Η γνωστή fashion blogger και σύντροφος του Σκοτ «Sartorialist» Σούμαν, μέσα από το προσωπικό της blog «επιτέθηκε» στα προϊόντα απομιμήσεις, με αφορμή μία καρέκλα.
«Το περασμένο Σάββατο, κατά τη διάρκεια μίας εξόρμησης shopping ειδών για το σπίτι, βγήκα από μία μπουτίκ σοκαρισμένη από την τιμή μίας υπέροχης vintage καρέκλας, την οποία θα ονειρεύομαι για πολύ καιρό ακόμα. Η τιμή της: 8.000 δολάρια!
Περπάτησα στο Μπρόντγουεϊ προσπαθώντας να παρηγορήσω τον εαυτό μου με έναν latte και ξαφνικά, στα δεξιά μου, βλέπω ένα μαγαζί που στη βιτρίνα του είχε –για φαντάσου- την καρέκλα μου. Βασανιστήριο! Πλησίασα λίγο, κοίταξα την βιτρίνα και είδα την τιμή: 200 δολάρια. 160, με την έκπτωση.
Τι στο καλό;
Πέρασα την πόρτα του καταστήματος έχοντας την έκφρασή μου, Νο 18 “Ο Κολόμβος ανακαλύπτει τα ψώνια” και ρώτησα, με αθώα φωνή: “Είναι απομίμηση;”
Ο πωλητής με κοίταξε και χαμογέλασε χαιρέκακα: “Ναι! Αλλά είναι ίδια, το ίδιο ακριβώς πράγμα με την αυθεντική”.
Ανέβασε τον γιακά του παλτού μου και τον ρώτησα με συνωμοτικό ύφος: “Μα δεν είναι παράνομο να τις πουλάτε;”
Χαμογελώντας, μου απάντησε: “Όχι, αν έχουν περάσει 75 χρόνια από τότε που σχεδιάστηκε, το σχέδιο γίνεται δημόσιο κτήμα. Οι designers δεν μπορούν να θησαυρίζουν από τα σχέδια τους επ’ άπειρον!”
Έμεινα στο κατάστημα περίπου μισή ώρα, κοιτώντας όλα του τα αντίγραφα. Μερικά ήταν πολύ κακοφτιαγμένα, αλλά κάποια άλλα ήταν πραγματικά υπέροχα. Για κάτι λιγότερο από ένα λεπτό (ή τόσο μου φάνηκε) περιπλανήθηκα στον παράδεισο του design. Όλα ήταν όμορφα και καλοσχεδιασμένα, όλοι σου χαμογελάνε με συνωμοτικό ύφος, και όλες αυτές οι καρέκλες κάθονται και σε περιμένουν για μόλις 160 δολάρια.
Στη μέση ακριβώς του ονείρου μου συνάντησα τους Τσαρς και Ρέι Ιμς, που μου είπαν “Garance, δεν ντρέπεσαι; Δεν ενδιαφέρεσαι για εμάς στο ελάχιστο;”
Προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα και στο κακοφωτισμένο κατάστημα στο Μπροντγουεϊ, απ’ όπου και έφυγα. Δεν μπορούσα να το κάνω. Γιατί, στην πραγματικότητα, είχα ήδη διαπράξει το αδίκημα:
Flash back πρώτο:
Μία μέρα κατά τη διάρκεια του Fashion Week του Λονδίνου πριν από μερικά χρόνια, έφυγα για μερικές ώρες με κάποιους φίλους δημοσιογράφους μεταξύ των shows για να χαζέψουμε στο Topshop.
Και εκεί, βρήκα το πιο θεϊκό τζάκετ, θα ορκιζόμουν ότι ήταν αναγεννημένο ένα τζάκετ της τελευταίας συλλογής YSL που ήθελα πάρα πολύ όταν το πρωτοείδα. Πανευτυχής, το δοκίμασα και έβγαλα μία κραυγή ευχαρίστησης όταν, με πρόλαβε ένας από τους φίλους μου, λέγοντας μου: “Ξέρεις, μου αρέσει το Topshop και τα λοιπά αλλά αυτή το τζάκετ είναι ουσιαστικά μία απομίμηση. Λυπάμαι που στο λέω. Αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό στον σχεδιαστή. Και, βέβαια, το ότι δουλεύουμε στον χώρο και ξέρω όλες τις συλλογές τόσο καλά, το κάνει χειρότερο”.
Σήκωσα το βλέμμα μου προς τον ουρανό και, ακριβώς από πάνω μου στο δοκιμαστήριο, στεκόταν ο Stefano Pilati, ο οποίος μου είπε: “Garance, πως τόλμησες; Δεν σε νοιάζει καθόλου για μένα;”.
Ελαφρώς αποκαρδιωμένη από την παρατήρηση του φίλου μου (αλλά ταυτόχρονα χαρούμενη, γιατί είναι ωραίο να έχεις φίλους που σε επαναφέρουν στην τάξη), αγόρασα το τζάκετ, επειδή είμαι τελείως χαζή.
Το αποτέλεσμα; Δεν το φόρεσα ποτέ. Κάθε φορά που το έβλεπα, ένιωθα προδότης. Και, ειλικρινά, το υλικό του σίγουρα σου άφηνε την αίσθηση του ανικανοποίητου. Και το τζάκετ ούτε καν ήταν τόσο χαριτωμένο. Ήταν ένα φτηνό υποκατάστατο της ζεστασιάς και της λάμψης που εξέπεμπε αυτό στο κατάστημα του YSL, το οποίο έδειχνε θεϊκό.
Συμπέρασμα: Το τζάκετ “μαϊμού”, ήταν μία πραγματικά κακή επένδυση. Χωρίς να θέλω να πω ότι αυτό είναι ο κανόνας, ακούστε και την άλλη ιστορία…
Flashback δεύτερο:
Έχω υπό την κατοχή μου, και από πάντα, χωρίς να έχω ιδέα από πού προήλθε, μία υπέροχη απομίμηση Birkin.
Είναι φτιαγμένη από πανέμορφο δέρμα, μαλακό και καταπληκτικά φθαρμένο από το χρόνο. Είναι φτιαγμένη από ένα δέρμα που ο οίκος Hermes δεν χρησιμοποιεί πια. Την λατρεύω.
Τόσο πολύ, που όταν περπατάω στο δρόμο κρατώντας την, οι άνθρωποι με σταματάνε για να μου πουν πόσο όμορφη είναι, και δεν νιώθω καλά, παρά μόνο αν τους πω την αλήθεια…
“Είναι απομίμηση. Ναι, είναι όμορφη. Και ναι, δεν τις φτιάχνουν πια… αλλά και πάλι είναι ψεύτικη”.
Αποτέλεσμα: Προφανώς, δεν την κρατάω ποτέ.
Άρα μία απομίμηση παραμένει αυτό ακριβώς. Απομίμηση. Μπορεί να είναι κακή ή καταπληκτική, κάποιοι άνθρωποι μπορεί να το καταλάβουν, μπορεί και να το ξέρεις μόνο εσύ, αλλά και πάλι, θα είναι πάντα απομίμηση.
Αυτό είναι το υπέρ-βαρετό ηθικό δίδαγμα της ιστορίας.
ΥΓ: Πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα αντίγραφο και ένα κομμάτι “εμπνευσμένο από” κάποιο σχεδιαστή ή κάποια τάση. Γι’ αυτό λατρεύω τα Topshop και τα Zara».
πηγή:stylista.gr
ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΡΕΛΟ ΓΑΙΔΟΥΡΙ WEB RADIO ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ : http://trelogaidouri.listen2myradio.com/ 
0 σχόλια: