όπου το βλέπαμε μας έλεγαν “Oh it’s you!”. (σσ. Ο ‘συμπληρωματικός’ τίτλος της ταινίας είναι “L - Εγώ Είμαι”, εξ ου και το λογοπαίγνιο.)

Το όλο σκηνικό εκεί ήταν πολύ προσωπικό, πολύ οικογενειακό.

Οι εθελοντές

Έχει πολλούς εθελοντές, κάπου 1,750, φοράνε όλοι ένα πορτοκαλί τζάκετ και είναι παντού. Περιμένεις λεωφορείο μες στο χιόνι και είναι εκεί στις στάσεις, σου δίνουν οδηγίες, ποιο να πάρεις, πού να πάς, ποια είναι η αίθουσά σου. Δεν πληρώνονται. Είναι εκεί από αίσθηση σινεφιλισμού και καθήκοντος. Και για τις ταινίες. Δουλεύουν 8 ώρες τη μέρα κι έχουν προνόμια για να μπορούν να βλέπουν πολλές ταινίες μετά.

Υπήρχε κι ένας Έλληνας εθελοντής εκεί. Πήγαμε ένα βράδυ σε ένα από τα πάρτι, και στην γκαρνταρόμπα που δίναμε το παλτό ήταν εκείνος. Είδε την καρτούλα μας, ότι είμαστε από Ελλάδα, και μας μίλησε. Είχε βγάλει εισιτήρια και είχε πάει εκεί για αυτό τον σκοπό.

Το κοινό

Ο κόσμος ήταν πολύ ανοιχτός απέναντι στις ταινίες. Δεν είναι κατεξοχήν φεστιβαλικό κοινό, έχει κανονικούς ανθρώπους. Στα άλλα Φεστιβάλ πάνε όλοι οι ατζέντηδες, προγραμματιστές, άνθρωποι του κυκλώματος. Είναι κάπως πιο “κρύο” το κοινό στην Ευρώπη. Ενώ στο Σάντανς πάει πολύς κόσμος, και πολλοί δημιουργοί. Έχει πολλούς από την αμερικάνικη βιομηχανία μεν, αλλά και πάρα πολύ κόσμο που απλά το γουστάρει. Συν τους πολλούς εθελοντές φυσικά.

Οι αντιδράσεις για την ταινία γενικά ή είναι πολύ θετικές ή πολύ αρνητικές. Αν το πιάσει ο άλλος, γελάει, συγκινείται. Είχαμε φοβερές αντιδράσεις από το κοινό. Από το πρώτο πεντάλεπτο άρχισαν να γελάνε. Έμεναν σε όλες τις προβολές για τα Q&A, ρώταγαν για τα πάντα, τους φάνηκε πολύ ξεχωριστή η ταινία. Και ακούσαμε πολύ συγκινητικά σχόλια.

Το Σάντανς έχει το ξεχωριστό στοιχείο ότι φτιάχνει μια κοινότητα δημιουργών, είναι πολύ καλό απέναντί τους. Όποιος έχει πάει ταινία, είναι εκεί για πάντα. Σε προσκαλούν ξανά για την επόμενή σου ταινία, το Φεστιβάλ πραγματικά σε αγκαλιάζει. Τρομερή εμπειρία. Διαφορετική.

*Το “L” του Μπάμπη Μακρίδη κυκλοφορεί στις αίθουσες από την Feelgood Entertainment.

Πηγη