Εν έτη 2011 όπου τα πράγματα είναι γενικώς… φιλελεύθερα, και τα όρια μεταξύ φιλίας και ερωτισμού είναι σαν τη συνέπεια λειτουργίας των ΜΜΜ αυτές τις μέρες (τουτέστιν ανύπαρκτα), σε ένα κόσμο κοινώς όπου οι πειρασμοί είναι παντού, μπορεί τελικά ένα μονογαμικό ον να επιζήσει; Ή είναι προορισμένο να αποτύχει a priori;
Όλο και περισσότερες έρευνες και δημοσιεύσεις βγαίνουν στο προσκήνιο για το μήλον της έριδος που φαίνεται να είναι πλέον η μονογαμία. Πλειάδα επιστημών και ρευμάτων έχουν ασχοληθεί και επιχειρήσει να αναλύσουν αυτή την ανθρώπινη συμπεριφορά, η οποία τείνει να χαρακτηρίζεται ως ενάντια στην ανθρώπινη φύση και ως ένα κατασκεύασμα της κοινωνίας για να κρατηθεί μια ενωμένη γροθιά.
Μετά από πολλή «μελέτη» έχω και εγώ μπερδευτεί. Λες τελικά να είναι μόνο στο κεφάλι μας ότι μπορούμε να είμαστε μονογαμικοί; Και αν αυτό ισχύει, πόσο μαζί είμαστε τελικά με τη σχέση ή τις σχέσεις μας;
Η αλήθεια είναι πως αν βγεις σήμερα και πεις σε κάποιον «είμαι σε μόνιμη/σταθερή σχέση με κάποιον εδώ και “x” καιρό» στην καλύτερη θα σε κοιτάξει με ένα μείγμα περιφρόνησης (τύπου «α το κακόμοιρο»), έκπληξης («τι λες τώρα! Υπάρχουν ακόμα αυτά;») και απορίας («μα καλά, γιατίιιιι;»). Τρανή απόδειξη είναι το γεγονός πως όταν είπα στις 2 κολλητές μου ότι σκέφτομαι να συγκατοικήσω με το φίλο μου, βίωσαν αυτό που ο Majestix φοβόταν όσο τίποτα άλλο: τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Πρώτον επειδή στα δικά τους κουτάκια ήμουν «φτερό στον άνεμο» και δεύτερον επειδή ποιος συγκατοικεί τώρα, στους καιρούς της άπλετης ελευθερίας με τις άπειρες δυνατότητες;
Η εποχή της μεγάλης αστάθειας
Σε μια εποχή όπου όλοι και όλα σου φωνάζουν «Μα γιατί να μείνεις μόνο σε ένα αγαθό/σύντροφο όταν μπορείς να έχεις πολλά ή και όλα;» το να θες να μείνεις σταθερός σε οτιδήποτε, πόσο μάλλον σε μια σχέση, είναι σα να λες ότι η Γη τελικά κινείται στην πλάτη μιας τεράστιας χελώνας… Θα μπορούσε, αλλά δε νομίζω (Τάκη).
Και εδώ έρχεται η άλλη άποψη, του Κώστα και της Γιολάντας, που παντρεύτηκαν πρόσφατα, μετά από 10 συναπτά έτη σχέσης, στα οποία πέρασαν φοιτητικά χρόνια, φανταρικό, μεταπτυχιακό κλπ. Εκεί που η παρέα τους άλλαζε συντρόφους με συχνότητα εσωρούχου, εκείνοι έμεναν μαζί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όπως χαρακτηριστικά μου είπε ο Κώστας «Ουσιαστικά ήμασταν ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείτο η παρέα. Το σταθερό σημείο ας πούμε». Το σκέφτομαι για λίγο, και τελικά καταλήγω: «γιατί όχι;» Μήπως μέσα στον υπερκαταναλωτισμό μας ξεχάσαμε ότι τα απλά είναι τελικά αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους;
Ο κυνικός μου εαυτός, πάνταχού παρών και τα πάντα πληρών, απαντάει: «Γιατί ποιος θέλει να είναι η εξαίρεση στον κανόνα; Και κυρίως, ποιος αντέχει να παλέψει για να είναι η εξαίρεση;» Και τότε καταλαβαίνω. Δεν είναι ενάντια στη φύση μας η Μονογαμία. Είναι ενάντια στο ρεύμα, ενάντια στην τάση του ανθρώπου να επιλέγει το εύκολο. Κοινώς, απαιτεί κάτι το οποίο οι περισσότεροι αποφεύγουν δια ροπάλου: προσπάθεια και αγώνα.
Το να πάει κάποιος ενάντια στο ρεύμα, στο εκάστοτε ρεύμα, δεν ήταν ποτέ εύκολο, τουναντίον, και η Ιστορία το επιβεβαιώνει συνέχεια. Κάπου εδώ όμως θυμάμαι αυτό που μου είπε ένας καλλιτέχνης πρόσφατα: «Η ευτυχία είναι συνυφασμένη πάντοτε με τις δυσκολίες. Ευτυχισμένος όποιος έχει δυσκολίες γιατί ζει μια πολύχρωμη ζωή και μαθαίνει πως ό ,τι αξίζει, κερδίζεται με αγώνα και διατηρείται με αγώνα». Let’s face it, χωρίς προσπάθεια τίποτα δεν μπορεί να σταθεί ακέραιο, γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο και ούτε θα είναι ποτέ. Αλλά από την άλλη αυτό είναι που τα κάνει όλα μοναδικά. Οπότε;
Συμπέρασμα: Ναι λοιπόν, ένα μονογαμικό ον μπορεί να επιβιώσει σήμερα, με δόξα και τιμή. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κλείσει αυτιά κ μάτια στους πειρασμούς. Αντίθετα, θα κυκλοφορεί ανάμεσά τους, θα τους αναγνωρίζει, και θα τους αρνείται, δημιουργώντας έτσι τον άξονα γύρω από τον οποίο θα κινούνται οι κανόνες.
Το θέμα είναι, θες να είσαι ο κανόνας, ή η εξαίρεση;
Πηγη
0 σχόλια: