Η Κυδαθηναίων θα πλημμυρίζει πάντα τσολιαδάκια, μινιατούρες της Ακρόπολης
και T-shirts με τυπωμένα αποφθέγματα του Socrates (sic).
Οι δρόμοι γύρω από την Μνησικλέους θα αντηχούν πάντα από τον χαιρετισμό “hello, my friend” ανθρώπων που δεν είναι καθόλου φίλοι μας. Πολλά από τα μαγαζάκια της θα επιμένουν πάντα να μας σερβίρουν κρύα κεφτεδάκια και ντολμάδες γιαλαντζί με το ούζο μας. Την Πλάκα, όμως, πάντα θα την αγαπάμε.
Όλα ανεξαιρέτως τα μέρη που φτάσαμε, κάποια στιγμή στην ιστορία τους, να κατηγορούμε και να αποφεύγουμε ως «τουριστικά» εξελίχθηκαν σε αυτήν την εμπορευματοποιημένη εικόνα του εαυτού τους για έναν πολύ απλό λόγο: επειδή άρεσαν σε πολύ κόσμο. Το μόνο που χρειάζεται για να ξαναδούμε την αρχική, άφθαρτη εκδοχή της ομορφιάς τους είναι να ξύσουμε λίγη από την χρυσόσκονη στην επιφάνειά τους.
Στην περίπτωση της Πλάκας, τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά: αρκεί να ακολουθήσουμε την από πάνω –ή την από κάτω– παράλληλο, κι η βοή σβήνει, δίνοντας την θέση της σε λιθόκτιστα σοκάκια που αντηχούν μόνο τα βήματά μας, ευωδιάζουν γιασεμί και φωτίζονται από μαύρα σιδερένια φαναράκια. Στις γωνίες τους, ανακαλύπτουμε μικρά πολύχρωμα café - bistrot, που σερβίρουν αχνιστό τσάι και ολόφρεσκα γλυκά, φωτογραφίζουμε αρχαία μνημεία και χαλαρώνουμε σε καταπράσινες αυλές. Όπως παλιά.
Για τσάι στη Μελίνα και γλυκό Γιασεμί
Το «café της Μελίνας», όπως το ξέρουν όλοι, στο 22 της οδού Λυσίου, είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα café της Αθήνας. Η retro διακόσμηση συνδυάζεται άψογα με εκκεντρικά στοιχεία, όπως ο πολύχρωμος πολυέλαιος – φυλλωσιά και οι κατακόκκινοι τοίχοι. Οι φωτογραφίες, τα πόστερ και τα πορτρέτα της Μελίνας γεμίζουν τον χώρο με την παρουσία της.
Οι ξύλινες καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπεζάκια καφενείου μέσα, και οι μπλε καρέκλες του σκηνοθέτη έξω μοιάζουν να χωρίζουν σύμφωνα με την ηλικία και το στυλ των θαμώνων τους δύο χώρους –αν και τον χειμώνα συναντιούνται όλοι μέσα, πάνω από τις ολόλευκες κούπες που μοσχοβολάνε από το αρωματικό εκείνο τσάι που χάρισε επάξια στο cozy café τον τίτλο της απόλυτης αθηναϊκής τσαγερί. Εξαιρετική είναι και η ζεστή σοκολάτα, αλλά και η σπιτική μηλόπιτα που τόσο της ταιριάζει.
Συνεχίζοντας τη βόλτα στη Λυσίου, ένα ακόμη arty café τραβά την προσοχή. Το Γιασεμί αναδίδει αρώματα –το μαντέψατε– γιασεμιού, τόσο από τα λευκά λουλουδάκια που σκαρφαλώνουν τους τοίχους του, όσο και από το αρωματικό τσάι που σερβίρεται στα χρωματιστά τραπέζια του, που απλώνονται πλαισιωμένα από παιδικά καρεκλάκια και κατακόκκινες μαξιλάρες στα σκαλάκια της Μνησικλέους. Φούξια βουκαμβίλιες και πολύχρωμα γεράνια συμπληρώνουν την εικόνα.
Το Γιασεμί σερβίρει αρωματικό τσάι και καφέ, συνοδεία σπιτικών εδεσμάτων –must οι παραδοσιακές πίττες και τα ολόφρεσκα γλυκά– από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Στο εσωτερικό, τα ξύλινα τραπεζάκια συγκεντρώνονται γύρω από το μεγάλο τζάκι, κι ο χώρος αναδίδει κάτι από γαλλικό μπιστρό.Πολύ συχνά διοργανώνονται εδώ live βραδιές –τις Κυριακές του Σεπτεμβρίου, για παράδειγμα, ο Γιώργης Χριστοδούλου παρουσιάζει το καινούριο του ισπανο-γαλλόφωνο άλμπουμ, που θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Νοέμβριο.
Πάμε πλατεία (;)
Το δημοφιλέστερο «ανοιχτό σημείο» της Πλάκας, και το μοναδικό ίσως που θα μπορούσε να χωρέσει υπό την ταμπέλα «πλατεία», είναι το Μνημείο του Λυσικράτη, ή Φανάρι του Διογένους, αν προτιμάτε. Ένας από τους πολλούς τρίποδες που κατέκλυζαν κατά την αρχαιότητα την ομώνυμη οδό, η οποία καταλήγει στην Αρχαία Αγορά, το μνημείο είναι το… Όσκαρ της εποχής: το βραβείο που κέρδιζε ο χορηγός (παραγωγός, με σημερινούς όρους) της καλύτερης παράστασης των Μεγάλων Διονυσίων.
Το μνημείο σώζεται σε άριστη κατάσταση –παραδόξως, αν αναλογιστεί κανείς πως είναι το μοναδικό που σώθηκε. Ρίξτε μια ματιά στο τριώροφο νεοκλασικό πίσω του και θα παρατηρήσετε αγάλματα αρχαίων θεών σε φυσικό μέγεθος (!) να στέκονται αγέρωχα στο ψηλότερο σημείο του. Γύρω από το μνημείο, πληθώρα café και τουριστικών εστιατορίων απλώνουν τραπεζάκια έξω και σερβίρουν freddo με θέα στην πολυεθνική περαντζάδα.
Πηγή: in2life.gr
0 σχόλια: