Paradise Lost: Εξόριστος από τον Παράδεισο

Ο τραγουδιστής του -κατά πολλούς- καλύτερου μελαγχολικού συγκροτήματος του πλανήτη είναι από τις πιο σταθερές παρουσίες στο χώρο του πιο σκοτεινού κινήματος της ροκ μουσικής, του γκόθικ. Στα είκοσι πέντε χρόνια του στο «σανίδι» ο Νικ Χολμς έχει χτίσει τη φήμη ενός σπουδαίου ερμηνευτή, με μία φωνή που θα μπορούσε να «ντύσει» ακόμη και κλασικό ρεπερτόριο. Οι «Paradise Lost» πρόκειται να δώσουν μία και μοναδική συναυλία την Κυριακή 20 Μαρτίου, στις 21.00, στο «Principal Club Theater»...

Τι πρόκειται να παρουσιάσετε στη συναυλία σας στη Θεσσαλονίκη;

Θα παρουσιάσουμε, μεταξύ άλλων, τα τραγούδια ενός από τους πιο επιτυχημένους μας δίσκους, του «Draconian Times», που θα επανακυκλοφορήσουμε. Είναι ίσως η σημαντικότερη στιγμή μας ως μπάντας και θέλουμε να τη μοιραστούμε με κάθε δυνατό τρόπο με το κοινό μας, είτε συναυλιακά είτε δισκογραφικά.

Γιατί διαλέξατε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να επανακυκλοφορήσετε αυτόν το δίσκο;

Δεν υπήρχε κάποια ιδιαίτερη συγκυρία. Ο δίσκος αυτός έπρεπε να δουλευτεί ξανά και να κυκλοφορήσει ξανά με σωστό ήχο, με σημερινά δεδομένα και όχι με δεδομένα του 1995, όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά. Η ατμόσφαιρά του είναι σύγχρονη. Γιατί όχι και ο ήχος του, λοιπόν;

Ποια είναι τα συστατικά της επιτυχίας ενός άλμπουμ, τελικά;

Να είσαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο συγκρότημα που να έκανε αντίστοιχη μουσική, όταν ξεκινήσαμε. Συν τοις άλλοις, ήταν μία εποχή που ευνοούσε τη διαφορετικότητα και την καλή μουσική. Ηταν η τελευταία έκλαμψη πριν από την καλλιτεχνική βιομηχανία μαζανθρώπων των ριάλιτι τύπου «X-Factor». Σήμερα δεν ξέρω αν ένας τέτοιος δίσκος θα ξεχώριζε.

Σύμφωνα με τη Wikipedia, είστε ένα γκόθικ ροκ συγκρότημα. Συμφωνείτε με αυτόν το χαρακτηρισμό ή σας περιορίζει;

Οσο είμαι σε αυτό το συγκρότημα, δεν αφήνω κανέναν να μας κρίνει, να μας χαρακτηρίσει και να μας βάλει σ' ένα μουσικό καλούπι. Μπορεί να έχουμε κάποια σχέση με την γκόθικ κουλτούρα και μουσική, αλλά σίγουρα δεν αποτελούμε κομμάτι της. Για την ακρίβεια, αισθανόμαστε πιο κοντά στη μέταλ, αν και πάλι κι αυτό το βιώνω πολύ περιοριστικά.

Φημίζεστε για την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δημιουργείτε στα τραγούδια σας. Από πού πηγάζει αυτή;

Είναι η περίεργη σχέση που έχουμε με την πραγματικότητα. Κάθε συγκρότημα έχει ένα συγκεκριμένο όραμα, που άλλοτε ξεθωριάζει και άλλοτε καταλαμβάνει τη θέση της πραγματικότητας. Στην περίπτωσή μας, χρόνο με το χρόνο, αφεθήκαμε σε μία γλυκιά μελαγχολία που πότισε και τις ζωές μας -πόσο μάλλον τη μουσική μας. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι η ατμόσφαιρα των τραγουδιών μας επηρεάζεται από την πραγματικότητά μας, η οποία με τη σειρά της επηρεάζεται από τα τραγούδια μας.

Αποτελεί η μελαγχολία πηγή έμπνευσης για τους «Paradise Lost»;

Πραγματικά, δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, όταν βρίσκομαι σε διαφορετική κατάσταση, δε γράφω καλή μουσική. Για το συγκρότημά μας η μελαγχολία είναι μία ευλογημένη κατάσταση, χάρη στην οποία ξεπηδούν ωραίες μελωδίες και στίχοι από καρδιάς. Δεν είναι μία συντροφιά που θα θέλαμε να την αποχωριστούμε σε καμία περίπτωση.

Η Μεγάλη Βρετανία αποτελεί πηγή έμπνευσης για έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς σας;

Δε θα είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός, πολύ απλά γιατί δεν έχω ζήσει κάπου αλλού εκτός της Μεγάλης Βρετανίας. Σίγουρα η γλώσσα, ο καιρός και η καθημερινότητα επιδρούν στη διαμόρφωση του ηχοχρώματος που χρησιμοποιεί ένας μουσικός.

Μιλήστε μου για τον τίτλο του τελευταίου σας δίσκου «Η πίστη μας διαιρεί, ενώ ο θάνατος μας ενώνει» («Faith Divides Us - Death United Us»). Από πού εμπνευστήκατε;

Ηθελα πολύ να δώσω στη συγκεκριμένη δουλειά έναν τίτλο που να απαντάει σε ένα αφετηριακό ερώτημα, τουλάχιστον σε σχέση με το πώς το αντιλαμβάνομαι εγώ. Καλώς ή κακώς, η πίστη είναι κατά τη γνώμη μου μία προσωπική ιστορία. Μία προσωπική θεολογία που διαιρεί την ανθρωπότητα. Ο θάνατος, αντίθετα, είναι αναπόφευκτος και εξίσου αναμενόμενος και οδυνηρός για όλους μας. Είναι ένα γεγονός που σε κάνει να στρέφεις το κεφάλι γύρω σου και να βλέπεις τα ίδια αποτελέσματα. Μέσα από το θάνατο δεν αισθάνεσαι μόνος. Αντίθετα, η πίστη αποξενώνει και τελικά πληγώνει μέσα από την ανυπαρξία της.

Εσείς πιστεύετε σε κάτι;

Πιστεύω στην οικογένεια, πιστεύω ότι πρέπει να επικρατήσει το καλό στον πλανήτη, πιστεύω στη φιλία. Σε οτιδήποτε άλλο, όμως, που δεν έχω χειροπιαστή απόδειξη ότι υπάρχει, δε με ενδιαφέρει να πιστέψω. Δεν πιστεύω καν ότι, αν επικρατούσαν όλες αυτές οι θρησκείες, ο κόσμος θα γινόταν καλύτερος.

Η οικονομική κρίση που βιώνει όλος ο πλανήτης πόσο επηρέασε την τέχνη;

Πολύ και με τρομακτικό τρόπο. Αισθάνομαι ότι ακόμη και οι καλλιτέχνες βρισκόμαστε μπροστά από την κορυφή ενός παγόβουνου που μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται και υψώνεται μπροστά μας, καθιστώντας μας ανίκανους να αντιδράσουμε. Εύχομαι μόνο να προλάβει να λιώσει πριν μας πλακώσει για τα καλά!
Πηγη:agelioforos.gr